26 ก.ย. 2021 เวลา 07:20 • ไลฟ์สไตล์
ฉันขยับเสื้อโค้ทให้กระชับกายมากขึ้น ยกมือทั้งสองมาเป่าแก้หนาวไปพลางๆรอชินคันเซ็น(รถไฟความเร็วสูง 新幹線🚅)เทียบชานชาลา ทั้งง่วง ทั้งหนาว ทั้งเหงา
ตื่นแต่เช้าไก่โห่เพื่อไปธุระนำเข้าเครื่องสำอางค์ของฉัน...คราวนี้ไปไกลถึงโอซาก้าแน่ะ ไปเช้า เย็นกลับ อึดพอตัวเลยทีเดียว
น้ำหนักฉันลดลงอย่างฮวบฮาบ ไม่อยากส่องกระจกเลย
ฉันเคยเป็นคนไม่มีร่องแก้ม หน้าฉันตอบลงไปมาก ร่องแก้มก็มาเพิ่งรู้ตัวเอง เมื่อมีคนทักบนเครื่องบินขากลับนาริตะ ไอ้หน่อยแกคิดมากจนแก่ ร่องแก้มมาเลยเชียว...
ฉันแอบรำพึงในใจเงียบๆ นี่ฉันเครียดจนรูปลักษณ์กายภาพภายนอกเปลี่ยนแปลงไปได้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ..
ลมหนาวประทะผิวกายในเช้าวันนั้น..ฉันก้าวเท้าเข้าไปในชินคันเซ็น ภายในเครื่องช่างแสนอบอุ่นเหลือเกิน แต่ใจของฉันช่างอ้างว้าง ห่วงแต่สถานการณ์เมืองไทยเหลือเกิน..
365 เธอคือซานตาครอสของฉัน
ตัดภาพกลับมาปี 2020 ฉันยืนหยัดสู้ในเมืองไทย เรื่องราวร้าวรานในใจเมื่อครั้งนั้น..ฉันสูญเสียหลายอย่าง ..แทบเอาชีวิตไม่รอดจากอาการซึมเศร้าที่หนักหน่วงใจเหลือเกินครานั้น ..
ฉันเดินมาไกลนัก ออกจากการเป็นผู้ถูกทอดทิ้ง ผู้ที่จิตแพทย์บอกว่าเป็นซึมเศร้าต้องเฝ้าไปรับยาทุกเดือน..
ครั้งนั้น..หน้าเริ่มตอบ
สูญเสียบางอย่างในวันนั้น จึงพานพบเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆข้างๆฉันส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ป่วนได้ทั้งวัน..
และในที่สุด ฉันรู้ได้ว่ากลางคืนในฤดูหนาวที่ไม่หนาวของประเทศไทย สามีที่รักจะกลับมาจากที่ทำงาน และลูกสาวตัวน้อยจะส่งเสียงดังตื่นเต้นทุกครั้งพร้อมเปิดประตูให้ป่าป๊า..
ปาป๊าซื้อขนมมารึเปล่า แม่ๆช่วยพ่อรับถุงของกินด้วย...
ฉันวางมือจากมือถือที่กำลังพิมพ์บทความนี้พร้อมหันไปยิ้มให้สามีที่หน้าประตู...
ประดุจซานต้าพกพากล่องของขวัญมาฝากฉันและลูกทุกคืนวัน🎅🎄🎄🎁
🎄คริสมาสต์ 365 วันของยุ่นโกะ🎄
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ☺️
ขอบคุณภาพจากgoogle🙏
ติดตามไลฟ์ยามเย็นยกหน้า ยกใจ👇👇
โฆษณา