ทำไมฉันต้องอาลัย "น้าค่อม"
กับกรณีศึกษาโควิด-19 ในออสเตรเลีย
น้าค่อมชวนชื่น ขอบคุณภาพจาก thairath.co.th
ฉัน ซึ่งเป็นคนไม่ชอบดูรายการตลก ฉันเบื่อกับมุกเดิม ๆ ที่ดาราตลกหลายคนพยายามแสดงออกมา
แต่เช้านี้ฉันกลับเป็นฝ่ายที่พยายามหัวเราะแค่น ๆ ออกมาด้วยอาการขำไม่ออก กับข่าวการจากไปของดาราตลกอาวุโสของวงการ น้าค่อมชวนชื่น ทั้ง ๆ ที่แต่เดิมฉันไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำว่า น้าค่อม เป็นใคร
เมื่อสัปดาห์ก่อน ที่มีข่าวพาดหัวไปตามสื่อทุกสื่อของการติดโควิด-19 ของดาราตลกผู้นี้ แม้จะไม่ได้สนใจมากนัก แต่ก็ยังรู้ข่าว เพราะหลายสื่อหลายคนต่างออกมาเขียนข่าวในทำนองเป็นห่วง เพราะอายุที่ไม่น้อยและการมีโรคประจำตัวของน้าค่อม ข่าวนั้นทำให้ฉันเพิ่งรับรู้ว่า เออ...น้าค่อมเป็นดาราตลกที่ดัง และมีคนชอบมากจริง ๆ
แล้วที่ฉันอาลัยจนต้องเขียนถึงนี่เป็นเพราะว่าน้าค่อมดังมากงั้นเหรอ ?
บอกเลยว่าไม่ใช่
ฉันไม่ได้อาลัยน้าค่อม แต่ฉันอาลัยแทนครอบครัวของน้าค่อม และครอบครัวอื่น ๆ ที่ตัองสูญเสียคนที่รักไป
ย้อนกลับไปเมื่อ 7 - 8 เดือนก่อน เมื่อตอนที่รัฐวิคตอเรีย ประเทศออสเตรเลีย เจอกับภาวะโควิดระลอก 2 จนต้องมีการล็อคดาวน์ปิดรัฐไปเป็นเวลาหลายเดือน เพราะตอนนั้น นอกจากจะมีผู้ติดเชื้อเพิ่มขึ้นแล้ว สิ่งที่ทำให้เป็นปัญหาสำคัญที่สุดคือเชื้อแพร่ระบาดเข้าไปในกลุ่มบ้านพักคนชรา
สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทางรัฐบาลออสเตรเลียเห็นความสำคัญและพยายามหาทางป้องกันอย่างเร่งด่วน ด้วยวิธีการล็อคดาวน์ ในขณะที่ประชาชนทั่วไป (บางคน) กลับมองว่าเป็นเรื่องที่ไม่สลักสำคัญอะไร
ในตอนนั้น มีน้องที่รู้จักกัน ได้แนะนำให้สามีของเธอนำพ่อที่อาศัยอยู่บ้านพักคนชราออกมาอยู่บ้านชั่วคราว และอาสาจะเป็นผู้ดูแลใหัเอง แต่สามีฝรั่งไม่เห็นด้วย เพราะเกรงว่าจะยุ่งยาก
ในที่สุด พ่อสามีของน้องคนนั้นก็เสียชีวิตในเวลาไม่กี่เดือนต่อมา คุณคงคิดเหมือนฉันว่าพ่อติดโควิด ? เปล่าค่ะ พ่อปลอดภัยจากโควิด แต่พ่อเสียชีวิตเพราะการดูแลที่ไม่สมบูรณ์เหมือนในภาวะปกติ ลูก ๆ ที่เคยได้ไปเยี่ยม ทำได้เพียงคุยกับพ่อผ่านโทรศัพท์หรือวิดีโอคอล จึงไม่ทันสังเกตว่าพ่อมีอาการขาดน้ำขาดสารอาหาร เพราะคนแก่ก็มักจะดื้อเป็นปกติ กินอาหารน้อยลง และคนดูแลก็ไม่ได้บังคับ ปล่อยตามใจ จนกว่าจะมารู้ก็สายไปแล้ว
อีกเหตุการณ์หนึ่ง ในระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินออกกำลังกายประจำวัน ในขอบเขตการออกจากบ้านได้ไม่เกิน 5 กิโลเมตร ตามข้อกำหนดของการล็อคดาวน์ ฉันเจอเพื่อบ้านชาวออสซี่ เราเดินสวนกันระหว่างทาง
คำแรกที่เธอเอ่ยขึ้นหลังจากกล่าวทักทายคือ งี่เง่า กระต่ายตื่นตูม (เธอบ่นเรื่องการล็อคดาวน์เป็นภาษาอังกฤษที่แปลเป็นไทยมาได้ความหมายประมาณนี้) โควิดเป็นแล้วก็หาย โควิดเป็นแค่ไวรัส โควิดก็เหมือนไข้หวัด บลา ๆ ๆ ๆ ฉันยังคงยืนนิ่งฟังอยู่เฉย ๆ
หลังจากฟังเธอพล่ามมาสักพัก ฉันก็เอ่ยขึ้นว่า แต่มีผู้ติดเชื้อเพิ่มและยอดผู้เสียชีวิตก็เพิ่มขึ้นด้วยนะ
นางคนนั้นกล่าวต่อ คนที่ตายมีแต่คนแก่ ๆ คนอยู่บ้านพักคนชรา ไม่ตายเพราะโควิดวันนี้ พรุ่งก็ต้องตายอยู่แลัว
ได้ยินดังนั้น ฉันกำมือแล้วนะ กำมือแน่นพร้อมที่จะโชว์แม่ไม้มวยไทยให้นางคนนั้นได้เห็นสักตั้ง แต่ผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ ฉันรู้ทัน จับไหล่ฉันผลักออก พร้อมกับบอกลานางคนนั้นทันที
ฉันเดินผละออกมาเพราะถูกบังคับ กัดฟันกรอด มือยังกำแน่นอยู่อย่างนั้น อารมณ์มันพุ่งปรี๊ดพร้อมเอาเรื่องแน่ ๆ พูดรอดไรฟันออกไปเบา ๆ ว่า "แกไม่มีพ่อแม่แก่ ๆ แกก็ไม่รู้สึกละสิ" แต่ผู้ชายของฉันกลับปลอบออกมาว่า "อาจจะมี แต่อยากให้ตายเร็ว ๆ จะได้หมดภาระก็ได้"
เออจริง คนบางคนไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่มีญาติผู้ใหญ่ และอยากให้อยู่เป็นขวัญกำลังใจของครอบครัวไปนาน ๆ โดยเฉพาะฝรั่งที่เป็นสังคมแบบต่างคนต่างอยู่ ลูกไม่มีความผูกพันกับพ่อแม่มากนัก แม้ในครอบครัวที่ผูกพัน แต่ก็ไม่อยู่ด้วยกัน ไม่ดูแลกัน ส่งให้เป็นภาระของเจ้าหน้าที่บ้านพักคนชรา
ย้อนมาถึงกรณีน้าค่อม ไม่แปลกที่จะมีคนไทยจำนวนไม่น้อยที่ออกมาแสดงความไว้อาลัยกับการจากไปของน้าค่อม เพราะคนไทยเราผูกพันกันฉันท์ญาติมิตร เป็นพ่อเป็นแม่ เป็นพี่ป้าน้าอา และเป็นน้าค่อม น้าตลก ๆ คนนึงของครอบครัว
เครดิตภาพ ข่าวสดออนไลน์
น้าค่อม ผู้มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว แต่โดนคร่าชีวิตให้ต้องจากครอบครัวไปเร็วขึ้นเพราะโควิด เป็นความเศร้า และเป็นข่าวสะเทือนใจของคนไทยที่สุดในเช้าวันนี้
แม้แต่ฉัน ผู้ไม่เคยชอบดูตลก ยังรู้สึกตกใจ และรู้สึกไว้อาลัยกับการจากไปของน้าค่อม ตลกขวัญใจชาวไทยท่านนี้ ขอให้น้าค่อมไปสู่ภพภูมิที่ดี และขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของน้าค่อมด้วยค่ะ
และอยากฝากถึงเพื่อน ๆ ชาวไทยทุกคนว่า ความผูกพันอยู่ร่วมกันแบบครอบครัวคนไทยเรา เป็นความสุขที่ไม่อาจหาได้จากที่อื่นในโลกแล้วละค่ะ ดูแลคนที่คุณรักและรักคุณให้ดีที่สุดในขณะที่ยังมีโอกาสนะคะ และข้อให้ทุกคนปลอดภัย เราจะผ่านภาวะนี้ไปด้วยกันค่ะ
# ผู้เขียน
เกิดกรุงเทพ เติบโตริมคลองแสนแสบที่ฉะเชิงเทรา จบการศึกษาจากขอนแก่น แล้วกลับไปทำงานที่กรุงเทพ ปัจจุบันอยู่บ้านเล็ก ๆ ในป่ากัมที่ประเทศออสเตรเลีย
เรียนและรักษ์ภาษาไทย ชอบออกไปดู ไปดม ไปชมโลก ด้วยความหลงใหลแล้วนำกลับมาเล่า
ฝากผลงาน E-book เที่ยวเมลเบิร์นด้วยตัวเองไปกับรถรางสาย 35
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
