14 ม.ค. 2022 เวลา 01:14 • นิยาย เรื่องสั้น
“นี่มันที่ไหนเนี่ยยย ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!! แล้วนายขึ้นมาบนรถฉันได้ยังไงเนี่ย!! นายขับมาเหรอ!? แล้วไอ้ตะวันกับเจ้านมสดล่ะ?” พอเห็นว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คำถามก็ผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด ฉันพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ รีบหันหลังกลับไปมองเบาะหลังรถ
เฮ้อออ…ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเห็นไอ้ตะวันกับเจ้านมสดนอนอยู่ด้านหลัง
“ฉันจะไปรู้ไหมเนี่ย!! ตื่นขึ้นมาก็อยู่ในรถแล้ว!! ฉันไม่ได้ขับนะ!! เธอต่างหากที่เป็นคนขับ!!”
“ฉันเนี่ยนะขับ!?...” ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเองด้วยความตกใจ แล้วพูดขึ้น
“ใช่!! เธอนั่นแหละขับ!!” เขาตอบแล้วชี้นิ้วมาที่ฉัน
“ไม่!! ฉันไม่ได้ขับ!! ฉันจะขับได้ยังไง ก็...”
“เธอนั่นแหละขับ!! ถ้าเธอไม่ได้ขับ!! แล้วเธอไปนั่งอยู่บนเบาะคนขับได้ยังไง?” เขาถามขัดฉันขึ้นมา
“ฉัน…เออว่ะ!! แล้วฉันมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!?” ฉันมองไปที่พวงมาลัยหน้ารถด้วยความประหลาดใจ
จำได้ว่าครั้งสุดท้าย ฉันอยู่ในป่านี่ กำลังออกไปตามหาไอ้ตะวันกับเจ้านมสด แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ฝัน มันเป็นฝันที่ยาวนานมาก แล้วก็ตื่นขึ้นมาอยู่ตรงนี้ ซึ่งมาอยู่ได้ยังไงก็ไม่รู้ ฉันก็งงตัวเองเหมือนกัน
“แต่...ฉันไม่ได้ขับจริงๆ นะ ถ้าฉันขับ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย” ฉันพูดแล้วยกมือขึ้นไปเกาหัวตัวเองแบบงงๆ
“ว่าแต่นายเถอะ ขึ้นมาอยู่บนรถของฉันได้ยังไง ฉันไม่ได้ให้นายขึ้นมานะ” ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
“บอกแล้วไง ว่าฉันไม่รู้ รู้สึกตัวอีกที ฉันก็ขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว” เขาส่ายหน้าตอบกลับมา อย่างจนปัญญาจะหาทำตอบ
“งั้นนายตื่นนานรึยัง แล้วพระจันทร์สีเลือดนั่น ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามเขาออกไปอีกครั้ง แล้วมองไปยังดวงจันทร์สีเลือด
มันขึ้นมานานรึยังนะ…งั้นก็เท่ากับว่าตอนนี้มันขึ้นมาครั้งที่สามแล้วสินะ เหลืออีกแค่สามครั้งเอง ฉันจะไปถึงทันไหมเนี่ย…
“ไม่รู้สิ ตื่นมาก็เห็นมันขึ้นแล้ว…ฉันเพิ่งตื่นก่อนหน้าเธอสักพักเอง ตื่นเพราะได้ยินเสียงเธอละเมอนั่นแหละ”
“เหรอ งั้นนายจะเอายังไงต่อล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบออกมาเสียงเบา ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาอ้อนวอน “เธอจะไปไหนกันล่ะ ฉันขอไปด้วยคนได้ไหม เธอมีเสบียงตั้งเยอะ ให้ฉันไปด้วยคนสิ”
“นายก็ไปของนายเองสิ! จะมาตามพวกฉันไปทำไม! ส่วนเสบียงจะแบ่งไปก็ได้นะ พวกเรามีเยอะ ฉันแบ่งให้ได้อยู่แล้ว” ฉันกล่าวออกไปอย่างมีน้ำใจ
“หึ!! ไม่เอาอะ ฉันไม่รู้จะไปไหน ถ้าไปคนเดียว ฉันต้องเจอไอ้เวรชุดดำนั่นอีกแน่ๆ” ป้องส่ายหน้าปฏิเสธออกมาอย่างขยาด “พวกเธอมีแต่ผู้หญิงกับหมาหนึ่งตัว ให้ฉันไปด้วยอะดีแล้ว จะได้ปลอดภัย อย่างน้อยก็มีผู้ชายร่วมเดินทางไปด้วย” เขาพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
“แหมมมม แต่จากที่ดูก่อนหน้านี้ ไม่น่าจะช่วยอะไรได้ปะ” ฉันพูดแล้วมองเขา ก่อนจะมีภาพเขาที่โดนชายชุดดำทำร้ายเข้ามาในหัว
“เฮ้!!..อย่าดูถูกกันสิ ถ้าเป็นคนฉันก็พอจะรับมือไหวอยู่ แต่นั่นมันไม่ใช่คน มันเป็นตัวห่าอะไรก็ไม่รู้ แล้วฉันจะไปสู้มันได้ยังไง เชื่อฉันสิ! มีผู้ชายร่วมเดินทางไปด้วยอะดีแล้ว อุ่นใจดี~” เขาพูดแล้วยิ้มประจบส่งกลับมา ต่างจากตอนแรกที่มองฉันตาเขียวปั้ดเลย
“ไอ้ฝรั่งขี้ประจบ...” ฉันว่าออกไปอย่างหมั่นไส้ ทีอย่างนี้ละ ทำมาเป็นออดอ้อนใส่ แหมมม...อีพ่อฝรั่งตาน้ำข้าว พี่คุณเล่นพูดภาษาไทยคล่องปร๋อชัดแจ๋วเชียวนะ ดีกว่าเจ้าของภาษาอย่างฉันเสียอีก ไม่พอแค่นั้นนะ นางยังประจบเก่งอีกด้วยจ้า
“อ้าว! ทำไมต้องว่ากันด้วยล่ะเธอ”
“ใครชื่อเธอ?” ฉันแกล้งทำเสียงแข็งใส่ ไอ้ฝรั่งนั่นหน้าเสียไปเลย
“ก็ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนี่ เธอชื่ออะไรล่ะ บอกหน่อยได้ไหม”.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๓๖ พระจันทร์สีเลือดขึ้นครั้งที่สาม📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/24147e999cf1e427a9a4407103d3fc0d
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61d7b73b20e73d001cb6098a
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา