เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 11 เพื่อนเก่า หรือแฟนเก่า?
“ซีนายทอล์ก”
ฉันกับพี่เมย์ก็มาถึงค่ายเวลาบ่ายโมงตรง แผนที่ว่าจะออกจากที่พักตอนบ่ายสองที่บอกไว้เมื่อคืน (ซึ่งฉันก็กลัวว่าจะเป็นเรื่องจริง) เป็นเรื่องล้อเล่นเท่านั้น
เพื่อนๆร่วมชมรมกู่กันเข้ามาหา ทั้งโล่งอกทั้งดีใจที่ฉันไม่ได้เป็นอันตรายใดๆ ดิวกับแฟนก็มาขอโทษที่ทำให้ฉันต้องตกรถ (แปลกมากที่ฉันไม่รู้สึกถึงความเสียใจรู้สึกผิดผ่านคำขอโทษนั้นเลย)
ฉันกับพี่เมย์มาถึงค่ายเป็นกลุ่มสุดท้าย ดังนั้นต้องนอนเต้นท์ด้วยกัน ซึ่งพี่ดาวจัดการให้ทั้งหมดแล้วเหลือแค่เอากระเป๋าและตัวเข้าไปนอน ส่วนพี่เต้กับพี่สน ก็ไปไหนไม่รู้แล้ว พี่เมย์บอกว่า “อย่าสนใจ” ฉันก็ว่าตามนั้น
!
เอ๊ะ! ฉันตาไม่ฝาดไปใช่มั้ย?
ฉันเห็นพี่เมย์ยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง มีจับมือ!!! มีกอดกันด้วย!! ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ สนิทสนมกันจนฉันสงสัยปนหงุดหงิด
“น้องซี พี่ดีใจที่ปลอดภัย พอรู้ว่าซีหายไปพวกพี่ตกใจแทบแย่ เมย์มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยนะ” พี่ทีน่ามาหาฉัน ดึงฉันไปกอด
“ขอบคุณค่ะพี่ทีน่า ซีตกใจแทบแย่ ออกจากห้องน้ำมาไม่เจอใครเลย...แล้วตอนนี้พี่เมย์ไปไหนล่ะคะ ยังไม่ได้เก็บของเข้าเต้นท์เลย” ฉันแกล้งถามหาเจ้าของกระเป๋าใหญ่ที่ยังตั้งอยู่หน้าเต้นท์
“นั่นไง อยู่กับครูแก้วตรงนั้น” และฉันก็ได้รู้ชื่อผู้หญิงคนที่พี่เมย์คุยด้วย "ครูแก้ว" เป็นคนที่ประสานงานกับตำรวจเรื่องของฉันนั่นเอง
“ดูพี่เมย์กับครู เค้าสนิทกันนะคะ”
“น่าจะสนิทกันนะ เพราะเป็นเพื่อนสมัยมัธยมน่ะ แถมเป็นนักกีฬาเยาวชนด้วยกันด้วยนะ ตกใจหลายเรื่องเลย … นี่เราเก็บของเสร็จหรือยัง ไปเชียร์พวกพี่ๆกัน กำลังจะแข่งวอลเลย์บอลกับน้องๆ”
พี่ทีน่ารีบคว้าแขนฉันจะไปสนามแข่ง ก่อนไปก็ตะโกนเรียกพี่เมย์
“เมย์!!! ครูแก้ว!!! ได้เวลาแล้ว ไปสนามกันเถอะ” ฉันเห็นพี่เมย์โบกมือตอบ และหลังจากนั้นฉันก็ถูกลากไปที่สนาม
การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น กรรมการเป็นครูพละของโรงเรียน และพี่ๆถาปัดทั้งชายและหญิงอยู่ฝั่งพี่ค่าย อีกฝั่งเป็นนักกีฬาของโรงเรียน พี่ทีน่าบอกว่ามีตัวจังหวัด 2 คน ฝีมือเก่งมากๆ ฉันมองออกว่าเป็นน้องคนไหน เพราะเสื้อกีฬามันฟ้องชัด
การแข่งขัน ใครได้ 2 เซตก่อนชนะ!
ปี๊ด!!! เซตแรกเริ่ม
ลูกแรกเสริฟด้วยมือล่างของพี่ถาปัด บอกก็รู้ว่าไม่ถนัดเล่นกีฬาเท่าไหร่ ฝ่ายเจ้าถิ่นรับได้อย่างง่ายดาย ตั้งเซ็ตและตั้งลูกสวยให้น้องผู้หญิงชุดกีฬาจังหวัดตบใส่ตัวพี่ถาปัดเต็มๆ จนหงายหลัง
ถึงฉันจะดูไม่เป็น แต่ก็พอจะดูออกว่าฝ่ายพี่ค่ายกำลังถูกเล่นงาน
“เอาแล้วไง เจอดีเข้าแล้ว” ครูแก้วกับพี่เมย์มายืนดูใกล้ๆฉัน
“เด็กน้อยเอ๊ย!!” พี่เมย์ส่ายหน้าช้าๆ ไม่สบายใจกับการเล่นแบบนี้
“ทำไมเหรอคะ? น้องเค้าเล่นเก่งออก” ฉันถาม
ทั้งพี่เมย์กับครูแก้วหันหน้ามองกันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่เหมือนกัน ฉันถามอะไรผิดเหรอ?
“เก่งค่ะ” พี่เมย์จับหัวฉันโยกไปมา เอ็นดู "แต่เก่งแบบเด็กๆ"
เกมยังดำเนินต่อไป
“คนเก่งๆ นั่นใคร” พี่เมย์ถาม
“คนเสื้อส้มนั่นชื่อ เจน อีกคนเสื้อฟ้าชื่อ น้ำตาล เพิ่งติดตัวจังหวัดหมาดๆ”
ฉันดูเกมตอนนี้ ต้องเอาใจช่วยทีมพี่ค่ายสุดใจ เพราะถูกตบลูกใส่ รับลูกเบี้ยวกระเด็นกระดอน คนเชียร์ก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ บรรยากาศในทีมพี่ค่ายตึงเครียด
ปี๊ด!!!! เซตแรก 25: 5 ซึ่งได้มาจากทีมเจ้าถิ่นตีเสียเอง
“แม่ง!! เล่นแรงฉิบหาย โดยเฉพาะอีน้องตัวจังหวัดนั่น” พี่โต๋หัวเสีย
“จริงว่ะ นักกีฬาจริงเหรอวะ เล่นแรงว่ะ กูว่ากูรับได้นะ แต่น้องมันตบอัดหน้ากู” พี่วิทย์เห็นด้วย เจ็บตัวไม่ว่า แต่เจ็บใจตรงที่โดนตบบอลใส่หน้า มันเกินไป
“นิสัยเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะเล่นกับคนอื่นได้ยังไง?” พี่จีบ่น
“เด็กกำลังลำพองน่ะ” พี่เมย์พูด
“มึงเล่นเป็นมั้ยเมย์ กูขอบายว่ะ” พี่ฟ้ายอมแพ้ ทีแรกว่าจะเล่นสนุกๆ แต่เด็กมันทำแรงเกินไป
“ได้สิ พวกมึงตั้งลูกให้กูก็พอ ไอ้วิทย์ ไอ้โต๋ ไอ้หิน บล๊อกลูกกับรบกวนการเล่นก็พอ หน้าพวกมึงกวนตีนดี เด็กมันยังมีสมาธิไม่พอ” พี่เมย์ยอมเปลี่ยนตัวและบอกแผนการเล่นสนุกๆให้เพื่อน
“กูชอบแผนนี้ บันเทิงแน่” ฉันเห็นพี่เมย์กับเพื่อนๆยิ้มเจ้าเล่ห์ "เดี๋ยวพี่จัดให้"
ปี๊ด!!!เริ่มเซ็ตที่ 2 ทีมพี่ค่ายเปลี่ยนฝั่ง และเปลี่ยนคน ซึ่งฉันได้ยินว่าเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ดังลั่นสนาม
“แก๊ ดูพี่คนนั่นสิ เท่สุดๆ”
“ไหนๆ จริงด้วย เท่มาก (ก.ไก่ ล้านตัว) เมื่อวานยังไม่เห็นเลย”
พี่เมย์กลายการเป็นขวัญใจของคนที่นี่ทันทีที่ลงสนาม และยิ่งตอนเสริฟลูก ท่าทางเหมือนนักกีฬามืออาชีพ
กรี๊ด!!!! ลูกลงเส้นหลังพอดี
ทีมเจ้าถิ่นโดยเฉพาะ 2 ตัวจังหวัดยืนงง เพราะบอลลงเส้นพอดีอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แม่นราวกับจับวาง!
กรี๊ด!!!
“เฮ้ย! ลงเฉยเลย เก่งว่ะมึง” ฉันรู้สึกว่าพี่ค่ายเริ่มปั่นเกม
เสริฟลูกที่ 2 น้องน้ำตาลรับได้ แต่ลูกกระเด็นออกไป
“อ้าว!! ฟลุ๊คเฉย” เกมปั่นประสาทเข้าทางพี่ค่าย ยิ่งพี่เมย์เสริฟ ยิ่งมีเสียงเชียร์เสียงกรี๊ดดังเท่าไหร่ น้องๆฝั่งเจ้าถิ่นยิ่งอารมณ์เสีย และเสียสมาธิ สังเกตได้จากสีหน้าที่เปลี่ยนไป
ลูกที่ 3 ยังคงแม่นยำ แต่พี่เมย์เสริฟไปตรงหน้าของน้องน้ำตาล จงใจให้น้องรับและตั้งได้ แต่คนที่เซตกลับพลาดจนล้นไปฝั่งพี่ค่าย ซึ่งพี่วิทย์ตบซ้ำลงไปฝั่งตรงข้าม
เกมยังดำเนินต่อไป พี่เมย์ขึ้นมาเล่นแดนหน้า “จับบล๊อก” "ตบหัวเสา" "ไหลหลัง" พี่เมย์ทำได้หมด ไม่ยอมให้เจ้าถิ่งได้คะแนนจากการตบได้ง่ายๆ แต่จะเสียคะแนนจากพี่พวกพี่วิทย์เค้าเสริฟติดเน็ตบ้าง เสริฟไม่ข้ามเท่านั้น
ปี๊ด!!! จบเซตที่ 2 จบที่คะแนน 14 : 25 พลิกเกมมาเสมอ
“เหลือเชื่อ ไอ้เมย์แม่งเก่งว่ะ ป่วนจนน้องยืนงงเป็นไก่ตาแตกเลยเว้ย” พวกพี่ถาปัดต่างไปรวมกับนักกีฬา ส่งน้ำส่งผ้าเย็นให้
ฉันช่วยถือผ้าเย็น ยืนอยู่ข้างหลัง
“มีสเปร์เย็นมั้ย จีเป็นตะคริว”
พี่ดาวรีบเอากระเป๋าเครื่องมือปฐมพยาบาลให้ เลยต้องเปลี่ยนตัว แต่พี่ถาปันคนอื่นๆ ไม่ถนัดเล่นกีฬากลางแจ้ง ทำให้ไม่มีตัวเปลี่ยน
“แก้ว!!! ช่วยมาเล่นแทนจีได้มั้ย?” พี่เมย์เรียกเพื่อนสมัยเรียน
“ได้สิ” ครูแก้วตอบตกลงแทบจะทันที
ปี๊ด!!! เซตที่ 3 เซตสุดท้าย ได้เริ่มต้นขึ้น
ทั้งสนามต่างตะลึงเมื่อพี่เมย์กับครูแก้วเล่นเข้าขากันมาก ครูแก้วทั้งรับและเซตได้อย่างคล่องเคล่ว
พี่เมย์กระจายลูกให้เพื่อนๆในทีมได้เล่น และทำคะแนน ฉันเห็นพวกพี่ๆ หัวเราะสนุกกับเกมนี้มาก
ขนาดตอนที่เสริฟลูกไม่ข้าม ก็มีเสียงแซวเข้าไปในสนาม
"เลี้ยวข้าวกูเลยมึง"
"กูเหมาร้านเลย"
บรรยากาศของทีมพี่ค่ายกลายเป็นสนุกสนานครึกครื้น หยอกล้อ หัวเราะ ผิดกับอีกฝ่าย
กองเชียร์ฝั่งพี่ค่ายลุกขึ้นปรบมือร้องเพลง บ้างก็โหแซวตอนที่เพื่อนเสริฟไม่ข้ามตาข่ายหรือตีเสีย
กรี๊ด!!! คู่พี่เมย์กับครูแก้ว
ปี๊ด!!!! จบการแข่งขัน 11 : 25 จบที่ 1 ต่อ 2 เซต
เป็นอันว่าการแข่งขันนี้ ทีมพี่ค่ายชนะ
ฉันดีใจที่ผลออกมาเป็นแบบนั้น พี่เมย์กลายเป็นดาวเด่นของการแข่งขันครั้งนี้ เป็นเทพเจ้าแห่งชัยชนะที่มาช่วยทีมให้พลิกกลับขึ้นมาได้
แต่ที่ฉันเห็นแล้วทำให้ฉันหงุดหงิดไม่พอใจ คือ พี่เมย์กับครูแก้วกอดกัน แม้จะกอดแบบเพื่อนนักกีฬา ที่ดีใจกับชัยชนะ แต่มันก็ห้ามใจไม่ให้หงุดหงิดได้อยู่ดี
“แก ดูสิ ครูแก้วเหมาะกับพี่คนนั้นจัง”
“เค้าชื่อพี่เมย์”
“งั้นเรือเมย์แก้วต้องแล่นแล้ว”
ไม่น่าเชื่อว่าวัยรุ่นสายวายหมู่บ้านนี้ก็มีเยอะเหมือนกัน แต่การชิปเปอร์แบบนี้มันทำให้ฉัน จิ๊!! ไงคะ
หึ!! ฉันต้องบ้ามากแน่ๆ ที่เดินหนีภาพบาดตา
“จบซีนายทอล์ก”
“เมย์ทอล์ก”
ฉันดีใจที่ได้เล่นวอลเล่ย์บอลกับแก้วอีกครั้ง หลังจากที่ฉันต้องถอนตัวจากเยาวชนทีมชาติ ด้วยเหตุผลของครอบครัว
“ดีใจจังที่ได้เล่นด้วยกันอีกครั้ง”
“ดีใจเหมือนกัน”
“ไอ้เมย์มึงมีแต่เรื่องว้าวๆ ให้พวกกูตื่นเต้นตลอดเลยน่ะมึง” ดาวตบไหล่ฉัน
เพราะการที่เรียนด้วยกันแค่เทอมเดียว มันไม่ได้ทำให้พวกเราสนิทกันมากพอที่จะรู้จักตัวตนที่แท้จริงรวมถึงความสามารถอื่นๆของกันและกัน
"สุดยอดเลย มีอะไรที่มึงทำไม่ได้บ้างวะ มึงนี่มันอัจฉริยะชัดๆ"
"ไม่หรอก ถ้ามึงต้องเลี้ยงน้องผู้ชาย 4 คน มึงจะรู้"
ดาวมองฉันตามปริบๆไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกเท่าไหร่
“ครูแก้วคะ”
น้องน้ำตาลและน้องเจน มาหาแก้วด้วยสีหน้าเศร้าและผิดหวังกับการแข่งขัน
“อ้าว น้ำตาล เจน มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือว่า ครูแก้วช่วยสอนเราได้มั้ยคะ”
“สอน?”
“เมื่อกี้ครูแก้วเล่นเก่งมากเลยค่ะ เก่งกว่าพวกเราอีก ช่วยสอนพวกเราได้มั้ยคะ ให้เราได้พัฒนาและเก่งขึ้น”
ครูแก้วหันไปหาน้องทั้งสอง เข้าไปตบไหล่เบาๆ
“พวกเธอเล่นเก่งมากเลยนะ แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือน้ำใจนักกีฬาที่ขาดไป"
เด็กทั้งสองสะดุ้ง จับมือแน่น จะค้านสิ่งที่แก้วพูด แต่…
"...ตั้งแต่เริ่มเกม พวกเธอเล่นกับพี่ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าพวกพี่เค้าไม่ถนัดเท่าทั้งสองคน กลับเล่นแรง ตบใส่หน้าใส่ตัว มันเป็นการเล่นที่ไม่น่ารักเลย”
แก้วพยายามใช้คำที่ง่ายที่สุดบอกกับนักกีฬาตัวน้อยที่เป็นกำลังสำคัญของทีมชาติ เหมือนจะทำให้เด็กน้อยทั้งสองรู้สึกตัว
“...เรื่องสมาธิ ตอนเซตที่ 2 พอเปลี่ยนตัวผู้เล่น ถูกเทคติกจากพี่ๆ ก็รวนจนตั้งสติตั้งหลักไม่ได้เลย”
“แต่ว่าพวกพี่เค้า….”
“ไม่มีข้ออ้างว่าพี่เค้ามีผู้ชาย อย่าลืมว่าคู่แข่งต่อไปอาจจะเป็นผู้หญิงที่มีกำลัง หรือฝีมือเท่าๆกับผู้ชายก็ได้ อีกเรื่องหนึ่งพวกเธอลำพองใจมากเกินไป จนเกิดความประมาท... คำว่าน้ำใจนักกีฬา ครูถือว่าเป็นการฝึกขึ้นพื้นฐานที่ดี ถ้าทำได้พวกเธอก็สามารถพัฒนาให้เก่งขึ้นได้”
อันนี้ฉันเห็นด้วย สนามระดับจังหวัด ระดับประเทศมันมีการคนที่แข็งแกร่งอีกมาก ถ้าทะนงตัว ลำพองใจตอนนี้ก็เท่ากับปิดตายอนาคตของตัวเอง
ฉันยิ้มให้กับน้องๆ ดีใจที่ทั้งสองคนฟังคำเตือนและชี้แนะจากครู ฉันจะสอนบ้างก็ยั้งใจไว้ เพราะฉันถือว่าครูแก้วพูดในสิ่งที่ฉันคิดไปหมดแล้ว
หลังจากนั้นพี่ค่ายก็เตรียมอาหารทะเลไว้เลี้ยงทุกคนที่มาร่วมกิจกรรมวันนี้ โดยตั้งโต๊ะใกล้ๆกับเต้นท์โรงครัว
ดาวสั่งงานพี่ค่ายทุกคน แจ้งเรื่องกำหนดการคืนนี้รวมถึงพรุ่งนี้ด้วย ฉันได้รับคำสั่งประกาศิต ให้ถ่ายรูปให้สวยที่สุด ดีที่สุด ก่อนจะถึงวันที่ 4 วันที่ฉันต้องวาดรูปน้ำตก
“เมย์ มึงไม่ต้องเสนอตัวไปช่วยใครเลย มึงถ่ายรูปพวกกูให้สวยก็พอ พวกกูแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยแล้ว”
ก็ต้องฟังล่ะค่ะ หัวหน้าสั่งมาแบบนี้แล้ว
“มึงเห็นซีนายมั้ย ไม่เห็นเลย”
“เห็นไปช่วยที่โรงครัวนะ ตอนนี้น่าจะไปอาบน้ำมั้ง ค่ำแล้วนี่”
“แล้วเรื่องที่คุยค้างไว้เมื่อเช้าล่ะ” ฉันพูดถึงเรื่องที่ซีนายถูกทิ้งเมื่อวาน และเรื่องที่สั่งให้ทีน่าช่วย
“กูกับทีน่าไปเค้นมาละ น้องมันสารภาพว่าตั้งใจไม่บอกว่าน้องซียังไม่ขึ้นรถ อีผัวน้องมันเลยสั่งให้เงียบ เพราะรับเงินมาแล้ว” ดาวมีอารมณ์โมโหปนมาด้วย ที่ทั้งดิวกับแฟนก่อเรื่องที่เกือบทำให้ตัวเองเจอโทษหนักจากทางมหาวิทยาลัยในฐานะหัวหน้าทีมค่ายอาสา
“แล้วใครจ้างวะ?”
“มึงว่าใคร?”
“กูจะคิดออกมั้ย”
“ก็อีดีดี้เมียเก่ามึงไง เป็นคนชัดใยอยู่เบื้องหลัง มันคงแค้นที่มึงหักหน้ามันที่ร้านเหล้า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับซีนายด้วยวะ”
“ก็มึงจีบน้องมันไง แถมน้องมันก็ส่งขนมส่งนมทุกเช้า ใครเห็นก็คิดทั้งนั้น”
ฉันพยักหน้า ฉันเองก็เริ่มคิดกับซีนายแบบที่ไม่ใช่น้องสาว หรือเพื่อนสนิทของน้องชาย แต่ถามว่าพิเศษมั้ย ไม่รู้ แต่มันรู้สึกดีที่มีซีนายอยู่ใกล้ๆ ชอบที่มีเสียงของน้องมันดังอยู่ใกล้ๆ
“มึง กูว่ามึงเคลียให้ชัดก่อนมั้ย ว่ามึงคิดกับน้องมันยังไงกันแน่ เท่าที่กูดูนะ น้องมันก็คิดกับมึงแน่ๆ นี่มึงรู้มั้ยตอนที่น้องมันเห็นมึงสนิทกับครูแก้ว น้องเหมือนจะหึงมึงด้วย”
“หึง?” ดีใจว่ะ จริงหรอ? น้องหึงฉัน?
“กูมีแฟน กูเคยเป็นแบบน้องมัน แล้วเรื่องของมึงกับครูแก้วนี่สนิทกันแบบไหนวะ นอกจากเป็นเพื่อนที่เคยเล่นทีมเยาวชนด้วยกัน”
“แฟนเก่า”
“ห๊า!!!แฟนเก่า” ทีน่ามาได้ยินพอดี “นี่มึง…”
“แต่เรื่องมันจบไปแล้ว แก้วก็แต่งงานแล้วด้วย” พอฉันมาถึงที่นี่ก็ได้มีเวลาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ จนรู้ว่าแก้วแต่งงานแล้ว มีแผนจะจดทะเบียนปลายปีหลังจากฝึกงานที่นี่เสร็จ
“ค่อยยังชัวร์ นึกว่าถ่านไฟเก่าจะคุแล้ว”
“คุบ้าอะไร แฟนเก่าก็แฟนเก่าสิ” ฉันไม่เคยคิดจะถอยหลังไปหารักเก่าหรอก
“ก็มึงสนิทกันเค้า มันทำให้คิดนี่ ตอนที่เล่นในสนามอีก แถมกูได้ยินพวกสาวๆที่นี่ชิมเปอร์มึงกับครูแก้วด้วย กูตามไปส่องทวิตมาแล้ว”
ตอนนี้ฉันแทบไม่อยากดูไลน์ของคุณวีนาเลย ว่าคุณแม่บังเกิดเกล้า จะแคปรูปมากรี๊ดกร๊าดยังไงบ้าง
ทั้งบ้านรู้จักแก้ว และสนิทกับแก้วดี ตอนรู้ว่าเลิกกันก็ออกอาการเสียดายอยู่ไม่น้อย
“กูเห็นน้องซีนายเดินหง่อยๆไปอาบน้ำกับพวกชมรมศิลปะน่ะ ก็พอจะเดาออกว่าน้องมันกำลังนอยล์ที่มึงจะรีเทิร์นแฟนเก่า”
“แล้วซีรู้ได้ไงว่าแก้วเป็นแฟนเก่ากู เพราะกูเพิ่งบอกมึงเมื่อกี้”
“กูก็เดาไง ไอ้อาการที่น้องมันเป็นอยู่เนี่ย เรียกว่านอยล์” ทีน่าวิเคราะห์
“รีบเคลียเลยนะเว้ย กูเชียร์น้องมันอยู่ มึงควรมีแฟนเป็นหมอ”
“ห๊า ทำไมต้องเป็นหมอวะ” ตรรกะอะไรของมันว่ะ
“กูพยากรณ์ไว้ละ มึงต้องทำงานหนักเป็นวัวเป็นควายแน่ๆ มึงต้องมีหมออยู่ใกล้ๆตัว”
“บ้านกูเป็นเจ้าของโรงพยาบาล น้องกูก็จะเป็นหมอ”
“ยังไงมันก็ดีไม่เท่าได้แฟนเป็นหมอหรอก”
สรุปว่าเพื่อนของฉันเชียร์ซีนาย และมากไปกว่านั้นคือ จะเป็นองครักษ์พิทักษ์น้องซีด้วย เป็นเอามากเพื่อนฉัน
“ถามจริงๆ จนตอนนี้มึงคิดอะไรกับน้องมันกันแน่ เมื่อวานมึงเป็นห่วงน้องมันมากเลยนะ”
“กูออกอาการเหรอ”
“ก็เออน่ะสิ...กูเห็นมึงทุบหลังพวกพี่ที่มากับมึง”
อ้อ…ต่อไปฉันจะระวังมากขึ้น ที่จะแสดงพฤติกรรมขาดสติแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น
“กูยอมรับนะว่าสนใจน้องมันอยู่ แต่ว่าทั้งชีวิตกูเนี่ยมีแต่เรื่องครอบครัว ถ้ากูมีความรักตอนนี้กูกลัวว่าจะดูแลความรักได้ไม่ดีพอ”
“มึง ฟังกูนะ มันจะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้วะ ที่ความรักจะเดินตรงเข้ามาหาแบบมึงเนี่ย” ทีน่ากอดคอฉัน
“บางคนนะเว้ย เรียกหาความรักคอแทบแตก แต่ก็ไม่มี มึงลองคบลองศึกษาดูสิ เผื่อว่าน้องมันจะรับวงจรชีวิตมึงได้ น้องซีเป็นเพื่อนสนิทน้องมึงด้วย ก็น่าจะรู้บ้างแหละว่าบ้านมึงเป็นยังไง”
ก็จริงอย่างที่ทีน่าพูด ซีนายเป็นที่รักใคร่ของคุณแม่ของฉันด้วยสิ ส่วนคุณพ่อเอ็นดู น้องๆก็เข้ากันได้ดี
ก็ลงตัวทุกอย่าง แล้วเราจะกลัวอะไร?
“ลองดูมึง จะได้รู้ไปเลยว่า น้องมันคือคนที่ใช่หรือไม่ใช่”
ฉันแยกจากเพื่อนทั้งสองมาที่เต้นท์ ตอนนี้กระเป๋าของฉันยังตั้งอยู่ด้านหน้า ยังไม่เปิดหรือเก็บของเข้าไปในเต้นท์ ที่นอนฝั่งของฉันมีเพียงแผ่นปูรองนอนเท่านั้น ส่วนฝั่งของซีนาย ถึงจัดเข้าที่เป็นระเบียบ
รายงานเมื่อคืนที่สั่งคนไปปริ้นในเมืองนอนนิ่งอยู่บนกระเป๋าโน้ตบุ๊คและไอแพด เห็นแล้วถอนใจยาว
ตรงหน้าเต้นท์จะมีผ้าใบขนาดเมตรคูณเมตรปูอยู่ใช้เป็นที่นั่งหรือทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆของเจ้าของเต้นท์ ซึ่งทุกเต้นท์ก็จะมี ฉันจึงใช้บริเวณนั้นตรวจดูกล้องถ่ายรูป และโหลดรูปที่เพื่อนช่วยถ่ายกิจกรรมวันนี้ลงในโน๊ตบุค เพื่อเคลียเมมโมรีให้ว่าง เต้นท์ที่พักทุกหลังจะมีปลั๊กพวงมาให้ เพื่ออำนวยความสะดวก แต่ก็จะกำหนดปิดไฟตอนสี่ทุ่ม ดังนั้นคนที่มีอุปกรณ์ต่างๆที่ต้องชาตไฟ จะต้องเติมให้เต็มภายในเวลาที่กำหนด
ฉันเองก็เช่นกัน
“พี่เมย์”
“อาบน้ำมาแล้วเหรอคะ ไปอาบที่ไหนกันมา” กลิ่นสบู่ หอมมาจากตัวของซีนาย อดไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นนั้น
“ห้องน้ำฝั่งโน้นค่ะ มีบางส่วนไปเล่นน้ำที่น้ำตกค่ะ”
“น้ำตกเหรอ ดีจัง พี่ชอบเล่นน้ำตก”
ฉันไม่ได้สัมผัสความเย็นของน้ำตกนานเท่าไหร่และนะ ตั้งแต่เจ้าแฝดเกิดฉันก็ไม่เที่ยวอีกเลย ไอ้บีมชอบกระโดดน้ำ ส่วนบิวมันชอบนั่งหย่อนขาในน้ำ
“วันนี้พี่เมย์เก่งจังค่ะ สาวๆที่นี่กรี๊ดพี่เมย์ใหญ่เลย แถมยังชิปเปอร์พี่เมย์กับ…ครูแก้วด้วย” ซีนายเข้าไปในเต้นท์เพื่อไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาเช็ดผม เพราะอีกผืนผึ่งไว้ที่ราวเชือกใกล้ๆเต้นท์
“ดาวกับพี่ทีน่าให้พี่ดูทวิตเตอร์แล้วล่ะ น่ารักดี”
“เล่นเข้าขากันดีจังค่ะ พลิกเกมมาชนะได้ด้วย”
“อีกฝ่ายชะล่าใจมากกว่าค่ะ แถมเล่นไม่เข้าขากันด้วย”
“ที่พี่เมย์บอกว่า เล่นเหมือนเด็กๆ ใช่มั้ยคะ”
ฉันนั่งดูรูปที่ถ่ายวันนี้ เลือกภาพที่จะใช้โพสลงในเพจกิจกรรมค่าย
“ดูอะไรอยู่คะ” ซีนายถามฉัน
“รูปวันนี้ค่ะ ดาวให้คนถ่ายให้ กำลังเลือกรูปที่จะใช้ลงเพจกิจกรรมค่ะ”
“มีรูปซีมั้ยคะ จะได้ขอด้วย”
“มีนะคะ แต่ว่าถ่ายไม่สวยเลย” ฉันพูดจริงเพราะรูปส่วนใหญ่ที่ได้จะเป็นภาพร่วม ถ่ายกลุ่ม บางรูปถ่ายตอนทำกิจกรรมก็จะเป็นเบลอไปเสีย
“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ใหม่มั้ยคะ”
“เอาจริงเหรอคะ ซียังไม่ได้แต่งหน้าเลย” ซีนายแสดงชัดว่าไม่มั่นใจ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไม่มั่นใจด้วย ทั้งที่สวยและน่ารักขนาดนี้
ซีนายกระวีกระวาดหากระเป๋าเครื่องสำอางค์แต่งหน้า ฉันไม่ได้ว่าอะไร รอได้
“ถ่ายกล้องโทรศัพท์เนอะ”
“ค่ะ ของซีดีกว่าค่ะ จะได้โพสเลย”
โทรศัพท์ซีนาย ที่หุ้มด้วยเคสน่ารักสีเหลืองอ่อน มีรอยเปื้อนจากการใช้งาน ฉันเข้ารหัสเครื่องนี้ได้เพราะเจ้าตัวบอกไว้เมื่อเช้า
“โห เมมเกือบเต็มแล้วนี่คะ?”
“ใช่ค่ะ ต้องซื้อคลาวเพิ่ม แต่มันต้องจ่ายรายเดือน ซีกำลังคิดอยู่ว่าจะซื้อเครื่องใหม่ดีมั้ย คิดๆดูก็เสียดายเครื่องเดิมเพราะอยู่ด้วยกันมานานมากๆแล้ว ตั้งแต่เริ่มเขียนบล๊อคใหม่ๆ”
ฉันเห็นด้วยว่าต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่ที่มีความจุและหน่วยความจำมากกว่านี้ การอัพเดทตัวแอปพลิเคชั่นให้เป็นปัจจุบันทำให้ต้องใช้พี้นที่ในเครื่องเยอะขึ้น ส่งผลให้เครื่องทำงานช้า และค้างบ่อยๆ
รูปกับคลิปในนี้ก็เยอะเอาเรื่องอยู่
“เดี๋ยวกลับไปเราไปเดินดูมั้ยคะ”
“พี่เมย์มีเวลาว่างด้วยเหรอคะ?” เด็กมันรู้ตารางงานของฉันมากกว่าตัวฉันอีก
“เดี๋ยวดูก่อนว่าพี่ว่างวันไหนบ้าง?”
“พี่เมย์ว่างวันอาทิตย์ค่ะ แต่พี่เมย์ต้องไปเป็นเพื่อนแฝดแบม ออดิชั่นที่สตูดิโอ”
จริงด้วยสิ ตอนนี้คอสที่จ้างครูมาสอนทำขนมให้ฝาแฝดนั้นถูกน้องมันชิ่งหนีไปแล้ว คนเรียนตอนนี้คือคุณพ่อกับคุณแม่ โดยมีคุณบดินทร์รวมอยู่ในนั้นด้วย แล้วเจ้าแบมบอกว่าจะไปเดบิ้ว ส่วนเจ้าเบนมันจะไปทำช่องยูทูป
วัยรุ่นกำลังค้นหาตัวเองล่ะนะ! ก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้
“ซีว่า มือถือยังใช้ได้อยู่ค่ะ พอถ่ายรูปได้”
“ใช้เครื่องพี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่ส่งรูปให้”
ฉันตัดสินใจแล้ว ซีนายแต่งหน้าเรียบร้อย เจ้าตัวค้นหาผ้าคลุมไหล่มาผืนหนึ่ง แล้วห่มไว้บนไหล่ข้างหนึ่ง อีกข้างคล้องไว้ที่ศอก
“ขยับออกมาข้างหน้าให้อยู่ตรงกลางประตูค่ะ”
ฉันว่าโพสท่านี้ดูธรรมดา แต่มันไม่ธรรมดาคือ แสงแดดตอนเย็นที่เล็ดลอดลงมาตกกระทบตรงหน้าซีกขวานี้แหละ
“สวยค่ะ” ฉันไม่ได้นับ หรือบอกสัญญาณให้เจ้าตัวโพสท่า หรือยิ้มใดๆ เหมือนนางแบบคนอื่นๆ ฉันชอบที่จะถ่ายซีนายตอนที่เป็นธรรมชาติของเขาเอง
“ไม่เห็นบอกเลยว่าจะถ่าย”
“บอกทำไมคะ?”
“ก็ซีจะได้เตรียมตัวโพสไงคะ ถ้าภาพซีไม่สวยนะ ซีจะให้ถ่ายใหม่เรื่อยๆเลย” เรื่องถ่ายรูปซีนายสู้ตาย คือทุกรูปที่ถ่ายต้องสวยที่สุด ดูได้จากรูปในมือถือของเขาเอง ที่มีรูปเซตฟี มุมเดียวท่าเดียวมีเกือบ 20 รูป
เรื่องนี้ต้องยอมเค้าจริงๆค่ะ
“เปลี่ยนท่ามั้ยคะ?”
“ได้ค่ะ”
ตอนถ่ายรูปซีนายฉันสนุกมากค่ะ น้องน่ารักมาก
“เมย์”
แต่ครูแก้วก็มาขัดจังหวะเสียก่อน
“อ้าวแก้ว มีอะไรหรือเปล่า” ฉันส่งโทรศัพท์ของฉันให้ซีนาย ให้น้องจะดูรูปของตัวเอง
“เราเอารูปที่พวกเมย์จะวาดมาให้”
รูปที่แก้วส่งมาคือรูปน้ำตกที่ฉันจะต้องวาด และอีก 2 ภาพที่จะต้องเริ่มวาดในวันพรุ่งนี้ แต่ว่าภาพที่ปริ้นออกมามันเป็นสีซีดๆและ มีลายขาดเป็นช่วงๆ บอกได้เลยเครื่องปริ้นสีมีปัญหา หรือหมึกบางส่วนกำลังจะหมด
ภาพที่ได้สีเพี้ยงไปจากภาพจริง!!
“คือว่าเครื่องปริ้นเรามีปัญหาน่ะ พยายามให้ชัดที่สุดแล้ว แต่มันก็ได้แค่นี้”
ฉันกุมขมับเลยจ้าเพราะถ้าไม่มีภาพพวกนี้ก็เป็นอุปสรรคในการวาดรูป การจะวาดไปด้วยและเปิดในมือถือ เทบเล็ตไปด้วยมันก็ไม่ไหว หรือจะเปิดฉายขึ้นจอโปรเจ๊คเตอร์ก็คิดว่าอุปกรณ์คงไม่พร้อม จะออกไปปริ้นในเมืองก็ท่าจะยาก
“ให้ดาวดูหรือยัง?”
“ยังเลย มาหาเมย์ก่อน ช่วยทีสิ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ขอโทษนะ”
“เฮ้ย มาขอโทษอะไรเล่า มันสุดวิสัยนี่นา เดี๋ยวเราไปถามดาวก่อนยังไงก็ขอบใจมาก”
จะให้ฉันโวยวายก็ไม่ได้ เพราะนี่ก็เพื่อนที่พยายามถึงที่สุดแล้ว
“เมย์ยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ”
“ไม่หรอก....เราทำเท่าที่ทำได้นั่นแหละ”
“เราฝากด้วยนะ เรากลับก่อน”
“จ้า” ฉันยกมือโบกลา
“เดี๋ยวพี่ไปหาดาวก่อนนะ”
ฉันบอกกับซีนาย ก่อนจะลุกไปหาเพื่อน คิดว่าตอนนี้น่าจะอยู่เต้นท์ทำอาหาร มื้งนี้เป็นซีฟุ๊ตแสนอร่อย หัวหน้าคงอยู่ที่นั่น
“จบเมย์ทอล์ก”
“ซีนายทอล์ก”
อะไรกัน “เหมือนเดิม” นี่แสดงว่าพี่เมย์กับครูแก้วรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ และที่ฉันหดหู่มากที่สุด ที่รูปที่พี่เมย์กำลังเปิดค้างอยู่ในหน้าโน้ตบุ๊ค
มันเป็นรูปครูแก้ว!!!
ฉันพับปิดหน้าจอมันอย่างโมโห
เราจะถามดีมั้ยว่าพี่เมย์กับครูแก้วเป็นอะไรกัน? ใช่ฉันต้องถาม ไม่งั้นจะคาใจแบบนี้
แล้วถ้าถามไปแล้ว พี่เค้าบอกว่าเป็นแฟนกันล่ะ เราจะทำยังไง?
โอ้ย!!!เครียด!
ฉันว้าวุ่นใจ จนอยากจะทุบอะไรสักอย่าง ทำยังไงถึงจะรู้
สืบ! สืบสิ รออะไร มือถือของพี่เมย์ก็อยู่กับเรา
ฉันเข้ารหัส ตาอันว่องไวของฉัน เห็นจำนวนตัวเลขข้อความเป็น 999+ ซึ่งมีแปลกไปจากทุกครั้งที่ฉันเคยเห็น ไลน์พี่เมย์ไม่ได้แอดไลน์ของบริษัท หรือสินค้า หรือองค์กรต่างๆ เพื่อรับเหรียญหรือของรางวัล มีเพียงแค่เพื่อนและครอบครัวเท่านั้น ส่วนไลน์อีกอันสำหรับทำงาน ซึ่งมีเลขข้อความไม่เยอะมาก
คุณบีม : พี่เจอพี่แก้วด้วยเหรอ สวยขึ้นนะ
บิว บิน กินรวบโต๊ะ : พี่แก้วไปยังไงบ้างพี่
เทพแบม : สวยขึ้นเยอะเลย
และข้อความอีกมากมาย จากน้องๆของพี่เมย์ จน….
“จะกลับมาคืนดีกันมั้ยครับพี่”
ข้อความนี้จากบีม ถามพี่สาว มันบีบหัวใจคนอ่านข้อความในนามพี่สาวของพวกเขามาก
แสดงว่าทั้งสองคนเคยเป็นแฟนกันมาก่อน!!!!
หัวใจของฉันมันเบาโหวง เหมือนมันหลุดหายไปเมื่อรู้ความจริงในอดีต แล้วจะต้องทำยังไงต่อไปดี?
จะเดินหน้าต่อ หรือ…จะพอแค่นี้
ภาพที่พี่เมย์ยิ้ม หัวเราะกับครูแก้ว ภาพการเล่นวอเลย์บอลที่เข้าขา ภาพทั้งสองคนกอดกัน มันวนเข้ามาในหัว
น้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้มันไหลออกมา
“คุณซีนาย เป็นอะไรไปคะ” ครูแก้วกลับมาอีกครั้ง “ไม่สบายหรือเปล่าคะ ร้องไห้ทำไม”
ฉันถูกจู่โจมด้วยมือที่แสนอบอุ่น มาอังที่หน้าผาก จับเนื้อจับตัววัดอุณหภูมิว่ามีอาการผิดปกติอะไรหรือไม่?
สะบัดตัวหนีสิ คนตรงหน้าอาจกลับมาขอคืนนี้กับพี่เมย์ก็ได้ เค้าจะมาเป็นคู่แข่งของเธอ
แต่สำนึกส่วนดียังมีมากกว่า จึงได้แค่รีบเช็ดน้ำตา และตอบเบาๆไปว่า
“มึนหัวนิดหน่อยค่ะ คงเพลียจากการเดินทาง เดี๋ยวนอนเร็วสักหน่อยพรุ่งนี้จะดีขึ้นค่ะ” ฉันตัดบทสนทนา รีบครานหนีเข้าไปในเต้นท์มือควานหน้าผ้าห่มได้ก็รีบคลุมตัวไว้
ขอโทษนะคะครูแก้ว ที่เสียมารยาท ฉันยังตั้งตัวไม่ทันกับความสัมพันธ์ระหว่างครูแก้วกับพี่เมย์
“อ้าวแก้ว ลืมอะไรเหรอ?”
“เราจะมาบอกว่า เรื่องปริ้นรูป ไปปริ้นที่ศาลากลางหมู่บ้านได้ ผู้ใหญ่บ้านเพิ่งซื้อมาใหม่เลย บอกว่าไปใช้ได้เลย แต่จะต้องเสียเวลาลงโปรแกรมสักหน่อย”
“อ้าวเหรอ ดีเลย”
“ดาวมันกำลังปวดหัวเรื่องนี้อยู่ ว่าจะเอาไปปริ้นที่ด่านของเจ้าหน้าที่ทหารน่ะ”
“อย่าไปเลย ไปที่ศาลาหมู่บ้านดีกว่า เอางี้มั้ยเราจะปริ้นมาให้พรุ่งนี้เช้า”
“ดีๆ ขอบใจมาก เดี๋ยวเราจะบอกดาวให้ว่าไม่ต้องไปด่านแล้ว”
“งั้นเราไปก่อนนะ แล้วก็ฝากขอบคุณทุกคนด้วยนะที่เลี้ยงอาหารทะเล ไม่บ่อยนักหรอกที่เด็กๆที่นี่จะได้กิน แล้วอีกอย่างน้ำจิ๊มซีฟู๊ตรสเด็ดมากเลย”
“ฝีมือของซีนายเค้า”
ฉันนอนฟังพี่เมย์กับแฟนเก่าคุยกันด้วยความรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ
“จริงเหรอ เก่งจังไว้มาขอสูตรดีกว่า”
“ก็ขอตอนนี้ได้นะ”
“อย่าเลยเราเกรงใจ กำลังไม่สบาย เมื่อกี้บอกว่ามึนหัวนอนในเต้นท์”
“ไม่สบาย!? เป็นอะไรมากหรือเปล่า เราเข้าไปดูก่อนนะ”
“งั้นเรากลับล่ะ ไว้เจอกันนะเมย์”
“จ้า”
ฉันได้ยินเสียงเดินจากไป และเสียงเต้นท์ขยับ
“ซีนายคะ มึนหัวเหรอ”
“นิดหน่อยค่ะ นอนเร็วสักหน่อย พรุ่งนี้น่าจะดีขึ้น” ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่อยากเจอใครตอนนี้
“เดี๋ยวพี่จะเอาข้าวมาให้ทานที่นี่นะคะ”
“ไม่....”
ไม่ทันจะห้ามทัน พี่เมย์ก็ไปเสียแล้ว ฉันลุกนั่งยังเห็นหลังพี่เมย์ไวๆ ก่อนจะหายไปทางเต้นท์โรงครัว
RRRR….
โทรศัพท์ของพี่เมย์ดังขึ้น คนที่โทรคือคุณวีนาคุณแม่ของพี่เมย์ ฉันว่าจะไม่รับสาย
RRRR….แต่ด้วยที่คุณแม่โทรเข้ามาไม่พักเลย ฉันจำต้องกดรับให้
“กรี๊ด!!!!” เสียงกรี๊ดจากกปลายสาย จนต้องเอาโทรศัพท์ห่าง
“เมย์ลูกแม่ จะรีเทิร์นเหรอ ไหนๆเล่าซิ เล่ามาให้หมดเลย”
“นี่ซีเองค่ะ โทรศัพท์ของพี่เมย์อยู่กับซีค่ะ”
“หนูซีเองเหรอลูก นี่ได้เจอหนูแก้วหรือยัง” คุณแม่ยิงคำถามใส่ฉันทันทีเรื่องของครูแก้ว
“เจอแล้วค่ะ”
“เป็นไงบ้าง หนูแก้วสบายดีมั้ย? ไปเจอกันได้ยังไง นี่แม่เห็นรูปหนูแก้วกับลูกเมย์ในทวิเตอร์น่ะ แม่ก็เลยจะโทรมาถามเมย์ว่ามันเป็นยังไง”
“งั้นเดี๋ยวซีเอาโทรศัพท์ไปให้พี่เมย์มั้ยคะ คุณแม่จะได้ถามกับเจ้าตัว…มาพอดีเลยค่ะ”
พี่เมย์มาพร้อมกับข้าวราดผัดผักรวมทะเล ที่มีทั้งกุ้ง ปลาหมึก มีน้ำและยามาด้วย
“พี่เมย์คะ คุณแม่โทรมาค่ะ”
“อ้อ…ค่ะ กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยานะคะ” พี่เมย์ส่งข้าวให้ฉันก่อนจะรับโทรศัพท์จากฉันไป
“ถ้าไม่อิ่มบอกพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปตักมาให้” พี่เมย์ยังคงใจดีเสมอ ฉันต้องจัดการกับตัวเองยังไงดี?
ฉันนั่งมองข้าวราดผัดผักทะเลที่วางบนตัก คิดถึงแต่คนที่เอามาให้ แล้วถอนหายใจหนักๆออกไป
จะไปต่อหรือพอแค่นี้นะ ซีนาย
“จบซีนายทอล์ก”
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
