บทความเรื่องอี้จิงที่ลงไปสัปดาห์ก่อน ผู้อ่านอาจอ่านจบในสิบนาที แต่ผู้เขียนใช้เวลาหาข้อมูลและเขียนมากกว่าสิบนาทีนับพันเท่า
บางครั้งบทความหนึ่งบทที่ดูง่ายต้องใช้เวลาอ่านตำราหลายสิบเล่ม ในช่วงเวลาหลายสิบปี
ฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่บ่อยครั้งเรื่องที่เขียนโดยเริ่มจากความไม่รู้เลย ต้องใช้เวลาศึกษานานก่อนจะเขียนได้
แม้กระทั่งเรื่องแต่ง บางครั้งก็ใช้เวลาเขียนนานมาก เช่น เรื่องสั้น เดือนช่วงดวงเด่นฟ้าดาดาว ใช้เวลาเขียนร่วมสองปี เพราะต้องอ่านงานของสุนทรภู่ทั้งหมดก่อน
ผมจำได้ว่าตอนอ่านเรื่องเกี่ยวกับจักรวาลวิทยา ผมเริ่มอ่านด้วยพื้นฐานความรู้แค่ 1 เปอร์เซ็นต์ (เพราะหลักสูตรโรงเรียนสอนมาแค่นั้น เช่น กลุ่มดาวจระเข้มีดาวกี่ดวง ระบบสุริยะมีดาวเคราะห์กี่ดวง) อีก 99 เปอร์เซ็นต์ต้องค่อยๆ แกะอ่านจากตำราต่างประเทศ กว่าจะพอเข้าใจและเขียนได้ ก็ปาเข้าไป 20-30 ปี
กว่าจะเขียนเรื่องเต๋าและเซน ผมก็ต้องงมอ่านมาอีกราว 30 ปี
งานเขียน 'วินทร์-วินทร์ Situation' ก็ต้องอ่านสะสมมานานราว 30 ปี กว่าจะพิมพ์หนังสือออกมาได้หนึ่งเล่มที่ขายไม่ได้
และยังมีอีกหลายศาสตร์ที่ไม่อยู่ในตำราเรียน
ศึกษายาก เข้าใจยาก เขียนให้อ่านง่ายก็ยาก และขายก็ยาก
บางคนอาจบอกว่า แล้ว 'tiger-ก' เขียนทำไม ทำไมไม่เขียนเรื่องที่รู้จริง
ก็ต้องตอบคำถามด้วยคำถามว่า หนึ่ง ในชีวิตคนคนหนึ่ง จะมีกี่เรื่องที่รู้จริง
เขียนไปสักหลายเรื่อง ก็อาจหมดข้อมูล
สอง เราสมควรเดินเข้าไปในพื้นที่ของศาสตร์ที่ไม่เคยรู้บ้างหรือเปล่า
โดยเฉพาะนักเขียนส่วนใหญ่มิได้มีประสบการณ์ตรงท่วมท้น มากจนพอเขียนได้ทั้งชีวิต
ดังนั้นการเดินเข้าไปในพื้นที่ไม่รู้จริงก็อาจจำเป็น โดยเฉพาะคนที่ริจะเป็นนักเขียนอาชีพ
ต่อให้เขียนนิยายอ่านเล่น ก็ยังต้องหาข้อมูลใหม่ตลอดเวลา
ผมคิดว่าไฟในการอยากเขียนเรื่องหนึ่งๆ อาจสำคัญกว่าเขียนเรื่องที่รู้จริงตลอดเวลา เพราะมันทำให้ต้องค้นคว้า ต้องก้าวไปไกลกว่าประสบการณ์ตรง
ผมเป็นสายพันธุ์จับฉ่าย สนใจหลายเรื่อง อยากรู้เรื่องนี้เรื่องนั้นไปหมด สนใจหลายเรื่องที่ไม่มีความรู้จริงมาก่อน หรือไม่ได้เรียนสายนั้น
บ่อยครั้งได้ยินคนบอกว่า "คุณไปเขียนเรื่องที่ถนัดไม่ดีกว่าหรือ?"
คำตอบคือเรื่องที่ถนัดก็มาจากความไม่ถนัดมาก่อนทั้งนั้น
มีใครบ้างในโลกที่เริ่มก้าวแรกในชีวิตนักเขียนด้วยความถนัด?
ทุกอย่างต้องฝึกทั้งนั้น การเรียนการค้นคว้าก็เป็นกระบวนการหนึ่งของการฝึก
แต่หลักการของผมคือ อยากเขียนเรื่องอะไร ก็เขียน ไม่เขียนตามใบสั่ง
ถ้าไม่รู้เรื่องไหน ก็เรียน
ถ้าได้ยินใครบอกว่า "เขียนไม่ดี เลิกเขียนเรื่องนี้เถอะ" ผมยิ่งอยากเขียนต่อ เพราะมีดีเอนเอ 'ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ' ฝังในโครโมโซมพอสมควร
ผมมักสนใจศาสตร์ที่ไม่ได้สอนในโรงเรียน อี้จิง เต๋า เซน ศาสนาต่างๆ ฟิสิกส์ จักรวาล ฯลฯ เหล่านี้เป็นหัวข้อที่ไม่น่าจะสนุก ไม่ค่อยมีคนสนใจ และ "ไม่รู้จะรู้ไปทำไม"
แต่ผมก็วนเวียนอยู่กับกองหนังสือที่ "ไม่รู้จะรู้ไปทำไม" และ "ขายไม่ได้" พวกนี้มาตลอดชีวิต
สงสัยจะเป็น masochist
โชคดีนะที่เป็นคนรวยมาก ขายหนังสือไม่ออก ก็ยังพิมพ์มาขายอยู่เรื่อย
เฮ้อ! กลุ้มใจจริงๆ ที่รวย
[ติดตามข้อเขียนของ วินทร์ เลียววาริณ ได้ทุกวันที่เพจ https://bit.ly/3amiAvG และ blockdit.com]
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
