เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 8 เรื่องวุ่นๆของเช้าวันเสาร์ (mini chapter)
ตอนที่ 8 เรื่องวุ่นๆของเช้าวันเสาร์ (mini chapter)
“เมย์ทอล์ก”
ฉันไม่ใช่คนตื่นเช้าเท่าไหร่หรอก แต่เช้านี้ต้องตื่นเช้าเพราะจะต้องออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะให้ 3 สามชั่วโมง เพื่อออกกำลังกาย
ฉันทั้งเรียนและฝึกงานพร้อมกันตลอด 5 วันเต็ม วันเสาร์ช่วงเช้าคุณบดินทร์จัดโปรแกรมในตารางเวลาให้ฉันได้ไปวิ่งออกกำลังกาย
ฉันใช้เวลาในห้องน้ำที่เล็กกระทัดรัดนานเกือบๆครึ่งชั่วโมง เพื่อเตรียมตัวไปวิ่ง และไปพบลูกค้าที่จะมาคุย คอนเซ็ปต์เรื่องภาพสีน้ำมันที่จะให้วาดใช้ตกแต่งห้องโถงของโรงแรม ตอนบ่ายวันนี้
“อ้าวพี่เมย์ จะไปไหนแต่เช้าคะ” ฉันเจอเพื่อนข้างห้องตอนกำลังจะปิดประตู
“ไปวิ่งที่สวนค่ะ”
“พี่เมย์ออกกำลังกายด้วยเหรอคะ?” ดูหน้าน้องมันสิ สงสัยอะไรเบอร์นั้นคะ
“พี่มีเวลาออกกำลังกายแค่อาทิตย์ละครั้งค่ะ แล้วซีนายกำลังจะไปไหนคะ”
“ซีเพิ่งไปซื้อปาท่องโก๋มาค่ะ มีของพี่เมย์ด้วย” น้องชูถุงให้ฉันดูพร้อมกับรอยยิ้ม
“พี่ขอสักตัวรองท้องก็ดีค่ะ แล้วค่อยกลับมากิน”
ฉันว่ามันก็ดี ท้องจะได้ไม่ว่าง และจะได้ไม่เสียน้ำใจคนซื้อติดไม้ติดมือมาด้วย
“วันนี้พี่ต้องไปพบลูกค้าไม่ใช่เหรอคะ ที่นัดก็ไกลตั้งนนทบุรี”
แสดงว่าเข้าไปดูตารางงานของฉันแล้วสินะ น่ารักจริงๆ
“ยังมีเวลาค่ะ ไปวิ่งออกกำลังกายก่อน ไปด้วยกันมั้ยคะ” ฉันเริ่มที่ชอบที่มีซีนายอยู่ใกล้ๆ
ซีนายคือความเคลื่อนไหว และความตื่นเต้นของฉัน เชื่อมั้ยเวลาเจ้าหล่อนระเบิดพลังใส่ฉัน แว๊ดๆข้างหู ทำให้ฉันรู้สึกดีพิลึก
“ไปยังไงคะ? ถ้าเป็นสวนใกล้ๆนี้ก็ห่างเป็นกิโลเลยนะคะ” ใช่ค่ะ ใกล้ที่สุดแล้ว
“ใช่ค่ะ เดินไปค่ะ วอร์มร่างกายไปด้วย ไปมั้ยคะ ซีเองก็น่าจะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่ เรียนหนักจนไม่มีเวลา” ฉันได้ยินบีมมันบ่นอยู่เรียนปีสองเริ่มหนักขึ้น เทสสอบหลายครั้งมาก
“เกรงใจค่ะ พี่เมย์จะรอนาน”
“พี่รอข้างล่างนะคะ เดี๋ยวเราไปด้วยกัน” ฉันเลยตัดสินใจให้ เพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนเกรงใจไปมากกว่านี้
รอไม่นานซีนายก็ลงมาในชุดเสื้อวอมกางเกงขายาว ดูร้อนหน้าดู แต่ก็ดีค่ะหากใส่ขาสั้นรัดๆ จะเป็นอันตรายระหว่างทางที่เดินไปสวนสาธารนะ
ไว้คราวหน้าพาไปฟิตเนสดีกว่า น่าจะปลอดภัย
กระเป๋าเล็กๆใส่โทรศัพท์และเงินจำนวนหนึ่งผูกและล๊อคไว้ที่เอว
“ไปแบบนี้ได้ใช่มั้ยคะ ซีไม่มีชุดวิ่งออกกำลังกายค่ะ”
รองเท้าก็ไม่ใช่รองเท้าวิ่ง เป็นผ้าใบที่ใส่เดินทั่วไป เดี๋ยวให้คุณแม่หามาให้ด้วย
“ไปกันเถอะค่ะ”
“พี่เมย์แน่ใจนะคะ ว่าจะเดินไป”
“ค่ะ” ฉันไม่เกี่ยงเรื่องระยะทางหรอกค่ะ มีคนเดินด้วยก็เพลินดี อย่างน้อยๆก็จะได้วอร์มไปด้วย
“วันนี้ซีมีโปรแกรมไปไหนบ้างคะ” ฉันเริ่มคุยและปรับจังหวะเดินให้สม่ำเสมอ ไม่ให้เร็วจนเกินไปจะทำให้คนที่เดินข้างๆรู้สึกเหนื่อยเร็ว
การเดินไปด้วยคุยกันไปด้วยทำให้ระยะทางมันสั้นลง
“วันนี้เหรอคะ ไม่มีค่ะจะเตรียมกระเป๋าไปค่ายวันจันทร์ค่ะ”
“เตรียมเยอะเลยเหรอคะ?”
“กระเป๋าใบเดียวค่ะ แต่จะเตรียมของที่จำเป็น ที่มักจะลืมค่ะ พวกยาสีฟันแปลงสีฟัน ยาสามัญประจำบ้าน และชุดชั้นใน อะไรเทือกนี้ค่ะ ซีไม่อยากไปหาซื้อเอาข้างหน้า”
“เหรอคะ? พี่ลืมบ่อยค่ะ แต่ไปหาซื้อข้างหน้า”
“แล้วถ้าหาไม่ได้ล่ะคะ”
“พวกยานี่ก็ไปโรงพยาบาลได้ ส่วนพวกยาสีฟันถ้าไม่มีก็ไม่ต้องใช้”
“อี๋ สกปรกตายเลย” ซีนายทำหน้าอี๋จนฉันรู้สึกอี๋ไปด้วย ”แล้วไปต่างประเทศก็เป็นเหมือนกันเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ แต่บางครั้งนะ เพราะปกติคุณแม่เป็นคนเตรียมของให้ รายนั้นจัดให้จนเหลือล้นเลยค่ะ”
“สบายเลยค่ะสิคะ”
“สบายน่ะจริง แต่ค่าน้ำหนักเกินมันแพงมากๆ”
“พี่เมย์รวยจะตาย ไม่เป็นไรหรอก”
“รวยก็ส่วนรวยนะคะ ตอนจะไปมันมีคนช่วยขนอยู่ แต่พอถึงที่โน้นก็ต้องขนคนเดียว รถเข็นพี่มันตั้งสามคัน เข็นทีต้องต่อกันเป็นขบวนๆ”
เสียงหัวเราะเต็มเสียงของซีนาย ทำให้ฉันเขินตัวเอง และเจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยนะว่าตัวเองหัวเราะได้อร่อยมาก
ฉันกับซีนายเดินไปเรื่อยๆ แต่ฉันสะดุดเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จัก อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ซีนายถามและมองตาม
“เหมือนเคยเห็นน่ะค่ะ”
“ไหนคะ?”
“ไปกันต่อเถอะค่ะ … “ ฉันบอก และก็โทรศัพท์กดหาปลายสาย “…ฮัลโหล มาด้วยใช่มั้ย งั้นช่วยตามคุณสุนิศราทีสิ เหมือนจะเห็นผ่านร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้ามนะ…อ้อ เห็นแล้วใช่มั้ย ช่วยตามให้ทีสิ โอเคค่ะ ขอบคุณมาก”
สุนิศรา หรือ คุณนิ เป็นลูกสาวคนเดียวของเพื่อนสนิทของคุณพ่อ ฉันได้ยินมาว่าคุณพ่อจะให้แต่งงานกับลูกคนใดคนหนึ่ง เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ทางธุรกิจ ที่สั่งให้คนติดตามเพราะฉันเห็นเธอมากับผู้ชาย ซึ่งคุณพ่อของคุณนิ ห่วงลูกสาวมากราวกับไข่ในหิน การที่คุณนิมากับผู้ชายแบบนี้ คุณพ่อของเธอคงไม่รู้เรื่องนี้แน่ๆ
“มีอะไรหรือคะ?”
“คนรู้จักน่ะ ให้คนตามสืบนิดหน่อยค่ะ”
“คนตามสืบ?”
“อยากรู้เรื่องของเค้า ก็ต้องให้ตามสืบไงคะ”
แต่ฉันเห็นสายตาของซีนายที่แหล่ๆมา อ่านใจได้ทันทีว่า “พี่เมย์ชอบรู้เรื่องชาวบ้าน”
“มองพี่แบบนี้จะหาว่าพี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเหรอคะ?”
“เปล่าซะหน่อย” เสียงสูงมากเธอ
“พี่แค่เก็บข้อมูลน่ะค่ะ เผื่อวันข้างหน้าจะได้ใช้”
“ซีชักกลัวแล้วสิคะ”
“กลัวอะไรคะ”
“ก็กลัวพี่น่ะสิ วันดีขึ้นดีพี่ส่งคนมาสืบ….ไม่สิ ส่งคนมาเก็บข้อมูลซี พี่ก็รู้หมดสิคะว่าซี..."
“ว่าอะไรคะ?”
“ว่าซีชอบ…”
RRRRRR……
“แป๊บนึงนะคะ” มีสายเรียกเข้า ปลายสายคือคนที่สั่งงานไป “ว่า….”
“คุณหนูใหญ่ครับ จากที่ตามดู ผมว่าทั้งสองคนน่าจะมีสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษครับ เพราะทั้งสองเดินเข้าโรงแรมใกล้ๆนี่ และใช้ชื่อคุณสุนิศราครับ”
“โอเค งั้นเก็บรายละเอียดมาให้หมดนะ ย้ำ ละเอียด”
“ครับคุณหนูใหญ่”
ฉันอาจจะส่งลูกน้องไปทำงานไร้สาระก็ตาม เชื่อว่าในวันข้างหน้าข้อมูลชุดนี้จะมีประโยชน์แน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คนของพี่โทรมาน่ะค่ะ พี่เลยกำชับว่าขอให้ละเอียดๆ”
“พี่เมย์ทำงานเกี่ยวกับข้อมูลเหรอคะ?”
“ไม่เชิงค่ะ แต่พี่เชื่อว่าข้อมูลที่เรามี หรือเก็บได้จะมีประโยชน์สักวัน”
“น่าสนุกนะคะ”
“สนุกมากเลยล่ะ ข้อมูลทำให้เราทำนายอนาคตได้ค่ะ”
“แสดงว่าพี่เมย์ก็เก็บข้อมูลของซีด้วยใช่มั้ยคะ?”
“ซีก็เก็บข้อมูลพี่เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ การเก็บข้อมูลระหว่างเราสองคน พี่เรียกมันว่า การศึกษาเรียนรู้ซึ่งกันและกันค่ะ”
พอฉันพูดจบ ซีนายก็เป็นอะไรไม่รู้เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนฉันตามไม่ทัน
ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?
บางครั้งซีนายก็เป็นคนที่อ่านยากเหมือนกันนะ
“จบเมย์ทอล์ก”
“ซีนายทอล์ก”
พอฉันได้ยินพี่เมย์พูดว่า “การเก็บข้อมูลระหว่างเราสองคน พี่เรียกมันว่า การศึกษาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน” ฉันตื่นเต้นมากๆ ใจมันเต้นแรง มันทำให้ฉันคิดว่า เราสองคนกำลังศึกษาดูใจกัน
เราคบกันแล้วจริงๆใช่มั้ย?
