ชีวิตที่ถูกแลกด้วยชีวิต
คนไทยส่วนใหญ่ดำเนินชีวิตโดยมี “ความเชื่อ” แทรกซึมอยู่ตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
“ความเชื่อ” ของคนไทยมักเป็นความเชื่อที่อิงอยู่กับธรรมชาติ, เรื่องเหนือธรรมชาติ, ศาสนา, ไสยศาสตร์ และโหราศาสตร์
ความเชื่อเกี่ยวกับการเกิด ก็มีหลากหลาย เช่น
ห้ามคนท้องไปงานศพ เพราะงานศพมีแต่ความเศร้า หดหู่ หม่นหมอง บางคนเชื่อด้วยว่าอาจมีวิญญาณไม่ดีมาทำร้าย
คนที่มีลูกยาก มักบนบานขอลูกจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์
อย่าชมทารกว่าน่ารัก ให้พูดว่า “น่าเกลียดน่าชัง” ไม่เช่นนั้นผีจะมาเอาเด็กไป เป็นต้น
ขณะที่แม่ตั้งครรภ์ ทุกคนในครอบครัว ญาติพี่น้องต่างก็ช่วยกันประคบประหงมคุณแม่เป็นอย่างดี ดูแลทั้งอาหารการกิน เสริมกิจกรรมที่จะทำให้ทั้งคุณแม่และคุณลูกมีสุขภาพจิตที่ดี ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเพลง พาไปพักผ่อนในสถานที่ที่เป็นธรรมชาติ หรือชวนเข้าวัดทำบุญ
แม่ต้องปลอดภัยตั้งแต่แรกเริ่มที่ตั้งครรภ์ ระหว่างตั้งครรภ์ ระหว่างคลอด และหลังคลอด
ส่วนลูก, ต่างก็คาดหวังว่าเด็กจะเกิดมามีอวัยวะครบ 32 เป็นเด็กดี เป็นที่พึ่งให้ครอบครัวในอนาคตได้
...ตอนฉันเกิดนั้น ก็ไม่ธรรมดา...
เนื่องจากแม่ของฉันแต่งงานช้า แถมเดิมทียังร่างกายไม่แข็งแรง ป่วยบ่อย จึงไม่ง่ายที่จะมีลูก
แม่ท้อง 3 ครั้ง ครั้งแรกแท้ง ครั้งที่ 3 ก็แท้งอีก ฉันจึงเป็นเด็กหัวแข็งที่รอดมาครบ 32 และไม่ปัญญาอ่อนจากผลของการที่แม่มีลูกตอนอายุสี่สิบกว่า ตามความเชื่อเก่า ๆ
ฉันเกิดมาพร้อมกับความเชื่อหลายศาสตร์จากหลายคน ผสมผสานกันอย่างงงตัว เริ่มตั้งแต่...
- ตอนท้อง แม่ฝันว่ามีคนสำคัญคนหนึ่ง (ฉันจำที่แม่เล่าไม่ค่อยได้แล้ว) ยื่นแหวนให้แม่ หัวแหวนเป็นรูปเสาเข็มตั้งขึ้น ผู้ใหญ่ต่างตีความฝันกันว่า แม่ต้องได้ลูกผู้ชายที่มีความมั่นคง พึ่งพิงได้ ดุจเสาเข็ม
- คุณหมอที่แม่ไปฝากครรภ์ เป็นหมอที่ปฏิบัติธรรม แม่ใช้คำว่า “นั่งทางใน” เห็นในท้องแม่มีเด็กผมจุก คุณหมอเลยฟันธงว่า แม่ได้ลูกชายแน่นอน!
- แต่แล้วเพศของฉันก็ถูกเปลี่ยน...
แม่เล่าให้ฟังว่า ย่าอยากได้หลานสาว เลยไปขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ได้หลานผู้หญิง ซึ่งดูเหมือนแม่จะเคืองนิด ๆ ด้วยว่าเพศของฉันเปลี่ยนเพราะย่าเป็นคนทำ :D
- ส่วนกรรมวิธีการทำคลอดนั้น เนื่องจากแม่อายุสี่สิบกว่าแล้ว และเป็นคนร่างเล็ก ไม่แข็งแรง จำเป็นต้องผ่าคลอด พ่อของฉันซึ่งมีความรู้ทางโหราศาสตร์ชั้นครู ก็ต้องเป็นคนหาฤกษ์ผ่าคลอดเอง โดยพยายามเลือกเวลาออกมาดูโลกที่ดีที่สุดให้กับฉัน
เครื่องมือทางโหราศาสตร์ของพ่อกับแม่
พ่อเลือกเวลาเกิดของฉันให้ตกใน “อราทราเทวีฤกษ์” โดยหวังภาพรวมให้ลูกเป็นคนดีมีศีลธรรมและไม่เป็นคนทุกข์นาน แต่ต้องกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังเด็ก!
ฉันรู้เรื่องนี้หลังจากพ่อเสียชีวิตไปแล้วหลายปี และคงจะรู้ในช่วงเวลาที่ชีวิตวุ่นวาย จึงไม่ได้สนใจ
กว่าจะคิดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง ก็ตอนที่ชีวิตไม่เหลือใครแล้ว... จนอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าพ่อเห็นชีวิตของฉันตอนนี้ พ่อจะรู้สึกอย่างไร?
“การเกิดเป็นทุกข์”
แม้ว่าพ่อจะสร้างเกราะ “ความไม่ทุกข์นาน” ให้ฉัน แต่ธรรมชาติของมนุษย์นั้น ไม่มีทางหลีกหนีจากความทุกข์ได้
ทุกช่วงเวลาที่มีการจากลา ฉันจึงทุกข์ เศร้า เหงา จิตตก แบบจมน้ำตาทุกครั้ง แต่ไม่นานนักก็จะได้สติ แล้วพยายามฉุดดึงตัวเองขึ้น ด้วยการใช้ธรรมะเสมอ
จริงอยู่ที่ว่าครอบครัวของฉัน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ต่างก็เก่งทางโหราศาสตร์ (แม่เป็นลูกศิษย์พ่อ เรียนจนรักกัน ^^) ญาติที่ใกล้ชิดก็ล้วนไปทางสายมูฯ เชื่อตั้งแต่ทางธรรม พระเครื่อง นับถือเทพ เครื่องรางของขลัง พิธีกรรมเกี่ยวกับผี จนถึงเข้าทรง ผสมผเสปนเป
แต่บุญที่ฉันแตกต่าง มองออกว่าอะไรใช่/ไม่ใช่ อะไรถูก/อะไรผิด แล้วเลือกหนีห่างจากมิจฉาทิฏฐิ แม้ถูกขู่ตัดญาติ ฉันก็ไม่หวั่น
การศึกษาธรรมะตามแนวทางพุทธ ทำให้ฉันเชื่อเรื่อง “กรรมและวิบาก”
เพราะมีวิบากมาแบบนี้ ฉันจึงเกิดมาในครอบครัวนี้ มีพ่อเป็นผู้ร่างโครงของชีวิตให้หลวม ๆ ส่วนฉันจะเดินต่ออย่างไร? จะไปให้ถึงปลายทางด้วยวิธีไหน? ฉันต้องเป็นคนเลือกเอง ตัดสินใจเอง และต้องทำด้วยตัวของฉันเอง
...พ่อแม่เป็นผู้ให้กำเนิด แต่ชีวิตเป็นของเรา...
