25 ก.ย. 2021 เวลา 16:22 • นิยาย เรื่องสั้น
นิยาย : ดวงดารา
ณ ดินแดนแห่งความมืดมิด กับจิตวิญญาณที่ยังหลับใหล
ฉันนอนหลับไปนานเท่าไรแล้วนะ
แล้วนี่มันอะไรกัน คือความฝัน หรือในโลกของความจริง
ถ้านี่เป็นความฝัน ใครก็ได้ปลุกฉันให้ตื่นทีเถอะ
กับความรู้สึกที่มันเหน็บหนาว อ้างว้าง โดดเดี่ยว
เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ข้างในหัวใจมันมืดมนจัง
ฉันอยู่ที่ไหน ?
โลกนี้ก็แสนกว้างใหญ่ ผู้คนก็มากมาย ทำไมฉันยังมีคำถาม
กับความรู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจ สับสนเหลือเกิน ต้องเดินไปทางไหนก่อนดี
ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนว่าจะขยับขาไม่ได้ ช่างมันเถอะ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
สมองก็คิดอะไรไม่ออก ฉันจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ได้แค่ลาง ๆ เหมือนว่าเพิ่งกลับถึงบ้าน แล้วเข้านอนไปเองนี่นา
ฉันอาจจะเหนื่อยกับงานมากเกินไป
แน่ละ ! ช่วงนี้ทำแต่งาน เครียดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว แทบไม่มีเวลาพักผ่อนกันเลย กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าทุกคืน
ขอนอนต่ออีกสักหน่อยก็คงดี
แต่ทำไมฉันรู้สึก เหมือนว่านี่คือโลกของความจริง นี่เราฝัน หรือตื่นอยู่กันแน่นะ
หรือว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน กับความรู้สึกมืดบอดในใจ
สายตาถึงจะยังใช้การได้ แต่ในที่ ที่ไม่มีแสงสว่างสาดส่องลงมาแบบนี้
จะมองเห็นอะไร
แม้แต่มือตัวเองยังมองไม่เห็นเลย
แม้แต่เสียงลมพัดก็ยังไม่มีให้ได้ยิน
ที่นี่ที่ไหน ?
ใครก็ได้มาช่วยฉันที ! ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย
ฉันตะโกนออกไปจนหมดแรง
สิ่งที่ได้รับกลับมา คือความเงียบ !!!
ไม่มีแม้เสียงสะท้อนกลับ
ถ้านี่คือโลกของความจริง แล้วผู้คนไปไหนกันหมด
ทำไมเหมือนมีฉันอยู่แค่คนเดียว
ณ ที่แห่งนี้ เสียงของความเงียบ น่ากลัวจริง ๆ
เครดิตภาพ นิยายเรื่อง ดวงดารา
ดวงดารา ดวงดารา ดวงดารา
ขณะนั้นเองฉันได้ยินเสียงใครบางคน
"เสียงใคร นั่นเสียงใคร ได้ยินฉันไหม"
ฉันตะโกนถามออกไปหลังจากได้ยินเสียงแว่ว ๆ เหมือนเป็นเสียงเรียกชื่อ หรือพูดถึงอะไรสักอย่าง
"รู้สึกคุ้นหูจัง"
(เสียงปริศนา) " ดวงดารา ตื่นได้แล้ว ตื่น ๆ
จำชื่อตัวเองไม่ได้หรือยังไง ?"
"ใครกัน เสียงใครกันนะ พูดกับเราเหรอ ?
แล้วชื่อนั้น แย่จริง ฉันลืมแม้กระทั่ง ชื่อตัวเองหรือนี่ ชื่อดวงดารา นั่นชื่อฉันหรือ อืม ดวงดารา ชื่อเพราะจัง ฉันเริ่มชอบชื่อนี้แล้วสิ"
ในขณะที่ฉันกำลังตื่นเต้นกับคำว่า ดวงดารา เสียงปริศนาก็บอกว่า
"มาคุยกันตรงนี้สิ"
เป็นเสียงพูดที่อ่อนโยนแฝงด้วยพลังอำนาจ ในขณะเดียวกันก็เปี่ยมด้วยกระแสของความเมตตา
ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายจากความหวาดกลัว และมีความรู้สึกไว้วางใจเข้ามาแทนที่
ฉันในตอนนี้ รู้สึกแขนขาเริ่มมีกำลังขึ้นมาบ้างแล้ว ฉันลองขยับขา ลุกเดินไปนั่งใกล้ ๆ เสียงนั้น และพยายามมองหาที่มาของเสียง พลางคิดในใจว่า
"อยากรู้จัง ว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง"
 
แต่ฉันก็ไม่เห็นอะไร ไม่เห็นมีใคร
"เหอะ หลอนนะสิหล่อน หลับจนหลอน พอ ๆ ๆ นอนต่อดีกว่า"
อีกใจหนึ่งก็บอกให้นอนต่อ แต่อีกใจหนึ่งกลับบอกว่านี่ไม่ใช่ความฝัน จะนอนต่อไม่ได้ ต้องหาทางออกก่อน เห้อ เหมือนฉันกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง ที่ฉุดลากฉันไปมา
ฉันบอกตัวเองว่า "เอาว่ะ เอาไงก็เอากัน ถือว่ามาเที่ยว" และเมื่อลองเพ่งมองออกไปรอบ ๆ บริเวณนั้น ก็ยังไม่เห็นใคร
แล้วเสียงนั้นก็บอกฉันว่า
"ดวงดารา เจ้าลองใช้ใจของเจ้ามองหาเราหรือยัง"
