อันนี่พูดยากหน่อยครับขึ้นอยู่กับพ่อแม่ของเเต่ละคนด้วย ผมเองก็1ในนั้น
แม่ผมเองก็ยังบวการชีวิตผม ทั้งๆที่ผมก็จะ30เเล้ว (เข้าใจไม่ผิดครับ) แม่ผมเป็นหัวหน้าครอบครัว ทำงานตำเเหน่งใหญ่ด้านโบจีสติกแบะยังไม่เกษียน ชีวิคผมตบอด 20ปี ตั้งแต่วัยเรียนยันวัยทำงาน เขาก็ชอบเเทรกเเซผมตนผมเสียงานหลายต่อหลายครั้ง รวมถึงธุระส่วนตัวด้วย
จึงทำให้ผมต้องใช้มาตรการ้ด็ดขาดเลยว่า ถ้าคุยกันดีๆไม่ได้ ขอแยกกันอยู่แต่สัญญาว่าจะมาหากันบ่อยๆ จริงๆผมรักแม่มากแต่เเม่ไม่เคยอ่อนให้ผม ด้วยเหตุนี้มีส่วนหลักๆทำให้ผมป่วยเป็นซึมเศร้า มันจะมีหลายสิ่งที่ทำให้คนยันหมาซวยเพราะ การเผด็จการของแม่ เช่น หมาป่วยตาย บอกว่าพ่อชอบคิดไปเองว่ามันป่วย พอป่วยก็โทษพ่อว่าพ่อดูเเลไม่ดีจนสายเกินเเก้ เป็นต้น
หลังจากพ่อเสียไป ยังดีที่แม่คนเดิมเริ้มกลับมา ทำให้ผมพอเริ้มคุยกันได้บ้าง เเม่ก็เริ่มอ่อนลง ใจจริงตลอด20ปี ผมปวดหัวกับแม่มากถึงขั้นป่วยทางจิตเวช เเต่ก็เป็นอีก1ปัจจัยที่ทำให้ผมอยากเป็นนักจิต ต่อให้ผมเอาความรู้ที่มีมาใช้กับแม่ ถ้าแม่ไม่เปิดใจกับผม มันก็ไม่ได้อะไร เเต่พอเเม่เริ่มเปิดใจบ้าง เขาจะมองหบายๆสิ่งได้กว้างขึ้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
