9 ม.ค. 2022 เวลา 15:25 • นิยาย เรื่องสั้น
เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 9 เพื่อนพี่เมย์
“เมย์ทอล์ก”
วันไปค่าย ทุกคนต้องมารวมตัวกันที่มหาวิทยาลัย รถตู้ 6 คัน พร้อมรถขนเสบียงและเต้นที่นอน รวมถึงรถซีอาร์วีของฉันเป็น 11 คัน ฉันมีบอดีการ์ดเป็นคนขับรถ
ปกติฉันจะมีบอดีการ์ดตามอยู่ 6 คน มันเป็นความต้องการของคุณพ่อในฐานะลูกสาวคนเดียวของมหาเศรษฐี ซึ่งฉันเคยปฏิเสธค้านหัวชนฝามาแล้ว แต่เพราะความเป็นพี่ที่จะต้องเป็นตัวอย่างให้น้องๆ ซึ่งน้องๆ ก็มีคนละ 3 คนคอยตาม ทำให้ฉันต้องอยู่กับการที่มีคนคอยคิดตามตลอดเวลาให้ได้ จะว่าไปก็ไม่ได้รำคาญอะไร ถ้าเราเลือกที่จะปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นเสมือนเพื่อน หรือพี่ วันนี้ก็เช่นกัน
ปกติใส่ชุดสูทภูมิฐาน แต่วันที่กางเกงยืนเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาล เข้าธีมไปออกค่ายเลยจ้า
“เมย์ กูเพิ่งรู้ว่ามึงเป็นคนถ่ายรูปให้น้องซีนาย จนดังเป็นพลุแตก ดูนั่นสิพวกแฟนคลับตามมาส่งเต็มไปหมดเลย”
ซีนายที่ถูกล้อมด้วยแฟนคลับสาวๆ ขอถ่ายรูป แต่ดูเจ้าตัวยังเก้ๆกังๆ ทำตัวไม่ถูก ยังดีที่มีบีมคอยอยู่ใกล้ๆตามคำสั่งของฉัน จนกลายเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่ของมหาวิทยาลัย และคณะแพทย์
“คู่จิ้นเลยนะเว้ย มึงตกกระป๋องแล้ว” ดาวกอดคอฉันทำเป็นปลอบใจ
“พูดมากน่ามึง ที่มาหาคืออะไร ทำไมไม่ไปดูน้องๆ มึงเป็นหัวหน้าไม่ใช่เหรอ”
“ใช่แล้ว งานนี้กูเป็นใหญ่ หัวหน้าอย่างกูกำลังจะใช้ให้มึงเป็นช่างภาพ ถ่ายวิดิโอด้วย คอยเก็บภาพ เก็บทุกๆมุมของการออกค่ายครั้งนี้”
มันพูดพร้อมส่งกระเป๋ากล้องถ่ายรูปของชมรม คล้องไหล่ ฉันเรียบร้อย
“ใช้กันแบบนี้ ไม่ให้กูตัดต่อเลยล่ะ” ฉันแค่ประชด
“ก็ดีนะมึง เพราะมึงเก่งทุกเรื่องนี่”
“ใครบอกว่ากูเก่งทุกเรื่อง”
“ก็น้องบีมไง น้องมันอวยพี่มันซะยิ่งใหญ่ พี่ผมเก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ แล้วกูก็เชื่อด้วย งั้นมึงก็….”
