30 ธ.ค. 2021 เวลา 23:29 • นิยาย เรื่องสั้น
“อันธิกา!!! อันธิกา!!! ฟื้นสิ!!! ได้ยินข้าไหม อันธิกา!!!” เสียงทุ้มนุ่มใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาในหู พร้อมกับแรงเขย่าตัวและตบเบาๆ ลงมาที่แก้มของฉันเป็นระยะๆ
ฉันลืมตาขึ้นไปมอง เห็นใบหน้าของผู้ชายหล่อเหลาคนหนึ่ง หน้าทรงแขกขาว วัยฉกรรจ์ อยู่ในระยะประชิด เขากำลังรวบตัวฉันเอาไว้ในอ้อมกอด โดยมีลูกไฟลอยอยู่ไม่ไกลจากใบหน้าของฉัน
“เจ้าฟื้นแล้ว!!!” เขาแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกไปจากตัวของฉัน
ฉันมองไปรอบข้างด้วยความไม่เข้าใจ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ไหนสักแห่งในถ้ำ มีผู้ชายหล่อเหลานั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เขาสวมใส่เครื่องไทยสีทองสวยงาม แล้วกำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยความยินดี ฉันค่อยๆ ขยับตัวถอยห่างออกมาจากอ้อมกอดของเขาช้าๆ ก่อนจะมองลงมาที่ตัวเอง ในตอนนี้กำลังสวมใส่ชุดไทยสีเหลืองทองสวยงาม แต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศ
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!? เหตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้!” เขาค่อยๆ พยุงตัวของฉันให้ลุกขึ้น
ฉันลุกขึ้นยืนด้วยความมึนงง สติสตังยังไม่อยู่กับร่องกับรอย ค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากตัวของเขาที่ยืนกอดประคองฉันเอาไว้หลวมๆ ด้วยความสับสน พอมองไปยังผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ก็เห็นเขากำลังขมวดคิ้วจ้องมองมาทางฉัน อย่างสงสัยใคร่รู้
“มีอันใด!? ทำไมเจ้าถึงถอยห่างจากข้าไปเช่นนี้ เจ้ากลัวอันใด…อย่าบอกนะ!!!...” ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น แล้วรีบก้าวเท้าเข้ามาหาฉันอย่างว่องไว ด้วยความที่เขาตัวใหญ่กว่าฉันมากและมีท่าทางดุดันขึ้น ทำให้ฉันตกใจรีบถอยหลังห่างออกไปมากกว่าเดิม เลยทำให้เท้าไปสะดุดกับก้อนหินจนหงายหลังล้มลงไป
“กรี๊ดดด!!!” ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ รีบหลับตาปี๋ ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง คิดว่ายังไงก็ต้องเจ็บแน่ๆ ถ้าล้มลงไปกระแทกกับพื้น
“....” แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะมันไม่เจ็บเลย ทำไมถึงไม่เจ็บล่ะ ฉันไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกอะไรเลย นอกจากความมืดมิดและเสียงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดอยู่เหนือหน้าผากของฉัน
“ลืมตาได้แล้ว” เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นมาที่ข้างหู ทำเอาฉันสะดุ้งตกใจ รีบลืมตาขึ้นไปมอง เห็นผู้ชายคนนั้นในระยะประชิดอีกแล้ว ครั้งนี้เขากอดฉันเอาไว้ในอ้อมกอดเหมือนเดิม เพียงแต่อยู่ในท่ายืนไม่ใช่ท่านั่งเหมือนก่อนหน้านี้ เขาส่งยิ้มหวานใจดีมาให้ฉัน แล้วก้มลงมาใกล้ๆ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “เจ้าเป็นอันใดหือออ...ไหนบอกข้ามาหน่อยซิ!”
เล่นเอาฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย ร่างกายของฉันตอนนี้เริ่มควบคุมไม่ได้แล้ว จึงรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปดันแผงอกขาวเปลือยเปล่าของเขา เพื่อให้เขาถอยออกไป เขาค่อยๆ คลายอ้อมกอดแล้วยอมถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว
“เจ้าเป็นอันใดคนดี เหตุใดไม่กล่าวเล่าออกมา นิ่งเงียบเช่นนี้ ข้าจักรู้ได้อย่างไรเล่า”
“ขะ..ข้ามิเป็นอันใด” เสียงของฉันที่เปล่งออกไปดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรงมาก
“อย่างนั้นรึ แต่ข้าว่ามิใช่ เจ้ากำลังพูดปด เจ้าเป็นอันใด บอกข้ามาเถิดหนา ตอนนี้เจ้าดูอิดโรยมากรู้ตัวรึไม่ ใบหน้าของเจ้าดูซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก จนข้าเกรงว่าเจ้าจักป่วยไข้เอา” เขาพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ยกมือทั้งสองข้างเข้ามาจับกุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ ก่อนที่จะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาแตะหน้าผากของฉัน “กายก็มิร้อน”
“ข้ามิเป็นอันใดจริงๆ หาได้พูดปดท่านไม่ ท่านอย่าได้เป็นกังวลใจกับข้านักเลย” พูดจบ ฉันก็รีบยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปปัดมือของผู้ชายคนนั้นออกจากหน้าผาก แล้วรีบหันหลังเดินหนีออกมา
“ที่เจ้ารีบเดินหนีข้าไปเช่นนี้ เพราะเจ้าไม่อยากให้ข้ารู้ ว่าพิษในตัวของเจ้าเริ่มกำเริบแล้วใช่รึไม่!!! ใกล้จะถึงเวลาทำพิธีแล้วใช่ไหม!? ” ผู้ชายคนนั้นตะโกนขึ้นมา ฉันที่กำลังเดินออกไป ถึงกับหยุดชะงักลง แล้วกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น
“ใช่จริงๆ สินะ เจ้าเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อใด”
“มิใช่!!! ท่านเลิกคิดไปเองเสียที” ฉันหันไปตอบกลับเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“เมื่อใดกัน!!! มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใด!!!” ผู้ชายคนนั้นยังคงตั้งคำถามออกมาไม่หยุด หาได้สนใจสิ่งที่ฉันพูดออกไปไม่
“หากท่านอยากคิดเช่นนั้น ก็ตามใจ ข้าคงไปเปลี่ยนความคิดของท่านมิได้” พูดจบฉันก็ก้าวเดินออกไปทันที โดยไม่สนใจ ในสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นได้พูดถามออกมาเลย ก่อนฉันจะก้าวพ้นออกมาจากตรงนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นถามขึ้นมาเป็นคำถามสุดท้าย
“เป็นข้ามิได้เลยรึ อันธิกา เจ้ายอมให้ข้าเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเจ้ามิได้เลยรึ...” เสียงที่ถูกเปล่งออกมานั้นเบาหวิว ราวกับกระซิบ มันแฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจปนความน้อยใจ และเจ็บปวด.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍 ตอนที่ ๓๒ ย้อนรอยอดีต📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/70d5fc9b5afeec249d003b121d07f6eb
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61c9293a7942e7001c1dae00
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา