10 พ.ค. 2022 เวลา 10:47 • ไลฟ์สไตล์
ช้างเผือก
ที่ร้านขายซาลาเปาเจ้าดังที่อยู่ในปั๊มน้ำมัน
ชายคนหนึ่งเป็นผู้จัดการร้าน กำลังเติมซาลาเปาแช่แข็งลงในเครื่องนึ่งที่น้ำกำลังเดือดเพื่อเตรียมไว้ขายในช่วงเย็น
“พัช…ต้องปรับอุณหภูมิที่หม้อให้ตรงขีดสีส้มก่อนนะ รอ 20 นาทีจึงจะขายได้” เขาพูดพร้อมชี้ที่ปุ่มปรับอุณหภูมิให้พนักงานใหม่ที่มาทำงานได้สองวันดู
“รับทราบค่ะ” เธอตอบแล้วถามเขา “พี่หนึ่ง หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”
“เอาซิ ถามมา”
“เมื่อวานหนูเลิกงานแล้ว ไปนั่งกินไอติมร้านข้างๆ เกือบชั่วโมง พอออกมาเห็นพี่
ยังไม่กลับบ้าน ทั้งที่คนอื่นกลับหมดแล้ว พี่ทำอะไรอยู่เหรอคะ?”
“พี่เห็นคนอื่นเก็บของไม่เรียบร้อย ในตู้แช่ก็ยัดทั้งซาลาเปา ขนมจีบ บ๊ะจ่าง ปนเปไปหมด เลยรื้อออกมาช่วยจัดให้ใหม่ ส่วนที่พื้นในครัวมีน้ำขังเฉอะแฉะอยู่ พี่เลยเอาไม้มาถูทำความสะอาดอีกที”
“อ๋อ! เป็นอย่างนี้เอง แต่พี่ทำไมไม่เรียกหนูให้อยู่ช่วยก่อนหล่ะคะ?”
“ไม่เป็นไรพัช พี่ทำเองได้ ไม่อยากให้เธอกลับช้าเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วง”
เธอพยักหน้าก่อนถามเขา “อีกอย่างนะคะ ตอนพักกลางวันหนูเห็นพี่ไม่ไปกินข้าวกับคนอื่นที่หลังร้าน แต่แยกมากินคนเดียวที่ข้างเซเว่นอีเลเว่น ทำไมเหรอคะ หรือพี่ไม่ชอบ”
“เอ๊ะ เธอนี่ช่างซักช่างถามเสียจริง” เขาพูดยิ้มๆ “ไม่เชิงว่าชอบหรือไม่ชอบหรอก เพราะเมื่อก่อนพี่กินข้าวกับเขา พวกนี้เอาแต่บ่นว่าค่าจ้างที่ได้มันน้อย แถมยังชอบก่นด่าบริษัทเสียๆหายๆ หาว่าเอาเปรียบพนักงานเช่นวันหยุดยาวอย่างสงกรานต์ก็ต้องมาขายทุกวันไม่ให้ลากลับบ้าน ผลกำไรบริษัทก็ดีทำไมให้โบนัสเดือนเดียวทำไมไม่ให้มากกว่านี้อะไรทำนองนี้แหละ พี่เบื่อการนินทาน่ะ”
“แล้วมันไม่จริงอย่างเขาว่าหรือคะ” เธอแย้ง
“ไม่นะ! พี่ว่าเขาคิดอย่างนั้นไม่ถูกหรอก ที่เรามีงานทำไม่ตกงานก็เพราะบริษัทนี้นะ เพื่อนพี่ทำงานที่อื่นตกงานกันเยอะเพราะโควิดเขาไม่โชคดีอย่างเรา อีกอย่างช่วงวันหยุดยาวจะขายดีเป็นพิเศษ ถ้าพนักงานลาหยุดก็จะกระทบทำให้ขายไม่ทันลูกค้ารอนานอาจไม่พอใจเลิกกินของเราและสูญเสียรายได้ ถ้าบริษัทรายได้ลดย่อมส่งผลมาถึงพวกเราแน่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ส่วนค่าแรงที่เขาไม่พอใจกัน พี่คิดว่าเหมาะสมนะ จะได้รับค่าแรงมากไปกว่านี้ได้อย่างไร งานของเรามันไม่ได้ยากเย็นอะไร ของที่ขายก็ทำสำเร็จรูปแช่แข็งมาทุกอย่าง เราเพียงแต่เอามาอุ่นให้ร้อนตามที่คู่มือบอกก็แค่นั้นเอง ดังนั้นจะเรียกร้องอะไรมากๆ และพูดเอาแต่ได้อย่างเดียวโดยไม่ดูที่เหตุผลพี่ว่าไม่ถูกหรอก ปีก่อนได้โบนัสเดือนนึงก็ดีแล้ว อย่าลืมซิพวกใช้แรงงานที่อื่นน่ะเขาไม่มีโบนัสให้หรอกนะ”
“หนูรู้แล้วค่ะ เพราะแบบนี้เอง” พัชยิ้ม
“หนูจะบอกพี่อีกเรื่องนะคะ” เธอเอ่ย “หนูจะทำงานที่นี่แค่สิบห้าวันค่ะ ทางสำนักงานใหญ่แจ้งว่าจะให้หนูไปอยู่ที่สาขาอื่น ทางโน้นไม่บอกอะไรค่ะบอกให้หนูทำตามคำสั่ง”
“เหรอ พี่เพิ่งเคยได้ยินคำสั่งแบบนี้ ว่าแต่ตั้งใจฝึกฝนแล้วกันนะ แค่สิบห้าวันพี่จะสอนสิ่งที่หนูควรรู้ให้ได้มากที่สุด”
“ขอบคุณค่ะพี่หนึ่ง” พัชยกมือไหว้
เมื่อครบสิบห้าวันพัชไปแล้ว เขาได้รับคำสั่งเลื่อนตำแหน่งไปเป็นผู้จัดการเขต มีสาขาอยู่ใต้บังคับบัญชา 15 สาขา เขาแปลกใจไม่น้อยเพราะก่อนหน้าไม่มีวี่แววอะไรเลย แม้แต่หัวหน้าที่สั่งงานเขาทุกเช้าก็บอกว่าทางสำนักงานใหญ่ไม่เคยบอกอะไรเลยเกี่ยวกับการเลื่อนตำแหน่งครั้งนี้
วันแรกที่รับตำแหน่ง เขาไปนั่งประจำออฟฟิศที่อยู่ในปั๊มน้ำมันแถวสาทร ตอนเช้ามีรถบีเอ็มคันโตติดฟิล์มมืดสนิทมาจอดที่หน้าออฟฟิศ เขาเดินออกมาดูแต่ไม่ใครออกมาจากรถ สักพักรถค่อยๆเคลื่อนออกไป
พัชนั่งอยู่ในรถคันนั้นกับพ่อของเธอซึ่งเป็นประธานบริษัท
“คนที่ออกมาจากออฟฟิศนั่นคือพี่หนึ่งค่ะ “ พัชเอ่ย
“คนนี้นะเหรอที่แกเล่าให้พ่อฟัง ท่าทางไม่เลว”
“ค่ะพ่อ”
“ว่าแต่คราวนี้แกจะไปสาขาไหนอีกหล่ะ”
“หนูจะลองไปต่างจังหวัดค่ะ เผื่อว่าบริษัทจะได้ช้างเผือกภูธรมาสักคน”
พ่อยิ้มเอามือตบหัวลูกสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนพูดว่า “ลูกสาวพ่อโตขึ้นมากแล้วนะ”
โฆษณา