“ไม่ทำแน่นอน ทุกวันนี้แทบจะไม่มีเวลากระดิกตัวแล้วเนี่ย กูลางานมาค่ายได้ก็ดีแค่ไหน”
“กูล้อเล่น… กูไม่ให้มึงทำหรอก เห็นหน้ามึงแล้วกูสงสาร ทั้งเรียนทั้งฝึกงาน ชีวิตมึงโคตรน่าสงสารเลยว่ะ มึงทำให้กูรักฐานะทางบ้านกูเยอะเลย”
“ปีใหม่ไทยเอาพวกมาลัยกราบกูด้วย”
ฉันกับดาวหัวเราะเสียงดัง
“เดี๋ยวระหว่างไปกับรถตู้ มึงสั่งก็แล้วกันว่าให้ถ่ายรูปด้วย กูจะเริ่มถ่ายให้ช่วงหยุดพักรถ พักกินข้าว แล้วก็ถึงที่ค่าย ถ้ากูไปช้ามึงก็ถ่ายรูปเอง”
“รู้แล้วน่า กูไปล่ะ”
“กูปิดขบวนเอง”
ดาวสั่งงานฉันเสร็จมันก็จากไป ทันทีที่บีมกับซีนายเดินมาหา
“เป็นไงบ้างคะ คู่จิ้นคู่ใหม่” ฉันอดแซวน้องๆไม่ได้
“โถพี่เมย์ ไม่แซวกันสิคะ ซีเขินจะแย่”
“เขินอะไรกันคะ น่ารักดีออก”
ฉันเห็นหน้าซีนายกระเง้ากระงอดทำให้อดขำไม่ได้ อยากแกล้งต่อ
“อยู่ๆผมก็มีคู่จิ้นเฉยเลย” บีมมันไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาใคร ชอบอยู่เงียบๆสงบๆ แค่เรื่องเรียนก็ปวดหัวมากแล้ว ยังต้องมาถูกล้อมหน้าล้อมหลังขอถ่ายรูปอีก น่าเห็นใจ
“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่นะ ผมบาย”
“เอาจริงๆ ทั้งสองคนก็สนิทกันนะมากนะ จิ้นกันเร็วขนาดนี้ก็ไม่เห็นแปลก นี่ๆดูในทวิตเตอร์นะมีคนเอาไปแต่งฟิคแล้วแชร์แล้วนะ เรื่องนี้กำลังมา กราวเคียงกราว รักวุ่นๆของเพื่อนสนิทที่เริ่มจะคิดไม่ซื่อกันซะแล้ว คนตามเป็นแสนๆ” ฉันล่ะทึ่งกับความบันเทิงผ่านตัวหนังสือจริงๆ
“พี่เมย์ ซีไม่ตลกนะคะ”
“ใครว่าตลกล่ะ น่ารักจะตาย นี่คุณวีนา ยังตามเลย”
ฉันเปิดไลน์ที่คุณแม่ของฉันส่งรูปลูกชายกับซีนายที่ผ่านการตกแต่งรูปมาแล้ว ตามด้วยสติ๊กเกอร์ส่งจูบ
“จริงดิ คุณเค้าเป็นเอามากนะ” บีมขอดูบ้าง ยิ้มให้กับข้อความน่ารักๆของคุณแม่
“เอาน่า อย่าคิดมาก ไปค่ายคราวนี้ อาจจะมีเรื่องชิปๆใหม่ๆให้เห็นก็ได้ เดี๋ยวเรื่องของทั้งสองคนก็น่าจะซาลง”
"อย่ามีเลยค่ะ ขอให้จบเร็วๆ ซีไม่ชิน"
"งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ" บีมขอตัว
"ฝากด้วยนะ ถ้ามีงานกลุ่มก็บอกได้เลย"
"ได้เลย ทำกิจกรรมให้สนุกนะ นานๆได้ออกค่ายที"
"เดี๋ยวบีม"
"ครับพี่"
"จำได้ว่าอาทิตย์นี้บิวมันต้องสอบชิงตั๋วไปเยอรมัน"
"ใช่ครับ มีคนส่งจดหมายแนะนำตัวเหมือนกัน แต่โควต้าเค้าให้เพิ่ม 1 คน เลยต้องสอบแข่งขัน ประกาศผลวันจันทร์หน้าครับ"
ฉันก็พอจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน ทำให้ฉันเป็นห่วงน้องคนนี้มาก เพราะเป็นคนสุดโต่งทุกเรื่อง ถ้าสอบครั้งนี้ไม่เป็นอย่างที่ตั้งความหวังไว้ ฉันกลัวน้องจะอาละวาด
"ดูมันหน่อย สังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้"
"ครับ"
ฉันกับน้องคุยกันอีกไม่กี่คำก็ล่ำลากัน
"ซีไปรถคันไหน ไปกับพี่มั้ยคะ" ฉันอยากเห็นน้องมันได้นั่งสบายๆ
"ซีไปรถคันที่ 3 มีเพื่อนชมรมไปด้วย จะได้นั่งด้วยกัน รายนั้นมากับแฟน แต่ยังไม่บอกใครเลยให้ซีนั่งไปด้วย"
"อ๋อ รักแท้ต้องปกปิด"
"ดูพูดเข้าสิคะ ปกปิดอะไรกัน แค่ยังไม่บอกใครต่างหาก"
"แล้วซีล่ะคะ?"
"คะ?"
"ถ้าแฟนไม่ยอมบอกว่าคบกันอยู่ ให้เพื่อนๆรู้ ซีจะยอมมั้ยคะ"
"ไม่ยอมค่ะ"
ฉันยิ้มเต็มหน้าตาหยี่ น่ารักชะมัด
"พี่ก็ไม่ยอมค่ะ"
อ้าว...เดินไปนู่นแล้ว อะไรของเค้านะ?
"คุณหนูใหญ่จะจีบคุณซีเหรอครับ"
พี่เต้ บอร์ดี้กาดกระแซะเข้ามาถาม ซึ่งพี่สนยืนกอดอกเกาคางตัวเองอยู่อย่างใช้ความคิด
"ดีไม่ใช่เหรอ" ฉันตอบ
"ดียังไงครับ"
"ก็ทุกคนรู้จักกันแล้วนี่ ก็ไม่ต้องแนะนำอะไรกันอีก ไป๊ ขึ้นรถ จะออกเดินกันแล้ว"
ฉันสนิทกับลูกน้องทุกคน เวลาอยู่ส่วนตัวเราก็เป็นเหมือนพี่น้อง แต่ต่อหน้าคนอื่นๆก็จะเป็นเหมือนเจ้านายกับลูกน้อง
รถวิ่งออกจากเมืองหลวงที่ถนนการคมนาคมสะดวกสู่ชนบทที่ห่างไกล ที่เมื่อเดือนที่แล้ว คณะวิศวะได้เข้ามาสร้างห้องสมุดไว้ และวันนี้เหล่านักศึกษาสถาปัตย์ร่วมมือกับชมรมศิลปะมาสานต่อให้จบและทำการส่งมอบให้กับโรงเรียน
ขบวนเดินหน้าไปอย่างมุ่งมั่น พร้อมกับความตั้งใจจะมอบสิ่งดีๆให้กับน้องๆที่อยู่ห่างไกล การเดินทางมีแวะพัก 3 ครั้งคือแวะเข้าห้องน้ำ ทานข้าวเที่ยง และแวะเข้าห้องน้ำอีกครั้งก่อนจะมีเจ้าหน้าที่ทหารประจำด่านทางเข้าหมู่บ้าน มารับและนำทางไป
พี่เต้ ได้โทรหาเพื่อนสนิทที่เคยทำงานด้วยกัน ซึ่งทางนั้นเขาได้เตรียมเต้นท์และที่พักให้แล้ว
ถือว่ามาพักผ่อน เรื่องอันตรายก็คงไม่เกิดกับฉันหรอก
การเดินทางนับ 10 ชั่วโมง นำให้ฉันมาถึงลานสนามหน้าโรงเรียน ที่ทางโรงเรียนต่อเครื่องปั่นไฟไว้เพื่อให้แสงสว่างจนถึงสี่ทุ่มเท่านั้น ตอนนี้พวกนักศึกษาและเจ้าหน้าที่ ครู นักเรียนบางส่วนจะเข้ามาช่วยก่อไฟ และกางเต้นท์ ชาวบ้านนำกับข้าวมื้อดึกมาให้
แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆ เมื่อฉันลงจากรถที่เข้ามาถึงเป็นคันสุดท้ายตรงไปหาดาวทันที
“เกิดอะไนขึ้นมึง”
“เมย์แย่แล้ว กูหาทั่วแล้วไม่เจอ ทำยังไงดี” ดาวมันร้อนรนและจะร้องไห้ และฉันพอจะจำหน้าเพื่อนร่วมชมรมของซีนายได้
“มึงใจเย็นๆ ค่อยๆพูด”
“ฉันหาน้องซีไม่เจอ”
“อะไรนะ!!!”
“คืองี้เว้ย กูเช็คชื่อเพื่อจะจับคู่บัดดี้ แล้วกูก็ไม่เห็นตัวซีนายเลย มีแค่กระเป๋ากับโทรศัพท์ในรถ”
“แล้วเพื่อนของซีล่ะ น้องคะแล้วซีล่ะ”
ดิวเพื่อนร่วมชมรมกับแฟนเอาแต่ร้องไห้ที่ทำให้เพื่อนหายไป
“เราแยกกันตอนแวะเข้าห้องน้ำค่ะ หนูคิดว่าซีมันไปรถคัดอื่น ก็เลยไม่ได้เอ๊ะใจ”
หัวใจของฉันเบาโหว่งมันหายไปพร้อมกับซีนาย ฉันกำหมัดแน่นอยากจะชกใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อระบายความโง่เขลาเบาปัญหา ที่ลืมคนทั้งคนได้
ฉันอยากจะกรี๊ดและฉีกอกทุกคนที่ทำให้ซีนายหายไป
ฉันสะบัดหมัดทั้ง 2 ข้างลงข้างตัว และสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับโทสะ
“เมย์กูขอโทษ กูไม่รู้จะทำยังไง”
ฉันเห็นเพื่อนน้ำตาคลอ กับการหายตัวไปของซีนาย ถือเป็นความประมาทของหัวหน้าทีม ซึ่งดาวมีความผิดเต็มๆ ถ้ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับทีม
“โอเค เอางี้ พวกน้องๆ ไปก่อน”
“เมย์…”
“ฟังก่อนดาว โวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ มันจะทำให้ความตั้งใจของทุกคนพัง กูจะตามหาซีนายเอง ตอนนี้มึงไปถามทุกคนนะว่าใครเห็นซีนายบ้าง เห็นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แล้วอีก 10 นาทีมึงมาบอกกู แล้วกูกับคนของกูจะย้อนกลับหาน้องมันเอง ทีน่ากับไอ้วิทย์ช่วยคุมน้องๆอีกแรงน่ะ ไอ้ดาวคงไม่ไหว”
“ได้ๆ” ทั้งสองคนกระจายข่าวไปให้เพื่อนถาปัด เพื่อช่วยให้กิจกรรมคืนนี้ผ่านไปด้วยดี
“กูจะรีบมา”
“ได้…กูจะรออยู่ที่นี่นะ แล้วมึงเอากระเป๋ากับโทรศัพท์ของน้องมันมาด้วยนะ เผื่อจะโทรกลับมา”
ดาวรีบไปทันที ฉันหันหลังให้กับค่าย ซึ่งทั้งพี่เต้และพี่สนก็หันหลังให้ฉันเหมือนรู้กันว่าฉันการทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายความโกรธ หัวเสีย
“แม่งเอ๊ย!!คนหายทั้งคน เพิ่งมารู้เอาตอนนี้ โว้ย!!!!”
ตุบ! ตุบ! ตุบ! ฉันทั้งทุบทั้งชกหลังของทั้ง 2 คนเต็มแรกและสุดกำลัง เพื่อระบายความโกรธมีปกกับความหวาดกลัว อารมณ์พวกนี้ทำให็ฉันขาดสติ ต้องรีบระบายออก
เมื่อสาแก่ใจแล้ว สติฉันก็เริ่มกลับมา
“พี่สนโทรถามเพื่อนพี่นะว่ารู้จักตำรวจ หรือใครบ้างที่พอจะช่วยเราหา พี่เต้ไปเช็ครถนะว่ามีน้ำมันพอที่จะกลับทางเดิมหรือเปล่า ถ้าจะให้ดีใส่แกลลอนไว้ด้วยเผื่อเราหลงทาง กินข้าวมาด้วยนะ"
เมื่อทำอะไรไม่ได้มาก เพราะข้อมูลไม่เพียงพอต่อการค้นหา ฉันต้องนับ 1 ถึง 10 เพื่อให้มีสติมากขึ้นกว่าเดิม
ไม่นานดาวก็กลับมา และมีกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์ของซีนาย
“หลายคนเห็นน้องมันตอนจุดพักรถครั้งสุดท้าย”
“โอเค” ฉันเห็นดาวสั่นไปหมด “มึงโอเคมั้ย”
“จะให้โอเคได้ยังไง คนหายนะมึง กูจะร้องไห้แล้วเนี่ย”
ฉันดึงเพื่อนมากอดลูบหลังเบาๆ แล้วดาวมันก็ร้องไห้ออกมา
“กูขอโทษ กูไม่รู้จะขอโทษยังไง กูเสียใจ เรื่องมันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลย ฮื้อๆ”
“มึงใจเย็นๆ มันอาจจะไม่ร้ายแรงอะไรก็ได้ ไม่เอาๆ ไม่ร้องนะ มึงมีไลน์มีเบอร์กูนี่นา ถามกูได้ตลอดเลย ใจเย็นๆนะไม่ร้องๆไม่ร้อง”
ฉันปลอบเพื่อนและปลอบตัวเองไปด้วย
“อีกอย่างกูก็ไม่ได้ไปคนเดียว คนของกูก็มี มึงสบายใจได้ สิ่งที่มึงต้องทำคือ เป็นหัวหน้าที่ดีทำให้กิจกรรมตั้งแต่ตอนนี้เวลานี้ให้ผ่านไปด้วยดี สู้ๆนะมึง คุณหัวหน้า…ร้องไห้ไม่สวยนะ”
ฉันเช็ดน้ำตาให้เพื่อน ทั้งที่อยากจะร้องไห้อีกคน
“กูฝากด้วยนะมึง ตอบไลน์กูด้วยนะ”
“ได้เลย”
ฉันไล่เพื่อนให้กลับไปที่ค่าย
“เมย์!!!ใช่เมย์ใช่มั้ย เราเอง แก้วไง แก้ว วิสุดา” ฉันหันไปหาเสียงที่ทัก
“แก้ว!!!แกเองเหรอ ไม่เจอกันตั้งนาน แก้วมาทำอะไรที่นี่”
แก้วเป็นเพื่อนฉันตอนมัธยมปลาย แยกย้ายกันไปเรียนต่อคนละมหาวิทยาลัย แก้วสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังทางเหนือ ทำให้ขาดการติดต่อไป
“ฉันมาฝึกงานที่โรงเรียนนี้”
“เหรอ ดีใจจังเลยได้เจอเพื่อน แต่เราไว้ค่อยคุยกันนะ พอดีน้องเราหายไปคนนึง ต้องรีบกลับเข้าเมือง”
“น้องของแกเองเหรอ?”
“แกพูดว่าอะไรนะ?”
“เรารีบมาบอกเนี่ยแหละ”
หัวใจของฉันมีน้ำมาล่อเลี้ยงทันที เมื่อเพื่อนเก่านำข่าวมาให้
“ตำรวจเขาโทรมาบอกว่ามีนักศึกษาของค่ายที่มาที่นี่ ตอนนี้อยู่โรงพักในเมือง”
“จริงเหรอ! แกพูดจริงๆนะ! อยู่โรงพักอะไร รีบบอกมาเลย”
“ฉันจดมาให้นี่ไง รีบไปเลยนะ น้องเป็นผู้หญิงด้วย”
“ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ ไว้ค่อยคุยกันนะ พี่สนพี่เต้ ออกรถ”
ฉันทิ้งทุกอย่างจริงๆ ไม่สนใจว่าเพื่อนเก่าของฉันจะพูดอะไรต่อ ตอนนี้ต้องไปสถานีตำรวจให้เร็วที่สุด
ซีนาย รอพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปรับ!
“จบเมย์ทอล์ก”

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา