“อ้าว!…พ่อสินธุ! มาแล้วรึ เข้ามานั่งก่อนสิ”
“ขอรับ” ว่าจบ สินธุก็เดินเข้าไปนั่ง ตรงแท่นหินข้างๆ แท่นหินตัวยาวของอินศรกับพิมพิกา
“เดี๋ยวป้าไปดูแม่อันธิกาก่อนนะ เจ้านั่งคุยกับท่านลุงไปก่อน” ว่าจบ พิมพิกาก็เดินออกไป
“พ่อสินธุ เรื่องที่ลุงเคยกล่าวไว้ เจ้าจำได้รึไม่” อินศรพูดออกมาหน้าตาเคร่งเครียด
“จำได้ขอรับ ท่านลุง” สินธุพยักหน้ารับ “อาการกำเริบแล้วหรือขอรับ”
“ใช่ มันเริ่มกำเริบตั้งแต่ช่วงที่แม่อันธิกาอายุ 1700 ปีเต็มแล้ว และมันก็ค่อยๆ หนักมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งตอนนี้อายุย่างเข้า 1800 ปีเต็ม มากขึ้นเท่าไร อาการของแม่อันธิกาก็ยิ่งทรุดหนักมากขึ้นเท่านั้น”
“แล้วท่านลุงจักทำเช่นไรต่อไปขอรับ”
“ลุงคงต้องเลื่อนวันทำพิธีถอนพิษให้เร็วขึ้น เพราะตอนนี้ร่างกายของแม่อันธิกาเอง ก็เริ่มจักรับมิไหวแล้ว” อินศรพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“หมายถึงเลื่อนวันแต่งงานให้เร็วขึ้น ใช่หรือไม่ขอรับ”
“ใช่! พ่อสินธุคิดว่าอย่างไร จักขัดข้องหรือไม่ หากลุงจักให้พ่อสินธุแต่งงานกับแม่อันธิกาเร็วขึ้น”
“เรื่องนั้น...” สินธุยังพูดไม่ทันจบคำ เสียงอิดโรยของหญิงสาวผู้หนึ่งก็ดังขึ้น
“แต่งเร็วขึ้นรึเจ้าคะ ท่านพ่อ” อันธิกาเดินเข้ามาพร้อมกับพิมพิกา ตรงเข้าไปนั่งลงตรงแท่นหินตัวยาวที่อินศรนั่งอยู่ โดยมีพิมพิกาตามเข้ามานั่งประกบข้าง
สินธุนั่งนิ่งไม่ขยับ ลมหายใจสะดุด แทบจะหยุดหายใจ เมื่อได้เห็นอันธิกาครั้งแรก หัวใจของเขาก็กระตุกและเต้นแรงมาก พอได้สบตาสวยคมดุคู่นั้น ที่จ้องมองมาทางเขาอย่างกับสำรวจอันใดอยู่ แม้นใบหน้าของอันธิกาจักดูซีดเซียวและอ่อนล้า แต่ก็ไม่สามารถบดบังความงามของเธอเอาไว้ได้เลย
ตอนนี้เองที่สินธุเข้าใจแล้วว่าทำไมเทวทิณณ์ ถึงได้พยายามทำทุกอย่าง เพื่ออันธิกาได้ถึงเพียงนั้น ขนาดตัวเขาเอง เห็นอันธิกาครั้งแรกเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น ยังรู้สึกชอบถูกชะตาและอยากจะปกป้องเธอเสียเหลือเกิน ถ้าเป็นตัวเขาเองก็คงทำมิต่างจากเทวทิณณ์ ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงไม่เอะใจ แล้วลองมาพบเธอก่อน ทำไมเขาถึงปล่อยเพลาให้ล่วงเลยมาเนิ่นนานได้ถึงเพียงนี้ แค่คิดก็รู้สึกเสียดายเพลาที่ผ่านมาแล้ว แต่มิเป็นไร ต่อจากนี้ไปเขาจักเริ่มต้นใหม่
“สินธุ! พ่อสินธุ! ได้ยินเสียงลุงหรือไม่ เจ้าเหม่ออันใดของเจ้า” อินศรเอี้ยวตัวเข้าไปโบกมือไปมาตรงหน้าของสินธุสองสามครั้ง เพื่อเรียกสติของสินธุ ที่นั่งนิ่งจ้องมองไปยังอันธิกาไม่ไหวติง ให้กลับคืนมา
“ขะ..ขอรับท่านลุง” สินธุตอบออกไปเสียงเบาอย่างประหม่า
“เป็นอันใดพ่อสินธุ! ลุงเห็นเจ้านั่งเงียบจ้องมองแม่อันธิกาไม่พูดไม่จา” อินศรถามออกไปอย่างสงสัย
“ปะ..เปล่าขอรับ”
“อย่างนั้นรึ! ป้านึกว่าเจ้าตกใจหน้าแม่อันธิกาเสียอีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า จริงๆ แล้ว แม่อันธิกางามมากเลยนะพ่อสินธุ แต่ตอนนี้เจ็บไข้ได้ป่วย หน้าตาเลยซีดเซียว อย่าได้ตกใจ แล้วหนีไปเสียก่อนล่ะ”
“ท่านแม่!!...” อันธิกาหันไปมองแม่ตัวเองตาค้อน
“แม่พูดจริง! เจ้างามที่สุดในเมืองบาดาลแห่งนี้แล้ว เพียงแต่เจ้ามิแข็งแรง เลยมิได้ออกไปไหน มิงั้น...คงมีหนุ่มๆ เทียวไปเทียวมาที่นี่ มิหยุดหย่อนเป็นแน่”
“ข้าเห็นด้วยขอรับ!!” สินธุตอบออกไปอย่างจริงจัง
“มิต้องจริงจังขนาดนั้น ก็ได้เจ้าค่ะ ท่านพี่สินธุ ท่านมิต้องไปกล่าวเท็จตามท่านแม่ข้าหรอก ข้ามิได้งามล่มเมืองขนาดนั้น ท่านแม่ก็พูดไปเรื่อย” อันธิกาพูดออกมาเสียงเบา
“แม่พูดจริง หาได้พูดปดเจ้าไม่ มิเชื่อ ก็ลองถามพี่สินธุของเจ้าดูเถิด”
“จริงขอรับท่านป้า!! ตลอด2800 ปี ที่ข้าอยู่มา พบเจอหญิงงามมาก็มาก แต่…มิเคยเจอหญิงใดงามได้ถึงเพียงนี้มาก่อน…เจ้างามที่สุดแล้ว อันธิกา ขนาดยามป่วยไข้เจ้าก็ยังงาม เชื่อท่านแม่ของเจ้าเถิด” พอสินธุว่าจบ อันธิกาก็หลุบตาลงทันที เธอเม้มปากเอาไว้แน่นจนเป็นเส้นตรง หน้าที่ซีดเซียวค่อยๆ มีสีแดงระเรื่ออ่อนๆ ขึ้นมา
“เห็นไหม! แม่บอกเจ้าแล้ว หาได้พูดปดไม่ มีแต่เจ้านั่นแหละ ชอบว่าตนเองมิงาม” พิมพิกาพูดขึ้น ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบที่ข้างแก้มของอันธิกาเบาๆ
“รู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่มิต้องพูดแล้ว” อันธิกาตอบออกมาเสียงเบา โดยมีสายตาของสินธุคอยมองตาม นัยน์ตาเป็นประกาย
“ว่าแต่เรื่องวันทำพิธี ที่ลุงจักเลื่อนเข้ามา เจ้าจักว่าอย่างไร” อินศรถามออกมาอีกครั้ง.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๓๔ สินธุ📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/6683050248e20bd2f0a0ca6b90b24f03
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61d754283aa999001df11896
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
