เวลากินก๋วยเตี๋ยว ทำไมเราชอบเก็บลูกชิ้นไว้กินทีหลังสุด..❓🤤
ผมว่าเรื่องนี้คนส่วนใหญ่ ใคร ๆ ก็เป็น
ขอใช้คำว่าคนส่วนใหญ่นะครับ
เพราะคงไม่ใช่ทุกคน
ลำดับการกินก๋วยเตี๋ยวของคนทั่วไปจะคล้าย ๆ กันก็คือ
ชิม
ปรุง
ซดน้ำ
คีบเส้น
ซดน้ำสลับคีบเส้น
ซดน้ำจนเกือบหมด
พอเส้นหมด น้ำเกือบแห้ง
จึงกินลูกชิ้นตามเป็นลำดับสุดท้าย
ขั้นตอนการกินก๋วยเตี๋ยวของคนทั่วไปมักจะเป็นแบบนี้
อาจจะมีสลับเรื่องซดน้ำกับคีบเส้นบ้าง แต่ที่ทุกคนคล้ายกันก็คือ เราจะกินลูกชิ้นเป็นลำดับสุดท้ายเสมอ..
...ทำไมน้อ..?🤤
..
ล่าสุดผมเพิ่งอ่านเจอเรื่องราวเกี่ยวกับปรัชญาลูกชิ้น ทำไมต้องกินทีหลัง ที่เพื่อนส่งมา
เนื้อหาเล่าประมาณว่า...
ปกติผมเป็นคนกินก๋วยเตี๋ยวเหมือนคนทั่วไป คือกินเส้นตามด้วยซดน้ำจนหมดก่อน ส่วนลูกชิ้นผมจะเก็บไว้กินตอนสุดท้าย
แต่แล้ววันหนึ่งความคิดเรื่องนี้ของผมก็เปลี่ยนไป
เปลี่ยนไปเพราะอะไรน่ะเหรอ?
สาเหตุที่ผมเปลี่ยนความคิด หันมากินลูกชิ้นก่อนเป็นอันดับแรก
เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้ครับ..
คือเมื่อสองเดือนก่อน มีพี่คนหนึ่งที่รู้จักกันมานาน แต่อยู่คนละจังหวัด นาน ๆ ถึงจะได้เจอกันสักที
พอดีว่าพี่เขามีธุระแถวบ้านผม เราเลยมีโอกาสได้เจอกัน
วันนั้นเราเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าดังประจำอำเภอที่ใครไป ใครมา ก็เป็นต้องแวะมากิน
พี่เขาเห็นผม เขาเลยชวนมานั่งด้วยแล้วก็สั่งก๋วยเตี๋ยวเลี้ยงผม
เรานั่งคุยกันไป ดูดน้ำเก็กฮวยกันไป ระหว่างรอก๋วยเตี๋ยวที่เราสั่งไว้มาเสิร์ฟ
พอเด็กเสิร์ฟเอาก๋วยเตี๋ยวมาวางที่โต๊ะ เราสองคนก็ชิมแล้วก็ปรุงรสตามชอบของแต่ละคน
ในระหว่างที่ผมกำลังจะคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก ผมก็สังเกตเห็นว่าพี่เขาไม่คีบเส้นก่อนแบบที่ผมทำ
พี่เขาคีบลูกชิ้นเข้าปากทีละลูก ทีละลูก จนลูกชิ้นหมดชาม...😳
ด้วยความแปลกใจ
ไอ้ผมก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าทำไมพี่ถึงกินลูกชิ้นก่อนล่ะครับ
ปกติ ใคร ๆ เขาก็มักจะกินลูกชิ้นเป็นอย่างสุดท้ายไม่ใช่เหรอ?
พี่เขาเปลี่ยนสีหน้าทันที่ที่ผมพูดจบ
😔
จากคนที่ยิ้มสดชื่นกลายเป็นนิ่งขรึม
แล้วพี่เขาก็พูดเสียงทุ้ม ๆ เบา ๆ ขึ้นว่า..
น้องเอ้ย..
เมื่อก่อนพี่ก็กินเหมือนคนอื่น อย่างที่เอ็งบอกนั่นแหละ
ไม่ว่าจะไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ไหน
พี่ก็เก็บลูกชิ้นไว้กินตอนสุดท้ายทุกครั้ง
จนเมื่อกลางปีที่ผ่านมาก็เกิดเรื่อง
เอ็งคงไม่รู้ข่าวสินะ..
ข่าวอะไรครับ?(ผมถาม)
ก็พี่ประสบอุบัติเหตุ รถชนต้นไม้ข้างทาง
อาการร่อแร่ เป็นตายเท่ากัน
พี่หมดสติไป 20 วัน
พี่รู้สึกตัว แต่ขยับอะไรไม่ได้เลยลืมตาก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นหรือตาย
ตลอดเวลา 20 วัน พี่ได้ยินเสียงเมียพี่ ลูกพี่ เอาแต่พูดว่า
"ฟื้นขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวหนูจะเอาของดี ๆ ให้พี่กิน พี่อยากกินอะไรให้บอกมา"
พูดเสร็จ พี่ก็ได้ยินแต่เสียงร้องไห้
พี่อยากจะบอกลูก บอกเมียว่า
พี่คงไม่ได้กลับไปมีชีวิตเพื่อกินของโปรดอีกแล้วล่ะ..
นี่แค่ขยับตัวยังทำไม่ได้
คงได้แต่นอนรอเวลาตายเท่านั้น
..
แต่แล้วเหมือนปาฏิหาริย์มีจริง
วันที่ 21 พี่ลืมตาขึ้นได้
หลังจากนั้นอาการพี่ก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดพี่ก็ได้ออกจากโรงพยาบาล กลับบ้าน
ลูก เมียพี่ดีใจมากที่พี่หายป่วย
ทำของกินดี ๆ หาขนม นมเนยมาให้พี่กิน จนพี่แทบจะกินไม่ไหว...
หลังจากนั้น พี่ก็ได้มานั่งคิด
ชีวิตคนเรามันสั้นนัก
จะตายวันไหนไม่มีใครรู้
ฉะนั้น อะไรที่เป็นความสุขง่าย ๆ ใกล้ ๆ ตัว ไม่ต้องแสวงหายากเย็น
เราก็ควรรีบทำ
อยากไปไหน ให้รีบไป
อยากทำอะไร ให้รีบทำ
อย่ารีรอ
ชีวิตคนทั่วไป มันก็เหมือนกับเวลาเรากินก๋วยเตี๋ยว
ที่เราเลือกที่จะกินลูกชิ้นเป็นอย่างสุดท้าย ก็เพราะว่าเรามองว่าลูกชิ้นเป็นของอร่อยที่สุด ดีที่สุดในชามก๋วยเตี๋ยวของเรา
เราค่อย ๆ กินอย่างอื่นที่อร่อยน้อยกว่าไปก่อนก็ได้
ยังไงลูกชิ้นมันก็คงไม่หนีไปไหน
เอาไว้กินตอนสุดท้ายจะได้อร่อยลิ้น สมใจอยาก
นี่แหละความประมาท
ใครจะรู้บ้างว่า ชีวิตเราจะอยู่จนได้กินลูกชิ้นตอนสุดท้ายทุกชามจริง ๆ หรือเปล่า?
ในเมื่ออะไรก็เกิดขึ้นได้...
จริงไหม?
นับแต่วันนั้นมา
พี่ก็กินลูกชิ้นก่อนเสมอ
อย่างที่เอ็งเห็น..
..
หลังจากผมนั่งฟังพี่เขาพูดจนจบ
ผมก็เผลอเอาตะเกียบคีบลูกชิ้นเข้าปากทันที โดยไม่รู้ตัว..
..
แล้วคุณล่ะ
จะยังกินลูกชิ้นเป็นลำดับสุดท้ายในชีวิตอยู่อีกหรือเปล่า?
ติดตามอ่านบทความได้ที่
- 36
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
