อันดับแรกคือ เราต้องไปให้สุดทั้งสองทางก่อนครับ ดีใจมากสุดและเสียใจขีดสุด
พอเราเข้าใจแล้วว่า ชีวิตมีด้านที่ดีและมีด้านที่ไม่ดี เราจะตระหนักได้ว่า ไม่ว่าอะไรก็ตามจะเข้ามามันจะผ่านไป เราไม่สามารถดีใจหรือเสียใจได้ทุกวัน ชีวิตมีขึ้นและลงตลอดเวลา(เหมือนหุ้น555) พอนึกแบบนี้ได้เป็นประจำแล้ว เราจะเริ่มสงสัยว่า แล้วจะทำไงไม่ให้จมไปกับความรู้สึกนั้นเสียล่ะ
คำตอบที่ง่ายๆก็คือ เข้าใจกับสิ่งที่มันเกิดว่าไม่ว่าเราเลือกทำอะไรสักอย่าง จะมีผลลัพธ์ตามมาเสมอและบางทีคาดเดาไม่ได้
เช่น ปลูกต้นไม้แล้วตาย ตั้งใจเรียนแต่ได้คะแนนไม่ดี ขยันทำงานแต่ยังโดนด่า
หลายอย่างไม่ได้ขึ้นกับเหตุผล บางทีมันก็มีอารมณ์คนและปัจจัยอื่นๆมาเกี่ยว เราควบคุมมันไม่ได้
แต่เราควบคุมใจเราไม่ได้ดีใจหรือเสียใจกับมันมากจนเราจมกับความรู้สึกเราเหล่านั้น
เราก็จะเริ่มผ่อนปรนกับความคาดหวังที่สูงลิ่วมากขึ้น และยอมรับได้ว่า ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดหรอก แม้เราจะทำดีที่สุดแล้ว ก็อาจจะมี1%ที่อาจผิดหวัง
พอเราคาดหวังแต่พอดีๆ ทำน้อยหรือทำเยอะ เราก็หวังไว้กลางๆพอดีๆ เราจะมีความสุขที่ได้ทำมัน
แล้วเราจะเริ่มปล่อยใจ ปล่อยวางความหวังเยอะๆเอาไว้ได้
เหล่านี้คือ เบิ้องต้นของการเข้าใจทางสายกลางครับ และมันจะเข้าถึงการปล่อยวางที่ยากขึ้นได้
ทำยากแต่ทำได้ แน่นอนครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
