เมื่อเราต้องการปรับตัวเราเอง เพื่อที่จะฟังคนอื่นก็ คือ อดทนที่จะฟังในสิ่งที่เค้าพูด ..บางคนเค้ามีความคิดเห็นอะไรดีๆ ก็เป็นประโยชน์ เราเองก็มีสติปัญญามิใช่หรือ เพียงแค่อดทนฟังในสิ่งเค้าพูด เราก็ทำใจเราเฉย..ดูว่าเราทนได้มั้ย..ขณะเดียวกัน เราก็สามารถกลั่นกรองเรื่องราวต่างๆได้ ว่าสิ่งที่เค้าพูด พูดด้วยอารมณ์ หรือพูดด้วยเหตุผล มีเรื่องราวอะไร ..พูดเพ้อเจ้อ มีสาระ..สำคัญ หรือ ไม่สำคัญ เราก็แยกแยะได้ ..
การที่เราอดทนฟังเค้า ฟังเรื่องราวของเค้า เราก็สังเกตตัวเอง อีกนิดอารมณ์ ทิฐิความคิดเห็น.อะไรมันเกิด ..เราก็ฝึกหัดปิดปากของเราเสียหน่อย ไม่พูด.แต่เราก็ดูอารมณ์ทิฐิความคิดเห็นของเราเป็นอย่างไร
..เห็นตัวเองดีแล้ว ..ข้ารู้แล้ว..เก่งแล้ว ไม่ต้องมาบอกข้า เพราะข้านั้นรู้แล้ว อ่านมามากมายก่ายกอง รู้ไปหมด..แต่ไม่รู้จักอารมณ์ของตัวเอง เราฟังเค้า..ก็เพื่อจับผิดตัวเราเอง จับผิดไอ้ตัวทิฐิไม่ยอม ตัวปฏิเสธไม่ยอมฟังใคร ตัวที่ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ..
สิ่งนั้นก็ คือ การจับผิดที่ตัวเรา จับผิดอารมณ์ความคิดเห็นที่มันเกิดขึ้น ..รู้ว่าอารมณ์มันเกิดเราก็นิ่งเฉย..อารมณ์นั่นมาเหมือนเมฆ พายุฝนบ้าง เพียงแต่เราอดทน อดทนให้เมฆนั้นลอยผ่านไป..ฝนก็คือ อารมณ์ทิฐิความคิดเห็นอะไร มันผ่านไป ฝนก็ไม่ล่วงหล่นให้เรากายวาจาใจ ออกไปด้วยอารมณ์ที่ฝนนั้นตกลงมา..
เรื่องราวทำนอง เราลองทดลองตัวเราเอง ลองดูทีวีก็ได้ บอกตัวเองสักนิด ทำจิตนิ่งเฉยๆ บอกตัวเองเสียหน่อย..ทำจิตนิ่งๆเฉย..เราสำรวจตัวเอง หายใจลึกๆกั้นลมหายใจ ..เพื่อให้ให้จิตนิ่ง..ช่วยหยุดอารมณ์นึกคิดออกไป ..แล้วเราก็รักษาจิตไว้ ไม่นึกคิดอะไร ให้หนักแน่นไว้ ไม่เอนเอียงเหมือนตราชั่ง ..
เหมือนตราชั่งมีความสมดุลย์ดีแล้วเราก็ดู..ดูทีวีไป..(เอาข่องที่เราไม่ชอบ..เรื่องที่เราไม่ชอบ เราดูเพื่อจับผิดตัวเรา ไม่ได้ไปจับผิดคนอื่น จับผิดตัวเราเอง) เราก็ทำใจเฉย..สังเกตอารมณ์อะไรบ้างที่มันเกิดขึ้นมา สังเกตว่ามีอารมณ์
เราก็พยายามทำจิตให้เที่ยงเหมือนตราชั่ง เพือ่จะได้ทบทวนจิตของเรานั่นเป็นอย่าง อารมณ์ชอบไม่ชอบ มันเป็นอย่างไร เราจะได้ค่อยรู้จัก อารมณ์ความคิดเห็น ความอคติที่เกิดขึ้นในเรือนกายของเราเอง ..บอกใคร..เค้าก็ไม่ได้ ต้องกระทำเองเพื่อที่เราจะรู้จักตัวตนของจิตเรา ..นั้นเที่ยง..หรือ ไม่เที่ยง
เมื่อมีอารมณ์เข้ามา..เปรียบเหมือนเมฆนั้นแหละ เมื่อเราทำได้มากขึ้น เราจะเห็นอารมณ์นั้น ลอยมาดำทะมึน.. เราก็เตรียมตัวหลบฝน นำพาจิต.ให้นิ่งให้เฉย นิ่งเฉยไม่ได้..ก็เรียกหาพระ คือ..ภาวนาพุทโธ (อย่าท่องคาถา เด็ดขาด เพราะนั้น เราไปเรียกร้องกรรม มาสู่ตัวเราเอง จิตมันยึดคาถา..มันก็จม ไม่ตื่นขึ้นมา..กลั่นกรอง พิจารณาเหตุผลอารมณ์ที่เกิดขึ้นที่ตัวเองได้ )
เค้าจึงฟังด้วยรักษาจิตให้นิ่ง ท่านบอกว่า ..ตัวที่เรานิ่งเฉยได้ นั่นแหละ จะทำให้เรามีปัญญา..ที่จะต่อสู้กับอารมณ์ของตนเอง
เมื่อเราจิตทำใจได้ ..เราก็มองผู้อื่นให้เป็นเหมือนครูฝึกหัด..ที่ส่งเรื่องราวต่างๆ..มาสอนเรา..เรื่องทิฐิ ไม่ยอม..เรื่องอารมณ์..เรื่องกลัวเสียหน้า..เรื่องราวอะไรต่างๆที่เกิดในตัวตนของเรา
เมือเราปรับจิตของเรา ..มาจับผิดที่ตัวเราเอง ..เราก็น้อมรับฟัง ..ดูอารมณ์ ..ไตร่ตรอง..เรื่องราวอารมณ์ไหนไม่ดีเกิดขึ้นที่ตัวเรา ก็ให้เรามีสติใช้เหตุผล ..ทำไปในลักษณะ..ให้เกิดเป็นความสันติ ทั้งเค้าและเราที่เป็นมิตรต่อกัน..เห็นอกเห็นใจกัน..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
