"ขอโทษนะครับผมขอ
ยืมมือถือคุณหน่อยได้ไหม"
ผมตัดสินใจทำเป็นจีบสาว
ที่นั่งในรถทัวร์กลับกาญจนบุรี
หญิงสาวที่ไม่รู้จักกันคนนั้น
กลับไม่ทีท่าขัดเขินกลับ
ยินดีรีบให้ยืมโทรศัพท์มือถือ
ของเธอในทันที
พอได้โทรศัพท์มาแล้ว
ผมก็เอ่ยปากต่อ
"คุณลุงครับผมขอสลับทีนั่ง
กับลุงได้ไหมครับ"
อันที่จริง "คุณลุง"
ที่ผมพูดถึงนี่แหละ
คือต้นเหตุ...
สมัยเรียนมหาวิทยาลัยปี 2
เป็นปีหัวเลี้ยวหัวต่อของผม
ผลการเรียนวิชาภาคไม่เป็นดั่งใจ
สอบได้เกรดย่ำแย่ที่สุดในชีวิต
จนคิดซิ่วเพื่อไปเรียนต่อคณะอื่น
เครียดไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็เลยตัดสินใจกลับบ้านต่างจังหวัด
เพื่อไปฟื้นฟูจิตใจ ปรึกษาพ่อแม่
ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตดี
ออกจากที่พักนั่งรถเมล์สาย 66
มาลงที่สายใต้ใหม่
(ที่ปัจจุบันก็เก่าไปแล้ว)
วันเสาร์คนหนาตา
ถึงสายใต้ตั้งแต่สิบโมง
ราว 11 โมงถึงได้คิวรถ
ที่นั่งผมวันนั้นติดริมทางเดิน
นั่งปุ๊บก็หยิบหนังสือพิมพ์กีฬา
ที่เพิ่งซื้อจากแผงมาอ่าน
เหมือนทุกครั้ง
จนกระทั่งมีคุณลุงคนหนึ่ง
เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
แถวถัด ๆ กัน
คนที่นั่งด้านในเบาะคู่นั้น
เป็นหญิงสาววัยรุ่น
อายุน่าจะรุ่น ๆ เดียวกับผม
อ่านหนังสือพิมพ์ได้สักพัก
ก็ได้ยินเสียงคุย
ของคุณลุงดังขึ้น
"หนูจะไปไหน ลุงแนะนำได้นะ"
"ญาติลุงเป็นค่ายมวย
มีตำแหน่งด้วย"
พูดไปก็เริ่มมือไม้อยู่ไม่สุข
พยายามจะถูกเนื้อต้องตัวตลอด
ถึงตรงนี้คนรอบ ๆ ที่นั่งคู่นั้น
ก็เริ่มจับได้แล้วว่า
"ลุงเมา และเริ่มไม่ใช้สติ"
หญิงสาวคนนั้นพยายามสบตา
มองหาคนใจดีช่วยเหลือ
วัยรุ่นชายเบาะหลังเริ่มกำหมัด
ดัดนิ้วมือเป็นเสียงดังขู่
ส่วนเบาะหน้าก็พยายามหันหน้า
มามองเพื่อปรามลุงบ้าง
แต่อนิจจาลุงขี้เมาคนนั้น
ไม่ได้ยิน และไม่รดราวาศอก
เริ่มลามปามขึ้นเรื่อย ๆ
เจ้าหน้าที่ประจำรถก็วุ่นกับ
การพาผู้โดยสารขึ้นรถ
ไม่ได้มาเดินด้านในตัวรถ
อันที่จริงผมเองก็จิตตก
กับเรื่องผลการเรียนที่
ไม่เคยย่ำแย่ขนาดนี้
มาก่อนในชีวิต
และก็เป็นเด็กเนิร์ดมาก
ตลอดชีวิตไม่เคย
ทะเลาะเบาะแว้ง
กับใครมาก่อน
ยิ่งกับคนเมา
พูดไม่รู้เรื่อง ยิ่งไม่เคยคิด
แต่พอได้เห็นแววตาหวาดกลัว
และการวิงวอน
จากหญิงสาวคนนั้น
ผมเลยตัดสินใจแกล้ง
ลุกมาขอยืมมือถือ
และสลับที่นั่ง
แปลกที่ทันทีที่ย้ายเก้าอื้
ลุงก็หมดฤทธิ์
ไปนั่งหลับเงียบ ๆ ไม่วอแว
''''''''''''''''
บางทีขอแค่เรากล้า
ทำในสิ่งที่ถูกต้อง
''''''''''''''''
มารู้ทีหลังว่า
ส่วนหญิงสาวคนนั้น
ไม่ใช่คนจังหวัดกาญจนบุรี
แต่อยากไปหาเพื่อน
ที่ฝึกงานอยู่
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
แถมเป็นการเดินทาง
ไปต่างจังหวัดคนเดียว
ครั้งแรกของเธอ...
อันที่จริงตามระยะทาง
บ้านผมใกล้กว่าต้องลงก่อน
ไหน ๆ จะช่วยแล้ว
ก็ไปให้สุด
ผมตัดสินใจนั่งเป็นเพื่อน
ไปจนถึง ป้ายรถเมล์
ใกล้โรงพยาบาลนั้นที่สุด
แล้วค่อยนั่งรถเมล์
กลับบ้านอีกที
ภาพสุดท้ายที่เราจากลากัน
คือรอยยิ้มปนน้ำตาระรื่น
มีทั้งขอบคุณ ดีใจ ตกใจ
ก่อนเดินเข้าโรงพยาบาลไป
ระหว่างทางที่ผมนั่งรถ
ย้อนกลับมาบ้าน
ไม่รู้ทำไมหัวใจพองโต
ปัญหาผลการเรียนแย่
ที่เคยคิดว่าใหญ่หนักหนา
กลับเล็กจนรู้สึกว่า
"เดี๋ยวคงมีทางออก"
''''''''''''''''''''''''''
วันที่อะไรก็ดูไม่เป็นใจ
แต่เราอาจเป็น
"ร่มเงา"
ให้ใครได้พึ่งพิง
""""""""""""""""
โควิดทำให้ผมเอง
ได้รับผลกระทบ
ในด้านการทำงาน
เพราะออกไปบรรยายไม่ได้
รายได้ก็หายตามเป็นธรรมดา
แต่วันนี้บ้านเมืองเรา
น่าจะมีคนที่เหมือน
หญิงสาวคนนั้น
ไม่น้อย
ต้องการความช่วยเหลือ
อย่างเร่งด่วน
ผมถนัดให้ความรู้
บริจาคตามกำลังทรัพย์
เท่าที่ทำได้
ผมเลยยินดีมากที่จะทำ
ในวันที่ใช่ว่าดีของเรา
ก็ยังมีคนที่เราช่วยได้อีกมาก
ขอแค่เรา ไม่มองผ่าน
อะไรที่ช่วยได้
ช่วยกันนะครับ ^^
#เซนเซแป๊ะ
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
