บังเอิญ
เขาเจอเธอที่พักรถตอนตีหนึ่ง ระหว่างรถทัวร์แวะพักที่โคราช
เธอรูปร่างสูงสมส่วน แต่งหน้าเข้มปัดแก้มชมพู ผมยาวประบ่าแบบสาวรุ่น ตาคม ริมฝีปากเรียวบางทาลิปสีแดงเรื่อ ไหล่เธอกว้างเอวเธอคอดรับกับช่วงขายาว ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวคอคว้านเผยให้เห็นร่องอก กางเกงยีนส์รัดรูป สวมรองเท้าผ้าใบสีฟ้าอ่อน
ผิดกับเขาที่สูงพอๆกับเธอแต่ผอมเกร็ง ตาเล็กคมแต่ไม่หยี ผมยาวไว้หนวดเคราสไตล์ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต สวมหมวกแก๊ปตลอดเวลา เขาใส่กางเกงยีนขาบานเก่าๆ แต่สะอาด เสื้อเชิ้ตลายสก๊อต แถมยังใส่รองเท้าหนังยังกะพวกโคบาล เพื่อนตอนมัธยมหรือมหา’ลัยที่เจอเขา ต่างพูดตรงกันว่าสาระรูปของเขาเปลี่ยนไปเยอะ
“สวัสดีครับ” เขาทัก “มาคนเดียวเหรอครับ?” เขาถามเธอระหว่างเข้าแถวรอรับข้าวต้ม
เธอหันมามองเขาดูตกใจเล็กน้อย “ค่ะ” เธอตอบน้ำเสียงดูเป็นมิตร
“ไปจังหวัดไหนครับ?”
“ขอนแก่นค่ะ”
“ผมก็ไปขอนแก่นครับ”
“ไปเที่ยวเหรอครับ?”
“เปล่าค่ะ กลับบ้านค่ะ”
“เหมือนกันครับ ผมก็กลับบ้าน บังเอิญจริงๆ นะครับ”
เธอพยักหน้า ยิ้มอายๆ จนเขาใจเต้นรัวอยากตายแทบเท้าเธอ
“คุณนั่งทัวร์อะไรมาครับ?”
“สบายทัวร์ค่ะ รถเบอร์ 44 ตรงโน้น” เธอเสยผมแล้วชี้มือไปที่รถ เขาหันไปมอง
“คันเดียวกับผมนี่ครับ บังเอิญอีกแล้ว” ใจเขาเต้นแรงนึกในใจว่า’มีลุ้น’
เขาขอนั่งกินข้าวต้มโต๊ะเดียวกับเธอ เธอไม่ปฏิเสธ ระหว่างกินเขาชวนเธอคุย จึงรู้ว่าเธอชื่อ”ติ๊ก” เธออยู่อำเภอเมือง อายุพอๆ กับเขา ทำงานรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งเป็นพนักงานต้อนรับ คุยได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกขึ้นรถ
เธอขึ้นรถมาก่อนแล้วนั่งแถวที่สองตอนหน้า เขาเดินตามเพื่อไปนั่งตอนท้าย พอเดินผ่านเธอ เขาเหลือบเห็นเฮียอายุกลางคนอ้วนพุงพลุ้ยนั่งข้างเธอ ใจหนึ่งนึกอยากจะขอแลกที่กับเฮียไปนั่งกะเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็กลัวเธอมองว่าเขาเป็นนักฉวยโอกาส
เขานั่งหลับๆตื่นๆ มาตลอดทาง จนตีห้ารถจอดที่สถานีขนส่งขอนแก่น
เขาลงจากกรถ เห็นเธอก้มๆ เงยๆ อยู่บนรถ ผู้โดยสารอื่นลงมาหมดเธอก็ยังไม่ลงมา
เขาจึงเดินขึ้นรถไปถามเธอ “มีอะไรหรือครับติ๊ก?” เขาถาม
“กระเป๋าตังหายค่ะ หาไม่เจอเลย สงสัยหายที่จุดพักรถ”
เขาช่วยเธอหากระเป๋าตังอีกพักใหญ่ แต่ไม่เจอ
“ไปกับผมก็ได้ครับ เดี๋ยวเรียกสามล้อเครื่องไปส่งคุณติ๊กก่อน บ้านคุณติ๊กอยู่ไหนครับ?”
“อยู่ท้ายตลาดเทศบาล ค่ะ”
“เอ๊ะ! บ้านผมก็อยู่แถวนั้นครับ”
เขาเรียกสามล้อเครื่องคันหนึ่ง เขาและเธอนั่งอยู่บนรถ พอรถผ่านโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
“ติ๊ก เคยเรียน ม.3 ที่นี่คะ” เธอชี้ไปที่โรงเรียน
“ผมก็เหมือนกันครับ แต่ผมเรียน 3 ปีเลย ตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.3 แหมบังเอิญอีกแล้ว”
“ว่าแต่ เรียน ม.3 จบปี พ.ศ. อะไรครับ? ผมจบปี 54” เขาถามต่อ
“เหมือนติ๊กเลยค่ะ ปีเดียวกัน”
พอฟังคำตอบเขามั่นใจว่าติ๊กเป็นเพื่อนร่วมรุ่น ม.3 กับเขาแน่
“เออ! ผมว่าเราเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันนะครับ ปี 54 ม.3 มีทั้งหมด 6 ห้อง คุณติ๊กเรียนห้องไหนครับ ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าคุณติ๊กเลย”
“ติ๊ก ก็ไม่คุ้นหน้าคุณนะคะ ติ๊กเรียนห้อง 6 ค่ะ”
“อะไรนะครับ…ห้อง 6 เหรอครับ” เขาอุทาน “ผมก็เรียนห้อง 6”
เขาและติ๊กมองหน้ากัน ความทรงจำในอดีตของเขาค่อยๆ กลับมา เขาเริ่มคุ้นกับเค้าหน้าของเธอ สักพักเขาชี้นิ้วมาที่ติ๊ก เหมือนนึกอะไรได้
“อีสมศักดิ์!” เขาเรียกเธอ
เธอได้ยินเขาเรียก สักพักหนึ่ง “ไอ้วิรัตน์!” เธอเรียกเขา
เขาทำหน้าปูเลี่ยนเหมือนจะดีใจแต่แล้วก็ทำหน้าแหยๆ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
เขาคิดในใจ ’โชคยังดีที่ไม่ได้ถลำจีบอีสมศักดิ์ไปมากกว่านี้ ถ้าใครรู้ขายขี้หน้าตาย’
ส่วนเธอคิด ‘อีตาบ้าวิรัตน์มากะลิ้มกะเหลี่ยฉันตั้งแต่เมื่อคืน ลองอ่อยเพื่อนดูซะหน่อยจะเป็นไร เพราะตอนต้นปีไปทำหน้าทำนมมาหมดเงินไปเยอะ มันได้ผลจริงๆ!’ จากนั้น เธอเปิดกระเป๋าสะพายมองเห็นกระเป๋าสตางค์สีเหลืองยังอยู่ที่เดิม เธออมยิ้ม…นึกขำตัวเอง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
