น้อยคนในเมืองไทยรู้ว่าการเยือนเมืองไทยครั้งที่สองของประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน ในปี 2510 กลุ่มดักกงของเวียดกงวางแผนลอบสังหารประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกากลางแผ่นดินไทย
ในปี 2510 ตุ้ย พันเข็ม ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบการรักษาความปลอดภัยของแขกเมืองตลอดเวลาที่อยู่ในกรุงเทพฯ ตามกำหนดการ ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกามีกำหนดแวะสั้น ๆ ที่ทำเนียบรัฐบาล โดยไม่มีใครรู้ก่อนจะเดินทางไปฐานทัพอเมริกาที่โคราชตอนเย็นวันนั้น รถผู้นำสหรัฐฯจะใช้ถนนหลานหลวง ข้ามสะพานจตุรภักตร์รังสฤษดิ์ไปยังถนนพิษณุโลก จุดหมายคือทำเนียบรัฐบาล
สามวันก่อนกำหนด ในที่ประชุมฝ่ายรักษาความปลอดภัยไทย-สหรัฐฯ เขาชี้จุดเสี่ยงให้ฝ่ายไทยและอเมริกา เขาเสนอว่าขบวนรถของประธานาธิบดีควรเลี่ยงผ่านสะพานแห่งนี้ แต่ไม่มีใครเชื่อ
“ไม่มีคนร้ายที่ไหนโง่พอทำเรื่องร้ายกลางที่ชุมชนอย่างนี้หรอก” นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งบอกเขาในที่ประชุมร่วมไทย-อเมริกา
นายทหารผู้หนึ่งถามเขา “ทำไมคุณตุ้ยคิดว่าคนร้ายเลือกจุดนี้? มันโจ่งแจ้งเกินไปหรือเปล่า?”
“ประธานาธิบดีเคนเนดีก็ถูกยิงกลางสถานที่โจ่งแจ้งกว่านี้เสียอีก”
“ทำไมคุณตุ้ยจึงเชื่อว่าเป็นจุดนี้?”
“ผมมีเหตุผลบางประการที่ทำให้เชื่อเช่นนี้”
“เหตุผลอะไรครับ?”
“ต้องขออภัย ผมบอกไม่ได้ครับ มันเป็นความลับทางราชการ”
“แล้วทำไมต้องเป็นสะพานนี้ ไม่ใช่สะพานอื่น ๆ ?”
“ความจริงมีหลายสะพานที่มีความเสี่ยง บางจุดก็เสี่ยงกว่านี้ด้วย เช่น สะพานผ่านพิภพลีลา แต่กำหนดการคือรถท่านประธานาธิบดีจะผ่านสะพานจตุรภักตร์รังสฤษดิ์ ซึ่งก็มีความเสี่ยงเหมือนกัน”
“แล้วคนร้ายจะลอบสังหารประธานาธิบดียังไง?”
“ถ้าผมเป็นคนร้าย ก็สามารถลอบยิงจากยอดตึกหลายหลังแถวถนนกรุงเกษม ถนนลูกหลวง หรือถนนพิษณุโลก สามารถเล็งเป้าที่รถประธานาธิบดีได้อย่างชัดเจน เพราะสะพานมีความชัน ขบวนรถต้องชะลอความเร็วลงตอนแล่นขึ้นสะพาน อีกอย่างคือกำหนดเดินทางตอนบ่าย ขบวนรถจะแล่นย้อนแสง แดดบ่ายจะช่วยกำบังคนร้าย”
“เมื่อกี้คุณพูดถึงสะพานผ่านพิภพลีลา แล้วถ้ารถประธานาธิบดีผ่านสะพานนั้น จะลอบสังหารยังไง?”
“สะพานผ่านพิภพลีลาเป็นสะพานที่แทบไม่มีความลาดเอียง พื้นสะพานเสมอกับระดับถนน คนร้ายสามารถวางระเบิดติดท้องสะพาน ระเบิดรถทั้งคันไปเลย”
“งั้นทำไมไม่วางระเบิดที่สะพานจตุรภักตร์ฯ?”
“ทำได้ยากครับ เพราะตำแหน่งของสะพานจตุรภักตร์ฯอยู่ติดตลาดมหานาคซึ่งพลุกพล่านมาก มีเรือพ่อค้าแม่ค้านำผักผลไม้เข้าออกตลอดเวลา การลอบสังหารโดยใช้สไนเปอร์จะเหมาะกว่า”
คาร์ล ไรท์ เจ้าหน้าที่ซีไอเอผู้ร่วมประชุมถามเขาว่า “ในบรรดาวิธีการลอบสังหารทั้งหลาย ทำไมคุณนึกถึงการระเบิดสะพาน?”
“เมื่อต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของแขกเมือง ผมก็ต้องนึกทุกอย่างที่เป็นไปได้”
คาร์ล ไรท์ ว่า “ไม่นานมานี้เราได้รับจดหมายลึกลับฉบับหนึ่งบอกว่า ดักกงอาจพยายามลอบสังหารท่านประธานาธิบดี แต่เราเชื่อว่าเป็นเรื่องเล่นตลก”
นายทหารผู้หนึ่งถาม “ใครส่งจดหมายลึกลับนั้นครับ?”
“เราไม่รู้ เขาไม่บอกว่าเขาเป็นใคร แต่เพื่อความไม่ประมาท เราก็ควรระวังมากขึ้น”
ไม่มีใครเชื่อเขาก็จริง แต่เนื่องจากทุกคนรู้ประวัติของ ตุ้ย พันเข็ม ว่าเขาเป็นคนทำมากกว่าพูด จึงมอบหมายหน้าที่การดูแลสะพานนั้นให้แก่เขา
เขาไม่ได้ขยายความว่าทำไมเขาจึงคิดว่ามันเป็นจุดที่เสี่ยงต่อการลอบสังหาร มันเริ่มมานานหลายปีก่อนหน้านั้น เมื่อครั้งเขายังเป็นผู้อารักขานายกรัฐมนตรี เจ้านายเก่าของเขา
การเมืองไทยช่วงปี พ.ศ. 2498 – 2500 เป็นจุดหักเหและการชิงอำนาจระหว่างสามขั้วคือ จอมพล ป. พิบูลสงคราม, จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ และ พล.ต.อ. เผ่า ศรียานนท์ จอมพล ป. เริ่มเปิดเกมใหม่โดยการสร้างบรรยากาศประชาธิปไตย เพื่อลดแรงกดดันจากอีกสองขั้วอำนาจ และเพิ่มอำนาจต่อรองให้ตนเอง
การเผชิญหน้ากับความรุนแรงอาจเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่พ้น เสือสามตัวอยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้ จอมพล ป. มิได้เกรงกลัวเกมในสภา เพราะยังคุมคนได้ แต่กลัวการเล่นเกมนอกระบบ
วันหนึ่งนายกรัฐมนตรีผู้ผ่านพ้นการถูกลอบสังหารมาสามครั้งและรอดพ้นจากการถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดถล่มในกบฏแมนฮัตตัน ถามเขาขึ้นว่า “ตุ้ย ไปดูหน่อยว่ามีกี่วิธีที่จะฆ่าฉันได้บ้าง”
เขางุนงงไปวูบหนึ่ง
“ฆ่าท่าน? หมายถึงการลอบสังหารหรือครับ?”
“ใช่”
“แต่ผมไม่ใช่นักฆ่า...”
“ตุ้ย แกไม่ใช่ตำรวจธรรมดาที่ไล่จับคนร้าย แกเป็นนักวางแผนที่เก่งคนหนึ่ง ถ้ามีคนจ้างแกให้ลอบสังหารฉันในกรุงเทพฯ แกจะฆ่าฉันที่ไหน และยังไง?”
“ทำไมเป็นผม?”
“อุวะ! ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร? ฉันไว้ใจแก”
“ผมไม่รู้ครับ”
เจ้านายตบไหล่เขายิ้ม ๆ “งั้นก็ช่วยไปศึกษาจนรู้”
เขาก็ยังไม่มีโอกาสทำงานชิ้นนี้จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 2498 จอมพล ป. พิบูลสงคราม เดินทางรอบโลก ตามปกติเขาเป็นตำรวจติดตาม แต่เจ้านายบอกว่า “แกอยู่กับครอบครัวดีกว่า”
ความหมายคือ “แกจะได้มีเวลาทำงานนี้”
เขาเริ่มสำรวจความเป็นไปได้ของการลอบสังหารนายกรัฐมนตรี ตลอดสามสัปดาห์ที่จอมพล ป. พักอยู่ที่สหรัฐอเมริกา
เขาศึกษาแผนที่และกิจกรรมของนายกรัฐมนตรีอย่างละเอียด ศัตรูอาจลอบยิงด้วยสไนเปอร์จากที่ไกล และมีหลายจุดในกรุงเทพฯที่ทำเช่นนั้นได้ แต่เขาต้องการแผนลอบสังหารที่คาดไม่ถึง เขาต้องสมมุติตัวเองเป็นนักฆ่า
เขานั่งในเพิงร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ริมคลอง เป็นร้านเดิมที่เขาเคยมาเยือนเมื่อปี 2494 เขามองภาพน้ำในคลองไหลช้า ๆ พัดพาผักตบชวาและจอกแหนให้ลอยเอื่อย ๆ ยอดใบที่ระบัดเหนือน้ำถูกลมพัดพลิ้ว เขาชอบมองยอดผักตบชวา ปล่อยให้สายลมริมคลองพัดอาบร่างเขา นั่งนิ่ง ๆ อย่างนั้นโดยไม่ทำอะไร
จำได้ว่าหลังกบฏแมนฮัตตันในปี พ.ศ. 2494 ไม่นาน เขาเคยมานั่งดูผักตบชวา ‘เต้นระบำ’ บนคลองสายนี้ เขาจำได้เช่นกันว่าที่ฝั่งคลองตรงข้าม มีบ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่ สวนรกครึ้ม ซุ้มการเวกดัดโค้งเหนือประตูรั้วไม้ รำเพยสิบกว่าต้นเรียงรายหน้าบ้าน ป้ายหน้าบ้านเขียน กฤษดาวินิจ เขาไม่ได้พบชายเจ้าของบ้านมานานหลายปีแล้ว
เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เวลาสิบกว่าปีผ่านไป หลายสิ่งเกิดขึ้น หลายสิ่งสิ้นสุด บ้านริมฝั่งคลองยังอยู่ แต่คนไม่อยู่
เขามานั่งที่จุดเดิมอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว แต่เป็นเรื่องงาน
สายตา ตุ้ย พันเข็ม จับที่ปฏิทินบนผนังในร้านกาแฟ บอกวันที่ 23 ธันวาคม 2510 ขบวนรถประธานาธิบดีสหรัฐฯจะผ่านเส้นทางนี้อีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า
เขาออกจากร้านเดินผ่านตลาดมหานาค สำรวจทุกจุดเสี่ยงซึ่งคนร้ายอาจใช้เป็นจุดลอบสังหารประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาผ่านการตรวจตราอย่างเข้มงวดเรียบร้อยแล้ว เขาสื่อสารกับตำรวจด้วยวอล์กกีทอล์กกี
เขาเดินไปหา ส.ต.ท. แจ้ง จรูญจรรยา ใกล้สะพาน ตำรวจจราจรวัยสี่สิบทำความเคารพเขา เขาบอกว่า “วันนี้ระวังหน่อย”
ตำรวจจราจรพยักหน้า เอ่ยเบา ๆ ว่า “ครับ”
สะพานจตุรภักตร์รังสฤษดิ์สร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 ช่วงที่เมืองหลวงกำลังเปลี่ยนแปลงเมื่ออิทธิพลตะวันตกแผ่เข้ามามากขึ้น พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำริสร้างสะพานหลายแห่งข้ามคลองผดุงกรุงเกษม เพื่อให้การคมนาคมสะดวกขึ้น ทรงมีพระราชดำริให้นามสะพานทั้งหมดเกี่ยวข้องกับเทพ ราชเลขานุการผู้เชี่ยวชาญภาษามคธได้ตั้งชื่อสะพานคล้องจองกัน เป็นที่มาของนามสะพานทั้งห้าคือ เทเวศรนฤมิตร วิศศุกรรมนฤมาน มัฆวานรังสรรค์ เทวกรรม์รังรักษ์ และจตุรภักตร์รังสฤษดิ์
เขาเดินสำรวจตลอดริมคลองทั้งสองฝั่ง สายตาคมกริบกวาดไปทั่ว มองเรือหลายลำที่จอดริมฝั่ง เรือเหล่านี้เป็นเรือขายสินค้าต่าง ๆ ผัก ผลไม้ เรือบรรทุกปุ๋ยและสารพัดสินค้าจากหลายจังหวัดจอดเรียงรายริมฝั่งคลอง พ่อค้าถ่ายสินค้าขึ้นฝั่ง
เขาสั่งการให้ลูกน้องกันคนออกจากพื้นที่บริเวณสะพานไปชั่วคราว โดยให้ทุกคนอยู่ห่างจากสะพานอย่างน้อยหนึ่งร้อยเมตร และตำรวจก็จัดการให้เรียบร้อย เขาสำรวจดูอีกรอบหนึ่งและไม่พบสิ่งใดผิดปกติ ยกเว้นจุดจุดหนึ่งที่สะดุดตาเขา
ห่างจากสะพานราวแปดสิบเมตร เรือหางยาวลำหนึ่งบรรทุกผลไม้เต็มลำจอดอยู่ริมตลิ่ง เจ้าของเรือผมขาวโพลนกำลังง่วนกับการคัดผลไม้
เขาบอกคนแก่ “คุณลุงต้องออกจากที่นี่ก่อนนะครับ”
“ตำรวจมาบอกแล้ว แต่ผมไปไหนไม่ได้”
คนแก่ชี้ที่เฝือกขาขวาของตน
“ขาผมหัก เดินไม่ได้”
“ไปทำอะไรมาครับ?”
“ตกบันไดจากชั้นสอง”
เขาพยักหน้า
“งั้นลุงก็อยู่เฉย ๆ นะครับ เรามีแขกเมืองสำคัญ”
“ใครล่ะครับ? สำคัญขนาดต้องมีทหารตำรวจมากมาย...”
“แขกจากต่างประเทศครับ”
เขาเดินจากจุดนั้นมา ไม่มีอะไรผิดสังเกต ทุกอย่างดูเรียบร้อย เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู อีกยี่สิบนาทีรถประธานาธิบดีสหรัฐฯจะผ่านเส้นทางนี้
เขาเดินข้ามสะพานไปอีกฝั่งหนึ่ง ผ่านตึกแถวหลังหนึ่งไปช่วงหนึ่งก็ชะงักกึก เดินกลับไปที่หน้าร้านง้วนนาฬิกา หน้าร้านติดป้าย ‘หยุด 1 วัน’
เขาถามคนในร้านข้าวหมูแดง สงวนรส ซึ่งอยู่ติดกัน “บ้านข้าง ๆ ปิดร้านทำไมครับ?”
เจ้าของร้านบอกว่า “ไม่ทราบครับ”
“นายง้วนป่วยหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ครับ เมื่อวานยังเปิดร้านปกติ”
เขากดปุ่มวอล์กกีทอล์คกีพูด “สงัดยังอยู่ที่รถใช่ไหม?”
เสียงลูกน้องตอบกลับมาว่า “ครับ”
“งั้นเอาคีมตัดเหล็กมาที่ร้านง้วนนาฬิกาด่วน”
สองนาทีถัดมา ตำรวจชื่อ ส.ต.อ. สงัด ดาริภาวิน ก็ขี่จักรยานยนต์มาถึง ตุ้ย พันเข็ม ชี้ไปที่โซ่คล้องประตูหน้า
“ตัดโซ่หรือครับ?”
เขาพยักหน้า
“ทำไมครับ?”
“อย่าเพิ่งถาม ไม่มีเวลาแล้ว จัดการเร็ว”
อึดใจเดียวโซ่เหล็กก็ขาดออกจากกัน เขาเลื่อนประตูยืดออกโดยไม่ให้เกิดเสียง แล้วก้าวเข้าไป
ภายในร้านไม่เปิดไฟ แต่แสงสว่างจากภายนอกสาดเห็นร่างหนึ่งบนพื้นหลังโต๊ะทำงาน เขาจำได้ว่าคือ ง้วน ช่างซ่อมนาฬิกาเจ้าของร้าน เขาจับชีพจรชายที่นอนแน่นิ่งบนพื้น เจ้าของร้านเสียชีวิตแล้ว ตัวเย็นชืดแสดงว่าตายมาแล้วหลายชั่วโมง อาจจะตั้งแต่เมื่อคืนนี้
เขาชักอาวุธออกมา พยักหน้าให้ ส.ต.อ. สงัดชักปืน และตามเขาขึ้นบันได ตำรวจทั้งสองย่องขึ้นบันไดสี่ชั้นอย่างเงียบกริบ ประสาทของเขาตื่นตัวเต็มที่ เขากวาดสายตาไปทั่วบริเวณอย่างระแวดระวัง ไม่มีสิ่งใดดูผิดปกติ
บันไดจบที่ชั้นสี่ และมีบันไดไม้อีกทอดหนึ่งต่อไปที่ชั้นดาดฟ้า เขาก้าวขึ้นไป แล้วผลักประตูออกช้า ๆ ลมเย็นวูบหนึ่งกระทบใบหน้าเขา
สายตาของเขากวาดไปทั่วดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว หลังถังน้ำใหญ่ ร่างหนึ่งกำลังคุกเข่า ส่องกล้องปืนไรเฟิลไปที่สะพาน มองปราดเดียวเขาก็รู้ว่ามันเป็นไรเฟิลสำหรับนักแม่นปืน ตั้งบนฐานยิงบนพื้นพร้อมใช้งาน ข้างตัวมือปืนวางวอล์กกีทอล์กกีเครื่องหนึ่ง
ชายคนนั้นหันกลับมา ชักปืนสั้นออกมายิงเขาทันที แต่ไม่ทันลั่นไก ก็ร่วงลง กระสุนของมือปราบเจาะเข้าที่หน้าอก สไนเปอร์ร่วงลงกองกับพื้น เลือดไหลออกมาชุ่มหน้าอก แต่กลับหัวเราะก่อนสิ้นใจ
เขาขมวดคิ้ว ส.ต.อ. สงัด ถาม “เขาหัวเราะทำไม?”
เขากระซิบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เขาอาจจะบอกเราว่า เราหยุดอะไรไม่ได้ มือสังหารมีมากกว่าหนึ่งคน!”
คนที่เหลืออยู่ที่ไหน?
เขาหยิบกล้องส่องทางไกลของนักลอบสังหารขึ้นมาส่องดูพื้นที่รัศมีหนึ่งกิโลเมตรนั้น จากบนดาดฟ้าตึก เขาเห็นสะพานอย่างชัดเจน มันเป็นทำเลที่ดี แสงแดดสาดมาจากทิศตะวันตกทำให้ยากที่ใครข้างล่างจะมองย้อนแสงเห็นสไนเปอร์บนดาดฟ้า เขามีเวลาเพียงนาทีเดียวหาคนร้ายอีกคนหรืออาจจะหลายคน มีความเป็นไปได้สูงที่คนร้ายทำงานเป็นกลุ่ม
เขามองผ่านกล้องส่องทางไกล สำรวจอาคารทุกหลังรอบบริเวณนั้น ไม่มีจุดใดผิดปกติและเหมาะสมเท่าจุดที่เขาอยู่เวลานี้
ตุ้ย พันเข็ม โยนกล้องส่องทางไกลให้ตำรวจลูกน้อง คว้าปืนไรเฟิลของสไนเปอร์ขึ้นมา ไรเฟิล MAS FR F1 เป็นอาวุธประจำตัวพวกนักแม่นปืนฝรั่งเศส เขารู้ว่าในช่วงสงครามเวียดนาม ปืนแบบนี้จำนวนหนึ่งหลุดไปอยู่ในมือพวกดักกง เขามีโอกาสจับต้องมันเมื่อมันออกมาใหม่ ๆ เป็นปืนที่ออกแบบดี ลำตัวเป็นไม้ผสมเหล็กดำ พานท้ายเป็นไม้ น้ำหนัก 5.3 กิโลกรัม ขาตั้งโลหะสองขาสำหรับการยิงแบบประณีต ระยะยิงหวังผล 600-800 เมตร ซึ่งตรงกับการใช้งานในขณะนี้
เขาส่องปืนไปที่สะพาน เลนส์กำลังขยายแรงสูงเห็นพื้นที่นั้นชัดเจน เขาวาดเลนส์ปืนออกไปไกลกว่าจุดนั้น เห็นขบวนรถของประธานาธิบดีสหรัฐฯจากที่ไกลแล่นเข้าถนนหลานหลวง เขากวาดปืนยาวไปที่เรือหางยาวลำนั้น คนแก่ยังคงนั่งคัดผลไม้อยู่ เขากวาดกล้องต่อไปยังเรือหลายลำซึ่งจอดเรียงรายริมฝั่ง กล้องปืนติดเลนส์กำลังขยายสูงหยุดที่เรือบรรทุกปุ๋ยสองลำ เขาขนลุกวูบ นึกได้ทันทีว่าปุ๋ยมีส่วนผสมของ แอมโมเนียม ไนเตรต สามารถใช้ทำวัตถุระเบิดได้ ด้วยปริมาณปุ๋ยเต็มลำเรือน่าจะพอทำลายสะพานเก่าแห่งนี้ได้ ทว่าโดยตัวมันเองไม่สามารถระเบิด คนร้ายจะจุดชนวนอย่างไร
เขาวาดเลนส์ปืนต่อไปสำรวจจุดอื่นรอบสะพาน ขณะถาม ส.ต.อ. สงัด “ขบวนถึงไหนแล้ว?”
“รถมาเกือบถึงเชิงสะพานแล้วครับ ตำรวจสองนายขี่มอเตอร์ไซค์นำทางมา”
กล้องไรเฟิลไปหยุดที่ตำรวจจราจร ส.ต.ท. แจ้ง จรูญจรรยา แล้วกวาดเลนส์กล้องผ่านไป พลันเสียงครืด ๆ ดังมาจากเครื่องวอล์กกีทอล์กกีซึ่งวางบนพื้นข้างไรเฟิล เสียงพูดภาษาเวียดนามดังขึ้นประโยคสั้น ๆ วินาทีนั้นเขากวาดกล้องปืนกลับไปที่ตำรวจจราจร เห็น ส.ต.ท. แจ้ง จรูญจรรยา ถือวอล์กกีทอล์กกีพูดอยู่
เขาสะดุ้งในใจ กวาดเลนส์ปืนไปที่เรือบรรทุกผลไม้ ชายแก่พ่อค้ายังคงอยู่ที่เดิม คราวนี้ในมือไม่ใช่ผลไม้ หากเป็นวัตถุชิ้นเขื่องซ่อนในลังไม้ฉำฉา เลนส์กำลังขยายสูงเห็นสายไฟฟ้ายาวต่อจากลังไม้จุ่มลงในคลอง เขารู้แล้วว่าใครเป็นผู้มีหน้าที่จุดชนวนระเบิด
คนแก่ขายผลไม้กดด้ามเครื่องจุดระเบิด แต่ยังไม่เร็วกว่าที่เขากระดิกไก ลูกปืนจาก MAS FR F1 วิ่งที่ความเร็ว 2,560 ฟุตต่อวินาทีพุ่งเข้าเจาะศีรษะของมือลอบสังหารคนที่สอง ร่างนั้นร่วงตกลงไปในน้ำจมหายไป ขณะที่รถประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาข้ามสะพานนั้นพอดี
บทบาทใหม่ของ ตุ้ย พันเข็ม จากบทที่ 6 นวนิยายเรื่อง 17 องศาเหนือ ซื้อตรงจากนักเขียนได้ที่ https://bit.ly/3CuKmTy
- 24
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
