เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 7 พี่เมย์!!!!!!
ตอนที่ 7 พี่เมย์!!!!!!
“ซีนายทอล์ก”
เอ็ม เพื่อนปีสองคณะเดียวกับฉัน อยู่ชมรมนิตยสาร “เดอร์เทรน” นิตยสารประจำมหาวิทยาลัย มาขอร้องให้ฉันไปเป็นนางแบบขึ้นปกประจำเดือนนี้ให้ เพราะที่ประชุมมีมติให้เว้นนางแบบนายแบบที่เป็นดาวเดือนคณะต่างๆมาขึ้นปก ขอให้เป็นนักศึกษาธรรมดาๆ
และชมรมนั้นมีบิวน้องชายของพี่เมย์อยู่ด้วย และดูเหมือนจะสนิทกับเอ็มมาก
“ซีช่วยเราหน่อยนะ”
ไอ้บีมมันก็เห็นดีเห็นงามที่เพื่อนแบบฉันจะได้เป็นนางแบบขึ้นปกนิตยสารกับเค้าบ้าง มันพูดติดตลกว่า “กูอยากมีเพื่อนเป็นนางแบบ”
ทำให้ฉันต้องมานั่งหน้ากล้อง และถูกช่างภาพบอกให้โพสท่าต่างๆ แต่คนหลังกล้องก็บอกว่าตากับท่าทางไม่เป็นธรรมชาติเลย ไม่ได้เรื่อง ถ่ายยังไงก็ไม่สวย แถมจืดชืดอีก ครั้นจะหาคนใหม่ก็ไม่ทันแล้ว รูปนางแบบต้องถ่ายให้สวยภายในวันนี้!!
น่าเจ็บใจ “งานฟรี” จ้า งานช่วยเพื่อน
ถ้ารู้ว่าช่วยแล้วมาโดนช่างภาพปากเสียว่าแบบนี้ ไม่มาให้เสียความรู้สึกหรอก
แต่ฉันก็ยังมีความเกรงใจในฐานะที่มันเป็นรุ่นพี่ ยังนับหนึ่งถึงร้อยได้อยู่
หน้าของฉันแต่งๆลบๆล้างๆ อยู่หลายรอบ ช้ำหมดแล้ว ตอนนี้หน้ามันแดงเองหรือลบเครื่องสำอางค์ไม่หมดก็ไม่รู้
ใครก็ได้พาฉันออกไปจากตรงนี้ที
บิว ตามมาทีหลัง เขาปลอบเพื่อนต่างชั้นปี ที่ตอนนี้มันแทบจะร้องไห้ที่ถูกรุ่นพี่ตำหนิว่าหานางแบบที่ไม่ได้เรื่องมา
“ฉันขอโทษนะเอ็มที่ทำไม่ได้” รู้สึกแย่ไม่ต่างกันเพราะเสียงด่านั่นมันจงใจว่ากระทบฉันให้ได้ยิน
“เราผิดเองที่ทำได้ไม่ดี” เอ็มท้อแท้และสิ้นหวัง ฉันไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะฉันไม่เคยถ่ายแบบมาก่อน
“กูหาคนมาช่วยมึงได้ละ รับรองต้นฉบับปิดทันแน่ เชื่อกู” บิวตบไหล่เอ็ม
“อะไรอี๊กกกก เพราะกูเชื่อมึงไง ถึงเป็นแบบนี้”
ฮัลโหล ฉันอยู่ตรงนี้ พูดอะไรเกรงใจหน่อย สำนึกผิดไม่ทันแล้ว แต่จะสำนึกผิดทำไม ในเมื่อพวกแกเลือกฉันมาเอง
“เชื่อเถอะน่า คนนี้ไว้ใจได้ ถ่ายรูปสวย”
“เฮ้ย พวกมึงจะเอายังไง กูไม่มีเวลามารอให้นางแบบบิ้วอารมณ์หรอกนะ นี้ก็จะทุ่งนึงแล้ว กูมีธุระ” รุ่นพี่ปีสามที่มาจากชมรมถ่ายภาพสละเวลาอันมีค่ามาถ่ายให้ตั้งแต่ห้าโมงเย็น แต่ก็ไม่ได้รูปดีๆสักรูป
โทษแต่นางแบบว่าทำโพสท่าไม่ดี หน้าไม่สวย
“รอ…”
“พี่กลับก่อนได้เลยครับที่เหลือพวกผมจัดการเองครับ” บิวแทรกขึ้นมา
“มึงแน่ใจนะว่าทัน” พี่กิตรุ่นพี่ที่เป็น บก.ของนิตยสารเข้ามาถามไม่พอใจ ที่รุ่นน้องไล่ช่างภาพที่ฝีมือดีที่สุด ณ ตอนนี้ไป
“ครับพี่ รับรองทันแน่ๆ ผมโทรนัดมาแล้ว ตอนนี้กำลังมา รถติดอยู่หน้า ม.ครับ”
ทำไมบิวมันถึงมั่นใจขนาดนั้นนะ? ฉันยังมองไม่เห็นว่าใครจะมาช่วยได้ทันเวลาเลย
“ถ้างานกูเสร็จไม่ทันนะ พวกมึงเตรียมตัวให้ดี กูจะสั่งลงโทษพวกมึงในฐานะรุ่นพี่” พี่กิตคาดโทษพวกของบิวกับเอ็ม
“แล้วถามผมทำได้ และทำดีกว่า ผมมีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้างครับ” ไอ้บิวยังคงเส้นคงวาเรื่องกวนตีนรุ่นพี่
“เฮ้ย!!! อยากมีเรื่องเหรอ” พี่กิตโมโห ซึ่งบิวมันก็พร้อมมีเรื่องโดยไม่สนรุ่นพี่รุ่นน้องอยู่แล้ว
“ใจเย็นๆค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ ถ้าพังขึ้นมาจะทำงานไม่ทันนะคะ” ฉันกางมือแยกคนสองรุ่น บอกให้ใจเย็นรวมทั้งฉันด้วย ก่อนที่ฉันจะกลายร่างเป็นอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง
“งั้นพวกมึงจัดการเองแล้วกัน กูไม่ช่วย ถ้ามันล่มกูเล่นงานพวกมึงแน่”
สงครามสงบแล้ว ทุกคนวางมือและกลับบ้านกันหมด ตอนนี้เหลือแค่เอ็ม บิว และก็ฉัน
“มึงนะมึง มีเรื่องไปทั่ว”
“ก็กูหวังดี แล้วอีกอย่างไอ้พี่เชี่ยนั่นมันก็ไม่ตั้งใจถ่ายอยู่แล้ว กูดูรูปที่มันถ่ายนะ ถามจริงถ่ายรูปเป็นหรือเปล่า วางตำแหน่งตารางเก้าช่องยังมั่วเลย แล้วอีกอย่างกูไม่ชอบให้ใครมาว่าพี่กู”
“จริงเหรอวะ” เอ็มเหมือนนึกขึ้นได้ว่า ฉันถูกบูลลี่ตลอดเวลา “ขอโทษนะซีที่เราไม่ได้ช่วยปกป้องอะไรแกเลย ทั้งที่เราขอให้มาช่วยแท้ๆ”
“แค่เบสิคง่ายๆหรือเปล่าวะ เนี่ยนะเรียนถ่ายภาพมา” บิวมันเห็นรูปแล้วโมโห
ฉันเองก็ยังไม่เห็นรูปที่มันถ่ายเหมือนกัน
RRRR….
“ครับ…เข้ามาได้เลยครับ” บิวรับโทรศัพท์และบอกให้คนปลายสายเข้าในห้องได้
พี่เมย์!!!!
“พี่เมย์ สวัสดีครับ” เอ็มมันตกใจมากที่เห็นพี่สาวของเพื่อนปรากฎตัว ทั้งที่อยู่ในชุดทำงาน เรียบเก๋
ใช่ค่ะ ช่วงบ่ายโมงถึงห้าโมงเย็นพี่เมย์ต้องไปฝึกงานที่บริษัทของที่บ้าน และต้องวิ่งกลับมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาเรียนต่อภาคค่ำ
“โทษที มาช้าไปหน่อย”
พี่เมย์มีความอิดโรยจากการเดินทางพอสมควร แต่ไม่บ่นหรือกล่าวโทษการจารจรที่มีส่วนทำให้มาช้า
“พี่เมย์ไม่มีเรียนเหรอคะ” ฉันถาม
“พี่ไปมาแล้วค่ะ อาจารย์สั่งให้ทำงานกลุ่ม มีนัดประชุมวันเสาร์ค่ะ เลยเลิกเรียนเร็ว” แสดงว่าพี่เค้าไปเรียนมาแล้ว เรียนภาคค่ำเค้าไม่เน้นชุดเข้าเรียนเหมือนภาคปกติ
“โทษทีครับพี่ ที่โทรบอกกระทันหัน ช่วยเพื่อนผมหน่อยนะครับ” บิวมันอ้อนพี่สาว น่าหมั่นไส้มากๆที่มันก้มไปถูหน้าถูตากับแขนพี่สาว ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู
“รู้แล้วน่า ไหนพี่ต้องถ่ายอะไร คอนเซ็ปต์ล่ะ”
“ครับๆ รอแป๊บนะครับ” เอ็มมันรีบไปที่โต๊ะ เพื่อไปดูว่าพวกรุ่นพี่เหลืออะไรไว้บ้าง โดยมีบิวตามไปช่วย
“ซีนาย” พี่เมย์เดินเข้ามาหาฉัน ยกมือและใช้ปลายนิ้วเรียวปัดปอยผมหน้าของฉัน วนนิ้วไปรอบหน้าช้าๆ แผ่วเบา เชยคางฉันขึ้นและจ้องเข้าไปในตา จ้องลึงเข้าไป
บ้าเอ้ย!! ใจของฉันเต้นแรง จะหลุดออกมาแล้ว
“ช้ำหมดเลย" แค่มองแป๊บเดียวก็รู้ว่าหน้าของฉันผ่านสมรภูมิอะไรมาบ้าง "ตาสวยมาก ขนาดใส่คอนแทคเลนส์นะเนี่ย แต่พี่ไม่ให้ใครเห็นหรอกนะ”
หวง! ฉันจะคิดแบบนี้ได้มั้ยนะ
“พี่เมย์ครับ คอนเซ็ปต์คือความเป็นธรรมชาติของนางแบบครับ” เอ็มตะโกนเข้ามา “ผมขอจัดไฟก่อนนะครับ”
“ใครแต่งหน้านางแบบ”
“พี่ในชมรมครับ บอกว่านางแบบหน้าจืดควรแต่งหน้าให้เข้มขึ้น”
เรื่องนี้ฉันได้ยินเต็มสองหู พี่เข้ามาเชยคางของฉันแล้วเบะปาก ถ้าฉันไม่ใช่รุ่นน้องก็จะด่าให้แล้ว
“ชิ!!” พี่เมย์เบะปาก
“ซีนายเอาคอนแทคเลนส์ออกนะคะ แล้วใส่แว่นเหมือนเดิม บิวมึงไปที่รถพี่นะเอากระเป๋าเครื่องสำอางค์มาที"
“เอ็ม เอาเก้าอี้ไม้สูงไปวางที่กลางฉากก็พอ” พี่เมย์เดินไปสั่งงาน
พี่เมย์ให้ฉันล้างหน้าให้สะอาดด้วยครีนซิงเลอร์ราคาแพงยี่ห้อดัง คุณภาพสมราคา และทาแป้งบางๆ เติมลิปสติกสีส้มอ่อน
ฉันรู้สึกหายเคืองตา เมื่อเอาคอนเทคเลนส์ออก แว่นตาทำให้ฉันรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง และปลอดภัย
พี่เมย์ยืนนิ่งมองดูฉากว่าจัดการได้แค่ไหน พอรู้ว่าเอ็มกับบิวช่วยอะไรไม่ได้มาก จึงมาจัดการกล้องถ่ายรูป ตั้งค่าต่างๆราวกับเป็นเจ้าของกล้องถ่ายรูปเสียเอง ทั้งที่เป็นกล้องของชมรมที่ไม่ค่อยได้รับการเอาใจใส่เท่าไหร่นัก คงเป็นเพราะไม่ใช่ของส่วนตัว
พี่เมย์ตอนถือกล้อง อย่างเท่!!!! อยากถ่ายรูปเก็บไว้จัง
เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว ฉันนั่งเผชิญหน้ากับพี่เมย์ และกล้อง
“ลองยิ้มมาที่กล้องดูสิคะ”
“จะดีเหรอคะ เมื่อกี้ซีเคยทำแล้วถูกพี่เค้าว่า” ฉันเลยขยาดโพสถ้าง่ายๆแบบนี้ ฉันใช้สกิวทุกอย่างที่มีในการโพสท่า แต่ก็ถูกว่าจนหมดความมั่นใจ
พี่เมย์ไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่ฉันบอกเท่าไหร่ ฉันเห็นรอยยิ้มของพี่เมย์ และพี่เค้าก็กดชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ
ความสุขที่พองฟูในอกนี้ มันทำให้ฉันเลิกกังวล และมีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น
“นี่ เล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟังหน่อยสิคะว่าทำอะไรมาบ้าง?”
