เคล็ด(ไม่)ลับ ของความสุข คือ
อย่าเยอะ ...
Photo by Jeffrey Czum from Pexels
หมายถึงยังไง ?
คือ อย่าสร้างเงื่อนไขในการมีความสุขให้มันซับซ้อน
ต้องมีบ้านหลังโต
ต้องมีคนรักดี ๆ
ต้องมีลูกที่น่ารัก
ต้องมีกระเป๋าหรู
ต้องประสบความสำเร็จ ฯลฯ
ถึงจะมีความสุข
คำคุณศัพท์ที่เพิ่มขึ้นมา
เช่น ดีเลิศ ใหญ่โต หรูหรา ฯลฯ เหล่านี้
คือ การสร้างเงื่อนไขทับซ้อน
ไม่ได้หมายความว่า อย่าดีเลิศ
อย่าหรูหรา อย่าสวยงาม
แต่หมายถึง ความสุขในใจ
อย่าเอาไปผูกติดกับเงื่อนไขเหล่านั้น
ทำอะไรได้ อยู่ในตำแหน่งที่ต้องทำ ทำเป็นปกติ
ก็ทำไป ไม่ต้องพยายามลด หรือ เพิ่มเติมอะไร
มีความสุขได้ง่าย ๆ
มีข้าวกินตามฐานะ
มีบ้านตามฐานะ
เครื่องใช้ตามฐานะ
คือใช้เงิน และไม่เดือดร้อนใคร ตามฐานะ
ตามความเหมาะสม สภาพแวดล้อมของแต่ละบุคคล
อย่าต้องให้ต้องพยายามดิ้นรน สร้างภาระเกินตัว
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขเหล่านั้น
หากต้องการยกระดับฐานะตัวเอง
ก็ให้มีความสุขในทุก ๆ ย่างก้าว
ไม่ต้องรอให้ต้องมีอะไร จึงจะมีความสุข
ระหว่างทางที่กำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม
ก็สามารถมีความสุขไปด้วยได้ตลอดทาง
เราจะพัฒนาภายนอก กระบวนการการทำงานซับซ้อน
ละเอียดปราณีตแค่ไหน ก็ตาม
ไม่ต้องรอให้งานสำเร็จ ค่อยมีความสุข
ในขณะที่สร้างบ้าน ตอกเสาเข็ม
ค่อย ๆ สร้างไปทีละส่วน
ก็มีความสุขไปทุก ๆ วินาที
จะสร้างวิจิตรแค่ไหน ก็สร้างไปตามสมควร
ไม่ต้องรอให้บ้านเสร็จไปทั้งหลัง
ค่อยมีความสุข
งานทุกอย่างจบไปแล้วในทุก ๆ วินาที
ความสุขเป็นของมวลรวม
ไม่ต้องขออนุญาตใคร ไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรเป็นพิเศษ
หิวได้ทานข้าว ก็มีความสุข
อากาศร้อน ๆ ได้ดื่มน้ำเย็น ๆ ก็มีความสุข
ไม่มีอะไรเลย ก็มีความสุข
คนบางส่วนในสังคมมักจะตีตรา
คนที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร
เป็นชิ้นเป็นอัน ว่า "ล้มเหลว"
ไม่มีอะไรที่เป็นรูปธรรม ประจักษ์ชัดในความสำเร็จ
รู้มั้ยว่า จริง ๆ แล้ว
ความสำเร็จที่ว่านี้
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งของที่เป็นรูปธรรมเลยแม้แต่น้อย
ไม่จำเป็นต้องผูกติดกัน
ทำไมนักบวช หรือ ผู้ปฏิบัติธรรม
ที่คนส่วนใหญ่ติดตา
วัน ๆ ไม่ทำอะไร
ปฏิบัติภาวนา
เดินจงกลม นั่งสมาธิ ทั้งวัน
ไม่เห็นทำอะไรที่เกื้อกูลกับโลกที่สามารถจับต้องได้
จึงสามารถบริสุทธิ์ พ้นทุกข์
แล้วช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นทุกข์ตามได้
สร้างคุณประโยชน์ให้กับโลกมากมายนัก
เพราะ ความลับของเรื่องนี้คือ ...
โลกนี้อยู่ที่จิต
อยู่ที่ความปรุงแต่งการรับรู้ของจิต
ทำไมคนที่ได้แต่คิด มโน
แต่ไม่เคยลงมือทำอะไรจริง ๆ
มักถูกมองว่า ไม่ประสบความสำเร็จ
แต่ รู้รึป่าว ว่าความสำเร็จที่ว่านี้
คืออะไร ?
แท้ที่จริง มันคือ การเสวยอารมณ์แห่งความสำเร็จอยู่ภายในจิตใจ
ที่ต้องออกไปแสวงหาความสำเร็จต่าง ๆ
ก็เพื่อป้อนให้กับใจที่ "รู้สึก" สำเร็จ
ป้อนให้กับใจที่ต้องการเสพความรู้สึกนั้น
ความสำเร็จไม่มีรูปร่างหน้าตา ไม่อาจอธิบายได้
เพราะ มันอยู่ที่การปรุงแต่งของใจ
มันเป็นเพียงความรู้สึกหนึ่ง ที่อยู่ภายในใจ แค่นั้นเลย
ยิ่งกว่านั้น คือ
ความรู้สึกของการมโน กับ การที่ได้สัมผัสถึงความสำเร็จจากการลงมือทำ จริง ๆ
ความรู้สึกมันเท่ากัน
หรืออยู่ที่ดีกรีของการปรุงแต่งจิต
บางทีตอนมโน อาจจะรู้สึกสุขมากกว่าก็ได้
ทำให้บางครั้ง เวลาอยากได้อะไรมาก ๆ
พอได้ปุ๊บ ก็จะรู้สึกเฉยขึ้นมาทันที
อ้าว แค่นี้เองเหรอ
แล้วก็ไปควานหาสิ่งอื่นต่อไป
เพิ่มพูนความต้องการให้มากขึ้น
จึงได้เป็นที่มาของปรากฎการณ์
ที่บางคนเสพติด การแอบรัก
บางคนเสพติด การอ่านนิยาย
เพราะ มันได้เสวยอารมณ์กันอย่างเต็มที่
พอบางคนไปเจอการกระทบจากสิ่งแวดล้อมจริง
ก็อาจจะไม่ถูกใจ ไม่เหมือนกับที่มโนเอาไว้
นิยายเรื่องโปรด ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์
ก็อาจเกิดอาการรู้สึกเสียของ
ไม่สุขใจเท่าการอ่านเอง
ไม่เหมือนที่นึกฝันไว้
ในห้วงเวลาแห่งการมโน เพลินไปในอารมณ์
ยิ่งแจ่มชัด ยิ่งอิน ก็ยิ่งหลงเพลินไปเรื่อย ๆ
เกิดอาการเสพติด
ไม่เคยอิ่มเคยพอ
โลกแห่งการปรุงแต่งนี้ ไม่เคยมีอยู่จริง
ถูกปรุงขึ้นมาชั่วคราวจากเหตุปัจจัยเท่านั้น
แม้เราจะคิดว่า รูปธรรมภายนอก เป็นของจริง
มันก็เป็นเพียงภาพมายา
ของภายนอกอาจจะมีจริง
แต่เครื่องมือที่ใช้การการรับรู้
มันไม่จริง เพราะมันไม่มีตัวตนที่ถาวร
ก่อนที่จะเกิดการประดิษฐ์อะไรขึ้นมา
มาจากความคิดลอยลมในอากาศ
เกิดปิ๊ง ไอเดีย บางอย่าง
จึงออกไปสร้างสรรค์สิ่งนั้นขึ้นมา
เพื่อสุดท้าย ย้อนกลับไปทำให้รู้สึกถูกใจ
เสพสมกับอารมณ์นั้น ๆ ภายในใจ
วนเวียนไปเรื่อย ๆ
"โลกนี้เป็นเพียงภาพมายา ที่ถูกสร้างขึ้นมาในใจ"
จิตสามารถท่องเที่ยวไปได้ทุกที่
เมื่อจิตเสวยอารมณ์จนพอใจ
ก็ไม่จำเป็นต้องออกไปหาสิ่งใดมาบำรุงบำเรอใจอีก
ฉะนั้น คนที่อยู่เฉย ๆ ก็สามารถมีความสุขได้
เพราะความสุข อยู่ที่ใจ
เอาจริง ๆ ไม่มีใครสามารถอยู่เฉย ๆ ได้หรอก
เพราะจิตเกิดดับอย่างรวดเร็ว
ทำงานกันอยู่ตลอดเวลา
นักบวชที่ค้นพบความสุขสงบ จากการไม่ต้องพึ่งอะไร
ด้วยการค้นเข้าไปในการทำงานของใจ
ไขรหัสของความสุข
พบกับทางสายกลางของใจ
จึงสามารถเผยแผ่องค์ความรู้นี้ออกไป
เป็นคุณอนันต์ต่อโลก
ไม่ต้องทำลายล้างสิ่งแวดล้อม
ยึดถือเอาของธรรมชาติเข้าตัว
เพื่อให้ "รู้สึกประสบความสำเร็จ"
เป็นสุข ชนิดที่ไม่ต้องพึ่งพาปัจจัยภายนอก
สุขที่ต้องพึ่งพิงสิ่งอื่น จะก่อให้เกิดทุกข์ได้ตลอดเวลา
ได้ดั่งใจก็เป็นสุข ไม่ได้ดังใจหวังก็เป็นทุกข์
ในขั้นสุดท้าย คือ จิตปล่อยวางจิต
เป็นความสุขไม่มีประมาณ
ยิ่งกว่าการปรุงแต่งของจิต
กลับคืนสู่ สภาพมูลฐาน
ดั้งเดิมของธรรมชาติ
พ้นไปจากการหมุนวนปรุงแต่ง
สร้างภพ สร้างชาติ ภายในใจ
หมดเหตุเกิดทุกข์อย่างถาวร
ฉะนั้น
ความสุขเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ แค่เพียง
อย่าเยอะ !
- 29
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