ไม่ได้ๆ เราคิดไปเองไม่ได้ เราต้องใจเย็นๆ ถ้าพี่เค้าไม่ขอเป็นแฟน เราก็จะด่วนสรุปไม่ได้
“ใจเย็นๆ ใจเย็น”
เรายังทำตามบทความ 5 ข้อยังไม่ครบเลย
“พี่คะ” มีคนทักฉัน
“คะ?”
“พี่ใช่คนที่อยู่ในรูปนี้หรือเปล่าคะ?” น้องผู้หญิงคนหนึ่งทักฉันแล้วโชว์รูปของฉันที่อยู่บนปกเฟสบุคของมหาวิทยาลัย โปรโหมดนิตยสารฉบับล่าสุดที่ฉันเพิ่งถ่ายไปเมื่อวันก่อน
“ค…ค…ค่ะ”
“ดีใจจังเลยที่เจอตัวจริง พี่สวยมากค่ะ”
“ข…ข…ขอบคุณค่ะ” ฉันต้องทำตัวยังไง ช่วยฉันด้วย ทำตัวไม่ถูกแล้ว
“ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ”
“ด…ด….ได้ค่ะ ต…ต…ต้องทำยังไงคะ?” อยู่ๆฉันก็ไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมา พูดติดอ่างไปหมด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” สวรรค์โปรด พี่เมย์มาแล้ว ร่างกายมันไปเองเผลอตัววิ่งไปหลบหลังพี่เมย์
“คือพวกเราจะขอถ่ายรูปค่ะ แต่พี่เค้าคงตกใจ” น้องคนที่ขอฉันถ่ายรูปรู้สึกผิดที่จู่โจมเร็วไป
“ค่อยๆคุยกันดีกว่านะคะ พี่ซีขี้อายน่ะค่ะ ถ้าอธิบายให้ฟังดีๆก็น่าจะหายตกใจ”
พี่เมย์เป็นแม่พระชัดๆ เป็นนักเจรจาต่อรองไกล่เกลี่ย
“คือเราเป็นอยู่ปีหนึ่งค่ะ แล้วเห็นรูปพี่ซีนายขึ้นปกเฟส น่ารักมากๆค่ะ อยากจะขอถ่ายรูป แต่ไม่คิดว่าจะทำให้พี่นายตกใจค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ม…ไม่เป็นไรค่ะ”
“จะถ่ายรูปใช่มั้ยคะ เดี๋ยวพี่ถ่ายให้เอามั้ย” พี่เมย์ใจดีเสนอตัวเป็นคนถ่ายรูปให้ และตอนนี้ฉันก็เริ่มมั่นใจขึ้น
“ขอบคุณมากๆค่ะ ขอถ่ายเดี๋ยวก่อนนะคะ”
น้องคนนั้นดีใจมากๆ ที่ฉันยอมไปยืนข้างๆ แต่ไม่รู้จะเริ่มโพสท่ายังไง เพราะไม่เคยถูกถ่ายมาก่อน ถ้าเป็นเซฟฟี่ตัวเองฉันสู้ตาย
“น้องช่วยพี่ซีนายคิดท่าโพสได้นะคะ พี่ซีโพสท่าไม่เก่ง”
และน้องๆก็รู้ว่าฉันชื่อ "ซีนาย"
แล้วฉันก็เริ่มทำท่าต่างๆให้กับน้องๆบอก โดยมีพี่เมย์ถ่ายรูปให้ แม้จะเป็นกล้องจากโทรศัพท์มือถือ แต่พี่เมย์ก็ถ่ายออกมาได้สวย ถูกใจน้องเจ้าของโทรศัพท์มาก ชมไม่หยุด
“พี่ถ่ายรูปสวยจังค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ ถ่ายเพิ่มอีกมั้ยคะ”
“อุ๊ยพอแล้วค่ะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ
ฉันยิ้มให้น้องๆ แม้ฉันอยากจะพูดอะไรเยอะแยะมากมาย แต่มันพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรมาอุดมันไว้ แต่ผิดกับพี่เมย์ที่คุยสนุกเป็นกันเอง คอยเชียร์ให้โพสท่า ชมว่าสวย ดี จนน้องๆยิ้มตัวลอย มีความสุขที่ได้ถ่ายรูป
“เหนื่อยมั้ยคะ?” พี่เมย์ถามฉันเมื่อน้องๆไปแล้ว
“ซีต้องถามพี่มากกว่าค่ะ มาวิ่งแท้ๆกลับไม่ได้วิ่ง แต่ต้องมาเป็นตากล้องถ่ายภาพให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เดินจากบ้านมาที่นี่ก็ได้ออกกำลังกายแล้ว”
“แล้วนี่จะวิ่งต่อมั้ยคะ หรือกลับเลย” ฉันถามเพราะนี่ก็จะสิบโมงแล้ว พี่เมย์มีนัดกับลูกค้าตอนบ่าย ซึ่งสถานที่นัดมันไกลมาก
“ก็ดีค่ะ เดินกลับทางเดิม”
ตึง!! เสียงข้อความไลน์เข้ามือถือของฉัน
#ดาวที่สวยกว่าดาว
ไอ้บีมส่งรูปทวิตเตอร์พร้อมแคปชั่นที่ตอนนี้กำลังเป็นไวรัลตอนนี้ รูปฉันที่เพิ่งถูกถ่ายไปเมื่อกี้
“นี่มันอะไรคะเนี่ย” ฉันตกใจมากที่อยู่ๆฉันก็กลายเป็นไวรัล
“อะไรคะ?”
ฉันเปิดทวิตเตอร์ให้พี่เมย์ดู
“รูปของซีค่ะ”
“โห เป็นไวรัลเลยนะคะ ดาวที่สวยกว่าดาว”
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะคะ ซีต้องทำยังไงคะ ซีอายจะแย่”
“อายอะไรคะ เราไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายเสียหน่อย ซีแค่มาเดินออกกำลังกาย”
“แต่ว่าเราเพิ่งถ่ายรูปไป…” ฉันจะทำตัวยังไง “ดูไอจีสิคะ อยู่ๆมันก็มีคนติดตามเพิ่มขึ้น” ฉันรับมือไม่ทันกับยอดคนติดตามที่เพิ่มขึ้นจากสองพันกลายเป็นสี่หมื่น
พี่เมย์ก็เอาแต่ยิ้มและก็หัวเราะ
“ดีจัง ที่ซีกำลังดัง”
“ดังอะไรกันคะ”
“ไม่น่าเชื่อนะคะ ขึ้นปกนิตสารครั้งแรกก็ดังแล้ว ต่อไปอย่าลืมพี่นะคะ”
“พี่เมย์ ไม่ล้อเล่นสิคะ ซีโกรธนะคะ” ฉันไม่ชอบให้พี่เมย์ล้อเลียนแบบนี้เลย ทั้งที่รูปทุกรูปพี่เมย์เป็นคนถ่าย
“ไม่หัวเราะแล้วค่ะ”
“นี่ซีจะต้องทำยังไงคะ ซีอายจะแย่ ตอนไปเรียนจะมีคนตามแบบนี้มั้ยคะ มีคนถ่ายรูปลงทวิตเตอร์” ฉันยอมรับว่าทำตัวไม่ถูก แล้วเวลาเค้ามาขอถ่ายรูปแล้วซีเป็นเหมือนเมื่อกี้ล่ะคะ "
"พี่เมย์ซีต้องทำยังไง” ฉันรนไปหมดแล้ว ความกังวลความกลัวต่างๆประเดประดังเข้ามา
มือพี่เมย์ก็มาจับหัวฉันไว้ ขยี้เบาๆ แต่ทรงอานุภาพมาก
“ซีคะ ใจเย็นๆนะคะ ทำตัวปกติ เอางี้มั้ยคะ เดี๋ยวพี่จะบอกบีมให้อยู่ข้างๆ เวลามีคนมาขอถ่ายรูป หรือเข้ามาทัก พี่ว่าเก่งๆอย่างซี คงใช้เวลาไม่นานในการปรับตัว”
ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
“ค่ะ”
“เอาล่ะ เราเดินกลับกันนะคะ”
“ค่ะ”
“พี่ต้องรีบจับมือซีไว้ก่อนดีกว่า เผื่อวันหน้าซีดังแล้วพี่จะจับมือถือแขนแบบนี้ไม่ได้แล้ว"
“พี่เมย์!!!!”
“จบซีนายทอล์ก”
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