พี่เมย์ชวน ฉันก็งงว่าทำไมต้องให้เล่าด้วย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานถ่ายภาพ
“ทำไมล่ะคะ? ไม่เห็นเกี่ยวกับคอนเซ็ปต์งาน”
“เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิคะ พี่อยากรู้” เจอยิ้มแบบนั้นเข้าไป ใจอ่อนยอมเล่าแต่โดยดี
“เมื่อเช้าเหรอคะ ซีไปซื้อขนมปังกับนมสดค่ะ เอาไปให้พี่เหมือนทุกวัน ตอนนั้นพี่เดย์เจ้าของร้าน ออกมาหยิบจัดใส่ถุงให้ แต่ยังไม่ทันถึงที่ชั้นขนมปัง ดันสะดุดขาตัวเองล้มค่ะ ซีเลยเข้าไปช่วย แล้วซีก็ได้ฟรีมาหนึ่งชิ้นค่ะ ค่าปิดปากห้ามเรื่องที่ล้มต่อหน้าลูกค้า นี่ๆ ได้นมสดสองขวดด้วยนะคะ” นึกแล้วก็ขำ
“อะไรกัน ได้มาตั้งเยอะ คิดดีๆ พี่น่าจะได้สองชุดไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้ชุดเดียวล่ะ”
“ก็มีสายตาคู่หนึ่งมองมาน่ะสิคะ ใครจะอดใจไหว” ฉันเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า
“ใครมองคะ?”
“ก็…แม่นิ่มไงคะ นางมองหน้าซีเลยต้องแบ่งให้หนึ่งชุด” แม่หมาตัวอ้วนฉุ ลูกรักเจ้าของร้าน มาเฟียเรียกค่าคุ้มครองจากลูกค้า
“ใจดีจังเลยนะ ถ้าพี่ทวงอีกชุดที่หายไป พี่น่าจะเป็นคนใจร้ายสินะคะ”
เชื่อมั้ย...เวลาคุยกับพี่เมย์ โคตรจะมีความสุขเลย แม้จะเป็นเรื่องไร้สาระก็เถอะ
“ใครว่าล่ะ พี่เมย์ใจร้ายจะตายไป” บิวเดินเข้ายืนข้างหลังพี่สาว
“ช่างกล้านะมึง” พี่สาวยังคงกดชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ
“ก็จริงนี่นา วันก่อนใครก็ไม่รู้ขโมยชาเย็นผมไปกิน แล้วเหลือแก้วเปล่าไว้ แก้วก็สีทึบด้วย รู้มั้ยผมนั่งเฝ้าแก้วเปล่าๆเป็นชั่วโมงเลย”
“โง่เองนี่ ถ้าเอะใจยกขึ้นหน่อยก็รู้แล้ว”
“อีกเรื่องนึงนะ เรื่องที่จ้างไอ้แฝดขนทวิตตี้ 5 ตัวตั้งหนึ่งพันด้วย ตอนจ้างผมไปซื้อกาแฟยังไม่ถึงเลย” น้องชายกำลังงอนพี่สาว บ้านนี้เค้าจ้างกันทำงานเล็กน้อยๆ กันเหรอไง อิจฉาคนมีเงินโวยยยย
“ก็ชวนแล้ว ไม่ทำเอง ช่วยไม่ได้ ฉันชวนตามลำดับไง บีมก็บาย แกก็ไม่เอา มันก็เลยตกไปหาเจ้าแฝด”
“ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าพี่จะจ้างเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างนะ งานแต่ละงานที่จ้าง มันไม่สมควรจ้างทำไงครับ”
“งานอะไรคะ” ฉันเองก็อยากรู้
“งานเรียงกระดาษงี้ เรียงสีไม้ ล้างจานสี นี่เจ็บใจที่สุดคือเดินไปหน้าปากซอยไปซื้อน้ำแข็งห้าบาท จ้างน้องตั้งห้าร้อย”
รวย รวยสุดๆ เรียกว่าใช้เงินเป็นเบี้ยเลยจ้า
“พี่จ้างซีบ้างสิคะ รับรองเลยสิ้นปีเที่ยวรอบโลกได้แน่ๆ”
แล้วพวกเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่เกิดสาระอะไร น้องชายเผาพี่สาว เรื่องอุบัติเหตุที่เกิดจากความซุ่มซ่ามของตัวเองก็รวมอยู่ในนั้นด้วย
เสียงหัวเราะทำให้ทุกอย่างรอบตัว มีชีวิตชีวาคละเคล้าไปกับเสียงซัตเตอร์ บรรยากาศต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับหน้ามือหลังมือ
ลืมเวลา!
“โอเคครับ เรียบร้อยแล้วครับ” จนเอ็มเข้ามาขัดจังหวะ มันจบเร็วมาก
“อ้าวเหรอ พอแล้วเหรอ”
“ครับพี่ ผมว่าเราได้รูปมากพอแล้วครับ รูปที่ได้สวยและเป็นธรรมชาติมากๆ รับรองครับว่าปกนี้ต้องดังแน่ๆ แกสวยมากซี ผิดกับรูปก่อนหน้านี้ลิบลับเลย”
ภาพกว่าร้อยรูปที่พี่เมย์ถ่ายนั้น สวยทุกรูป โดยไม่ต้องแต่งหน้าหรือเปลี่ยนชุด กราฟฟิคก็ไม่ต้องเหนื่อยรีทัช นางแบบสวยกว่าที่ตั้งความหวังไว้
“โอเคแล้วนะ งั้นพี่กลับได้แล้วใช่มั้ย”
“กลับเลยครับ ขอบคุณครับ” ไอ้บิวใช้งานพี่มันเสร็จก็ไล่กลับเลย
“ซีนายกลับบ้านยังไงคะ? กลับพร้อมกันมั้ย?”
มีเหรอฉันจะปฎิเสธ เพราะตอนนี้เรียกได้ว่าเราอยู่บ้านเดียวกันแล้ว แม้จะคนละห้องก็เถอะ จะปฏิเสธได้ยังไงกัน
“กลับด้วยค่ะ”
“พี่ไปก่อนนะ”
"ขอบคุณครับพี่เมย์ ขอบใจมากนะซี"
ฉันรีบเก็บกระเป๋าและหอบหนังสือวิ่งตามพี่เมย์ไป หน้าตึกมีคนขับรถเปิดประตูรอ
“เดี๋ยวไปหาร้านข้าวกินนะ พี่เอกพาไปหน่อย”
“ได้ครับคุณหนูใหญ่ เป็นร้านป้าแดงอาหารอีสานดีมั้ยครับ คุณหนูใหญ่ไม่ได้ทานนานแล้ว”
“ได้ค่ะ ไปกันเถอะซีนาย”
ฉันเพิ่งเคยเห็นคนขับรถเสนอร้านอาหารให้เจ้านายเป็นครั้งแรก และก็ได้รับการตอบตกลงทันที
พี่เมย์ขึ้นรถก็หลับไปเลย กำลังชาตพลัง ฉันเห็นพี่เอกคนขับรถเปิดแอร์ ปรับเบาะอัตโนมัติให้เอนลงจากแผงควบคุมด้านหน้า ให้กับเจ้านายสาว
ทุกคนดูแลใส่ใจคุณหนูใหญ่ของบ้านโดยไม่ต้องมีใครมาบอกมาเตือน ทุกคนสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของคุณหนูใหญ่และพร้อมจะอำนวยความสะดวกให้
ฉันรู้สึกว่าพี่เมย์อึดอัดกับการที่มีคนเอาอกเอาใจแบบนี้ แต่ก็ไม่ขัดหรือปฏิเสธ เพราะรู้ว่าทุกคนทำเพื่อตัวเองด้วยความเต็มใจ
ปฏิเสธคนไม่เป็น? ไม่หรอกมั้ง
ใจดีเกินไป? น่าจะเป็นข้อนี้นี่แหละ
“คุณซีทานอาหารอีสานได้มั้ยครับ?”