เสียงปริศนานั้นดังมาตอกย้ำให้ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่จริง ๆ
"บางสิ่งบางอย่าง แค่สองตาเจ้ามองไม่เห็นหรอก หลับตาสะเถอะ จงใช้ใจของเจ้ามองหาเราสิ ดวงดารา"
ฉันแอบสบถในใจ และคิดเถียงเขาไปว่า
"ขนาดถ่างตามองหาจนตาแทบถลนแล้วยังมองไม่เห็นเลย หลับตาแล้วจะรู้จะเห็นอะไรกันละ"
อยากรู้จังว่าเขาเป็นใคร ฉันจึงตะโกนถามออกไป
"ท่านเป็นใคร มีเจตนาดี ก็ออกมาคุยกันต่อหน้าสิ จะหลบซ่อนตัวทำไม"
ฉันลองถามออกไป ทั้งที่ก็ไม่รู้และไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยิน เสียงที่คุยด้วย คือความฝัน หรือความจริง
แล้วเสียงนั้นก็ตอบกลับมา เหมือนว่าเข้าใจในความคิดของฉัน
"เรา คือ เรา เราอยู่ทุกที่ เรามาที่นี้เพราะเจ้าเรียกหาเราเองนะ จำไม่ได้เหรอ"
"ตายจริง ฉันเรียกหาอะไร เรียกหาใคร ตอนไหนกัน"
เสียงปริศนาตอบฉันกลับมาว่า
"เอาละ เจ้าเห็นแล้วใช่ไหม ว่าในที่สุดแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยอะไรเจ้าได้"
"อ้าว แล้วท่านละ มาที่นี้เพื่อมาช่วยเราไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงบอกว่าไม่มีใครช่วยได้"
เสียงปริศนาตอบกลับมาว่า "ใครว่าละ เรามาที่นี้เพื่อย้ำเตือนเจ้า ในข้อเสนอของภารกิจ ที่เจ้าได้ทำสัญญาไว้ต่างหากล่ะ"
ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่เสียงปริศนาตอบมา "สัญญาอะไรกัน เราจะไปมีปัญญาทำสัญญาอะไรกับใครได้ แค่ชื่อตัวเองยังลืม จะออกจากที่นี้ไปได้ยังไง ก็ยังไม่รู้เลย"
แต่เสียงนั้นไม่ตอบคำถามฉัน กลับตั้งคำถามกับฉันแทน
"ดวงดารา เจ้าคิดว่า เจ้าจะมีชีวิตอยู่อีกนานแค่ไหน"
"อืม ไม่รู้ค่ะ ถ้าออกไปจากที่ตรงนี้ไม่ได้ ก็อาจจะตายในวันพรุ่งนี้ หรือถ้ารอดไปได้ และดูแลตัวเองดี ๆ ก็อาจจะอยู่ได้ถึงร้อยปี"
"ถูกต้องแล้ว มนุษย์ทุกคน ที่เกิดมาบนโลกนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่า ตัวเองจะมีอายุขัยอยู่ถึงกี่ปี"
"บางคนอยากตายทุกวัน กลัวความตายทุกครั้งที่หายใจ กลับมีอายุยืนยาวเป็นร้อยปี
บางคนหวังว่าจะมีชีวิตอยู่เป็นอมตะ กลับจากไปโดยไม่ทันร่ำลา
แล้วเจ้าละ ได้วางแผนชีวิตไว้บ้างไหม มีอะไรที่น่าสนใจ ที่อยากทำ แล้วยังไม่ได้ทำ มีเป้าหมายอะไรในชีวิต มีภารกิจอะไรบนโลกนี้ เจ้าเคยคิดไหม ดวงดารา ว่าเจ้าเป็นใคร"
กับคำถามยึดยาวที่เขาถามมาที่ฉันอีกครั้ง ฉันเองก็คุ้น ๆ กับคำถามพวกนี้ แต่ก็ให้คำตอบเขาไม่ได้
"เจ้ายังอยากกลับขึ้นไปข้างบนนั่นไหม"
"แน่นอนค่ะ อยากกลับไปแน่นอน ยังมีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่อยากทำ ยังมีที่สวย ๆ อีกหลายที่ ที่อยากไป ยังมีใครอีกหลาย ๆ คน ที่อยากเจอ และยังตอบคำถามของคุณไม่ได้ด้วย ถ้าได้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักหน่อย บางที เราอาจจะตอบคำถามของคุณได้นะ คุณว่าจริงไหม"
ฉันหยุดคิดไปสักพัก เพื่อลองพิสูจน์บางอย่าง จึงถามกลับไปว่า
"อย่างแรกเลยที่เราอยากรู้ นี่คือความฝัน หรือความจริง กันแน่คะ"
เสียงปริศนาไม่ได้ตอบคำถามฉัน เหมือนไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำ เขาพูดด้วยเสียงจริงจัง และหนักแน่น เหมือนเป็นการตอกย้ำมันลงมาที่ใจฉัน ใช่ มันเหมือนคำสั่งมากกว่า
"ดวงดารา เจ้าจงตั้งใจฟัง ถึงภารกิจที่เจ้าได้ตกลงทำสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ให้ดี เมื่อฟังจบแล้ว ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เลือกอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจ"
…………ความลับ……………
เรื่องนี้มี e-book แล้วนะคะ ลิงก์นี้ 👇

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา