29 ส.ค. 2021 เวลา 10:03 • ความคิดเห็น
สมัยเด็กๆข้าพเจ้ากินผลไม้ตามฤดูที่มีตามรั่วบ้านแทน
มีครั้งหนึ่งกับน้องสาวราวๆสิบขวบอยากกินก๋วยเตี๋ยวเราใช้วิธีเดินไปบอกแม่ค้าว่ากินก่อนน่ะเดี๋ยวแม่มาจ่ายตังค์ให้🤣
รู้จักคนมากไม่มีตังค์ก็อยู่ได้เช่นไปช่วยล้างจานงานแต่งสมัยนั้นบ้านแต่งงานมักจะเลี้ยงอาหารเยอะทั้งคาวหวาน
หรือดูแลลูกๆให้คนข้างบ้านได้ขนมตอบแทน
หรือคบเพื่อนรุ่นพี่เยอะๆเราเด็กๆไปร่วมแจมผู้ใหญ่ส่วนมากแทบไม่ต้องทำอะไรนอกจากช่วยถือของหรืออาสาเดินไปซื้อขนมให้ถ้าขนมบางอย่างซื้อเยอะแม่ค้าก็แถมให้เองอยากกินอะไรก็บอกแม่ค้าแต่เราก็ต้องเอามาแบ่งให้เจ้าของเงินเขาด้วยน่ะค่ะ😜
สรุปถ้าเรารู้วิธีอยู่กับสังคมเราก็ได้กินขนมตลอด
หรือไม่ก็เก็บผักตามรั้วไปฝากคนรู้จักคนไทยมีนิสัยน่ารักคนให้อะไรมาเราก็มักจะตอบแทนเสมอ
หัดใช้ชีวิตง่ายๆกินง่าย
แล้วคำว่าพอดีและดีพอ​ จะเกิด
คำว่าพอเพียง​ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเสมอไป
ปรับตัวตามสังคมนั้นๆไม่นานเราก็สามารถเติมเต็มสิ่งที่เราขาดไป
ช่วงนี้อาจจะยากหน่อยเพราะมีโควิด​ ก็มองหาผลไม้ตามรั้วนำมากวน​ มาตากแห้ง
กล้วยสุก+แป้งข้าวเหนียวหรือข้าวจ้าวใส่กระทิคนให้เข้ากันนำไปนึ่งก็ได้ขนมกล้วย
น้ำตาลทำคารเมลได้ทอฟฟี่พกห่อกระดาษพกติดตัวถ้าเติมน้ำผลไม้ก็จะได้รสตามผลไม้ที่ชอบแม่ของข้าพเจ้ามักทำให้ติดตัวตอนเด็กๆ
ข้าพเจ้าโตมาจากสังคมชาวบ้านสมัยนั้นชาวบ้านทำขนมเองและแจกจ่ายแบ่งกันกินมีงานบุญตามประเพณีปีหนึ่งก็ทั้งสารทไทยสารทจีน
มีงานแทบตลอดปีค่ะคิดว่ากินขนมจนเบื่อเลยมากินผลไม้แทนไม่มีจริงๆเราเด็กก็นัดกันไปเก็บลูกเล็บแมวคล้ายๆพวกบลูเบอลี่ในป่าบางทีก็เอามากินในห้องเรียนสนุกตอนที่กินกันทั้งห้องลูกคนรวยคนจนไม่มีหรอกค่ะห้องเรียนของข้าพเจ้าเป็นห้องเรียนที่แบ่งปันช่วยเหลือกันจนจบม.หก❤️❤️❤️เป็นช่วงที่ข้าพเจ้ามีความสุขมากช่วงเวลาหนึ่ง
โฆษณา