“ได้ค่ะ ซีทานได้” ฉันทานอะไรก็ได้ง่ายๆ
“พี่เอกขับรถให้พี่เมย์ทุกวันเลยหรือคะ?” เมื่อพี่เมย์หลับไปแล้ว ฉันไม่รู้จะคุยกับใคร
“ใช่ครับทุกวันครับ ตอนเช้าไปรับที่หอ และเที่ยงครึ่งรับไปส่งที่บริษัทครับ ก่อนมารับก็จะไปรับชุดทำงานที่ร้านครับ”
ข้างหลังจะเป็นเสื้อผ้าต่างๆห้อยอยู่ แสดงว่าพี่เมย์จะเปลี่ยนเสื้อผ้าในนี้ จะเป็นชุดนักศึกษากับชุดทำงาน รองเท้าจะเป็นส้นสูงกับผ้าใบ
“เหนื่อยน่าดูเลยนะคะ”
“ไม่เหนื่อยเท่าคุณหนูใหญ่หรอกครับ”
แล้ววันๆหนึ่งคุณหนูใหญ่ของพี่เอกทำอะไรบ้างนะ อยากรู้จัง ฉันเอาไลน์ขึ้นมาเปิดดูกำลังพิมพ์ว่า….
วันนี้พี่เมย์ทำอะไร….
กำลังจะกดส่ง ก็เกิดเกรงใจขึ้นมาซะอย่างงั้น
ใช่แล้วฉันพิมพ์แบบเดิมซ้ำๆ หลายรอบมาก แต่ไม่กล้าส่ง เพราะไอ้ความเกรงใจนี่แหละ
ฉันนั่งมองพี่เมย์หลับ เพลินเลยค่ะ รถติดมากแต่ฉันไม่รู้สึกหงุดหงิดกับการจารจรติดขัดแบบนี้เลย
RRRRRR…..
โทรศัพท์ปลุกให้พี่เมย์ตื่นมารับสาย
“ค่าาา?…อ้าวเหรอ เดี๋ยวส่งให้นะคะ”
พี่เมย์ลุกขึ้นมาค้นหาไอแพด นั่งเขี่ยๆสักพักก่อนจะโทรศัพท์กลับไปหาเบอร์เดิม
“ส่งให้แล้วนะคะ ค่ะไม่เป็นไรคะ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉันถาม หลังจากพี่เมย์วางสายและถอนหายใจออกมายาวๆ
“เมล์รายงานการประชุมที่พี่ทำน่ะ น่าจะส่งเมลผิด พี่ยิ้มยังไม่ได้เลยส่งให้ใหม่ เพราะต้องเอาไปปรับเรื่องภาษาให้เป็นทางการขึ้น และทำเป็นภาษาอังกฤษก่อนเวียนให้ผู้บริหารทุกคนพรุ่งนี้เช้า"
“แสดงว่าวันนี้พี่เมย์ถอดเทปตลอดบ่าย”
“ใช่ค่ะ….ปวดหูสุดๆ” พี่เมย์เอื้อมมือมาจับมือของฉันโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ฉันก็ปล่อยเลยตามเลย
“งานเลขาหรือคะวันนี้”
“ไม่เชิงค่ะ วันนี้มีประชุมพี่ต้องจดรายงานการประชุม วันก่อนพี่ชงกาแฟทั้งบ่ายเลย เชื่อมั้ยแต่ละคนดื่มกาแฟไม่เหมือนกันเลย แถมต้องเดินไปซื้อน้ำให้ด้วยนะ นับถือเจ้าของร้านน้ำจริงๆจำได้ทุกคนเลยนะว่าชอบกินอะไรบ้าง พี่ลองคิดเล่นๆนะว่าถ้าพี่จำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้ได้ ก็คงจะดี”
“พี่เมย์ดูแลตัวเองบ้างนะคะ” ฉันตบหลังมือเบาๆ
“ค่ะ”
“ถึงแล้วครับคุณหนูใหญ่” พี่เอกจอดรถหน้าร้านป้าแดงอาหารอีสาน และกดเปิดประตูรถให้
“เดี๋ยวผมไปหาโต๊ะกับสั่งให้ก่อนนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวเมย์ตามเข้าไป”
แม้จะเหนื่อยแต่ไม่อยากทำลายความหวังดีของลูกน้อง มันทำให้ฉันตัดสินใจและพูดมันออกไป
“พี่เอกคะ”
“ครับคุณซีนาย”
“ซีว่าซื้อไปกินที่บ้านดีมั้ยคะ ร้านดูคนเยอะด้วย”
“เอางั้นเหรอครับ”
“ซื้อฝากที่บ้านด้วยนะพี่เอก นี่เงินค่ะ”
พี่เมย์เออออเห็นด้วยกับฉัน เอาเงินในกระเป๋าส่งให้พี่เอกไปจัดการต่อ และรถก็ปิดประตูเหลือแค่ฉันกับพี่เมย์ที่ยังอิดโรยอยู่
“ไหวมั้ยคะ”
“ไหวค่ะ พี่ทำทุกวันอยู่แล้วสบายมาก”
“วันนึงพี่เมย์ทำอะไรบ้างคะ”
ในที่สุดฉันก็ถามในสิ่งที่อยากถามมานาน
“เดี๋ยวนะพี่ดูก่อน”
พี่เมย์เอาโทรศัทพ์เปิดตารางงานที่ถูกป้อนข้อมูลโดยคุณบดินทร์ ให้ฉันดู
นี่มันตารางคิวงานของดารา เซเล็บชัดๆ แน่นมากๆไม่มีเวลาพักเลย
“อะไรกันคะเนี่ย พี่คนเดียวเนี่ยนะคะ เช้าเรียนตั้งแต่เจ็ดโมง บ่ายเข้าออฟฟิต เย็นมาเรียน แล้วนี่อะไรคะ พรุ่งนี้นัดตีป้อมกับพวกไอ้บีม ตอนเช้าซีเข้าใจนะคะ แต่ตอนกลางคืนควรจะพักไม่ใช่เหรอคะ ทำไมต้องไปเล่นเกมกับพวกมันด้วย”
ใครเห็นก็หงุดหงิดทั้งนั้น
“ทีมต้องการพี่”
“โอ้ย!!…พี่เมย์ หัดขัดใจคนอื่นบ้างสิคะ ไม่ใช่ว่า “ได้ค่ะ” ทุกเรื่อง พี่เมย์เป็นพี่นะคะไม่ใช่เบ้ ที่ใครจะเรียกไปทำอะไรก็ได้” ฉันโมโหจนลมออกหู จะหยิกให้เขียวเลย
“ซีคะ พี่ทำได้มันก็ไม่ได้ยากอะไร”
“แต่มันทำลายสุขภาพพี่ไงคะ พวกมันขาดพี่สักวันมันไม่ตายหรอก เราต้องดูแลตัวเองด้วย พี่เมย์ทำไมทำตัวน่าโมโหแบบนี้คะ…ยังจะยิ้มอีก นี่ซีกำลังโมโหอยู่นะคะ”
“ค่ะ พี่รู้แล้ว แต่ทำไงได้ล่ะคะน้องๆทั้งนั้น”
ฉันไม่รู้จะสรรหาอะไรมาหยุดความใจดีของพี่เมย์ได้เลย
“แล้วไอ้ตารางงานเนี่ย พี่เมย์ปฏิเสธได้มั้ยคะ?”
“ได้ค่ะ”
“อ้าว….แล้ว ทำ ไม ไม่ ปฏิเสธ ล่ะคะ” โวยยยยยย….พี่เมย…..
“ก็พี่ทำได้นี่คะ แล้วไม่ก็ไม่ได้รบกวนเวลาเรียนเสียหน่อย มันหลังสองทุ่มทั้งนั้น”
แล้วยังมาเห็นดีเห็นงามกับกิจกรรมทำลายสุขภาพอีก
“แล้ววันที่สี่นี่อะไรคะ? เอารถส่วนตัวไป ไหนว่าออกค่ายทางมหาลัยเค้ามีรถให้ไงคะ? ทำไมพี่ต้องเอารถไปเอง?”
“ก็ดาวมันบอกว่าจะให้รถพี่ปิดท้าย คอยเก็บตกหรือซื้อของที่ลืมค่ะ”
“พี่เมย์…….” ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“ใจเย็นๆฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้ขับรถเอง พี่มีคนของพี่ไปด้วยสองคน แล้วอีกอย่างเพื่อนของเค้าทำงานที่ด่านทหารใกล้ๆนั้น ถือว่าพาเค้าไปเที่ยวหาเพื่อนฝูงด้วย”
เหตุผลดี และเข้าใจได้ แต่ไม่เข้าใจทำไม่ต้องเอารถไปเอง
“ดาวมันให้ค่าน้ำมัน กับเงินมากแล้วนะ”
“ก็ยังดี…พี่เมย์นะพี่เมย์”
“ใจเย็นแล้วนะคะ”
ฉันหน้ามืดไม่ฟังเสียงใคร ฉันโทรหาไอ้บีม!!
“ฮัลโหล! เชี่ยบีม! มึงกล้าดียังไงใช้งานพี่เมย์หนักขนาดนี้ รู้มั้ยพี่เค้าทั้งเรียนทั้งทำงาน พวกมึงยังให้พี่เมย์เล่นเกมอีก นั่นเวลาพักผ่อนนะเว้ย ต่อไปพวกมึงจะชวนพี่เมย์เล่นเกมในเวลาแบบนี้อีก กูจะฆ่ามึงงงงงง”
ค่อยยังชั่วหน่อยที่ได้ระบายออก
“มันน่าโมโหนัก ทั้งพี่ทั้งน้องเลย ถ้าพี่เมย์ป่วยขึ้นมาใครจะดูแลกัน”
“ก็มีคนนึงนะคะ” พี่เมย์เอาแต่ยิ้มส่งมา
“ใครคะ? ซีจะได้ไปกำชับเสียหน่อยว่าไม่ควรให้พี่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”
“ก็ซีไงคะ”
อะไรนะ?
ฉันเหรอ? หมายความว่ายังไง
“ซีเป็นห่วงพี่ที่สุดเลย แถมตัดสินใจแทนได้หลายๆอย่าง ถ้าว่างจากอ่านหนังสือ ท่องตำราก็ช่วยดูหน่อยก็แล้วกันนะคะว่าพี่ต้องทำอะไรบ้าง”
อารมณ์ร้อนๆ ไฟโมโห เป็นนางมารร้ายเมื่อกี้นี้วูบดับลงทันที กลายเป็นต้นหลิวที่ลู่ลมเอื่อยๆ
“จะดีเหรอคะ มัน…มันไม่ดีมั้งคะ ที่เข้ามาก้าวก่าย อุ้ย!!! เมื่อกี้ซีขอโทษค่ะ ที่ซีวุ่นวายจนเกินไป” ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำเกินไป เกินขอบเขตของคำว่า "เพื่อนน้อง" ไป
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่โอเค นี่รหัสเครื่องพี่นะคะ แล้วก็ตั้งค่าสแกนนิ้วเมื่อเข้าเครื่องเลย เวลาเช็คจะได้ทำง่ายๆ”
รายละเอียดทุกอย่างของพี่เมย์ถูกถ่ายทอดออกมาทั้งหมด เพื่อที่จะให้ฉันรับหน้าที่ดูแลตารางกิจกรรมในแต่ละวันของตัวพี่เมย์เอง
คือ….ดี ^^
จบซีนายทอล์ก
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
