เควิน แม็คคลอสกี เสียขาทั้งสองในปี 2008 ทหารหนุ่มอาสาสมัครวัยยี่สิบถูกตัดขาทั้งสองตั้งแต่หัวเข่าลงไป
เควินเกิดที่ชุมชนเมย์แฟร์ ฟิลาเดลเฟีย อเมริกา เรียนมหาวิทยาลัย เป็นนักกีฬา และอยากช่วยชาติ
เมื่ออายุสิบแปด เขาไปสมัครเป็นทหารโดยไม่มีใครบังคับ และไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เควินถูกส่งไปอัฟกานิสถานในปฏิบัติการ Enduring Freedom ประจำหน่วย 101st Airborne Division
เขาชอบชีวิตแบบนี้ ชอบออกไปปฏิบัติการเสี่ยงอันตราย ทำงานรับใช้ชาติ
สองปีต่อมา ระหว่างการรบครั้งหนึ่ง รถของเขาถูกระเบิดของศัตรู ฤทธิ์ระเบิดทำให้สะเก็ดระเบิดหลายชิ้นฝังในใบหน้าและสูญเสียขาทั้งสองข้าง
แต่ที่เลวร้ายกว่านั้นคือการสูญเสียกำลังใจในชีวิต
สำหรับคนที่ไม่มีขา ชีวิตนี้จะทำอะไรได้บ้าง?
โคดี แม็คคาสแลนด์ เสียขาทั้งสองในปี 2001 ทารกถูกตัดขาทั้งสองตั้งแต่หัวเข่าลงไป
โคดีลืมตาดูโลกก่อนกำหนด เมื่ออายุครรภ์ได้สามสิบสี่สัปดาห์ หมอตัดสินใจผ่าเด็กออก ทารกมีนิ้วเท้าขวาเพียงสี่นิ้ว
โคดีหายใจเองไม่ได้นานหลายนาที และเมื่อหายใจได้ หมอก็ให้แม่กอดเขาเพียงสองสามนาที แล้วรีบพาเด็กเข้าห้องไอซียู
หมอบอกผู้เป็นพ่อว่า ทารกคงจะไม่รอดแน่ คนเป็นพ่อแม่ตกใจใหญ่หลวง แต่ทารกก็มีอาการคงที่ สามวันต่อมาก็เข้ารับการผ่าตัด อยู่ห้องไอซียูยี่สิบสามวัน
โคดีเกิดมาเป็นโรค Sacral Agenesis มีปัญหาที่ไขสันหลังส่วนล่าง ทำให้ไม่มีกระดูกหัวเข่า แปลว่าเขาจะยืนและเดินไม่ได้ตลอดชีวิต
แต่ขาพิการยังไม่ใช่อุปสรรคอย่างเดียวของเขา โคดีเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น หายใจไม่ออกบ้าง ติดเชื้อบ้าง เป็นลมชักบ้าง ฯลฯ
เมื่ออายุสิบเจ็ดเดือน หมอตัดขาส่วนล่างของโคดีทิ้ง ผ่านการผ่าตัดสิบห้าครั้ง ร่างกายของเขาก็เริ่มคงที่
สำหรับเด็กชายที่ไม่มีขา ชีวิตนี้จะทำอะไรได้บ้าง?
คำตอบคือไม่มากเลย นั่นคือวิ่ง, ว่ายน้ำ, เล่นฟุตบอล, ฮ็อคกี, ขี่ม้า, กายกรรม, ฟุตบอล, กอล์ฟ, ไทรแอธลอน (ว่ายน้ำ + ปั่นจักรยาน + วิ่ง) ฯลฯ
เควินเดินทางกลับบ้านเกิด ชาวเมืองต้อนรับเขาเยี่ยงวีรบุรุษ เขาเดินด้วยไม้ค้ำสองอัน ซ่อนขาเทียมไว้ภายในกางเกงขายาว ซ่อนความเจ็บปวดไว้ใต้รอยยิ้ม เขากอดพ่อกับแม่และคนรัก ขณะที่เสียงเพลง God Bless the USA ลอยในอากาศ
แม้อยู่กลางหมู่ญาติมิตรและคนรัก ชายหนุ่มรู้สึกโศกเศร้าและอ้างว้างเหมือนคนหลงทาง
บางครั้งเขาสงสัยว่าทำไมอยู่ดี ๆ จึงไปสมัครเป็นทหาร ความพิการคุ้มค่ากับความรักชาติหรือ?
เขาไม่ได้เสียใจที่สมัครเป็นทหารทำหน้าที่เพื่อชาติ เขาเพียงแต่สงสัยว่าทำไมเรื่องแย่ ๆ จึงเกิดขึ้นกับเขา
โคดีได้รับขาเทียมชุดแรกเมื่ออายุสิบเจ็ดเดือน
เขามีขาเทียมยี่สิบกว่าชุด แบ่งเป็นสามชนิด ชนิดที่หนึ่งสำหรับการเดินปกติ ชนิดที่สองสำหรับเล่นบนพื้นกับเพื่อน ๆ ชนิดที่สามสำหรับการวิ่งและเล่นกีฬาต่าง ๆ
ภาพเด็กน้อยไร้ขาเป็นสิ่งที่ใคร ๆ เห็นก็ทำใจไม่ได้ แต่ดูเหมือนเด็กชายโคดีจะไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร เขาร่าเริงแจ่มใสเสมอ
เมื่อถึงวัยเข้าเรียน โคดีก็เดินไปโรงเรียนเหมือนคนปกติ
ที่ไม่น่าเชื่อก็คือ เขาวิ่งเร็วมาก สามารถเอาชนะเด็กอื่น ๆ ในโรงเรียน
โคดีไม่คิดว่าความพิการจะหยุดชีวิตของเขาไว้กับเก้าอี้เข็นไปตลอดชีวิต อุปสรรคไม่สามารถขวางความปรารถนาของเขาที่จะเป็นคนปกติทั่วไปที่รักสนุก ท่องเที่ยว เล่นกีฬาชนิดต่าง ๆ
โคดีแข่งขันในกีฬาชนิดต่าง ๆ นับไม่ถ้วน เขามิเพียงลงแข่งเท่านั้น แต่ยังชนะเหรียญทองหลายครั้งด้วย เขามีความฝันว่าวันหนึ่งจะเป็นตัวแทนสหรัฐอเมริกาในกีฬาพาราลิมปิก เขายังฝันจะวิ่งมาราธอน
แต่เหรียญทองที่โดดเด่นที่สุดของเขาคือ ความสามารถที่จะหัวเราะร่าเริงตลอดเวลา
เควินพบโคดีจากการนัดหมายของแฟนของเขา
เขารอพบเด็กชายมาพักใหญ่แล้ว เมื่อรถคันนั้นจอดสนิท เขาก็เห็นเด็กชายเจ็ดขวบคนหนึ่ง
เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีขาเช่นเดียวกับเขา
เด็กชายระบายรอยยิ้มเต็มหน้า
คนสองวัยจับมือกัน ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง เด็กชายเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฮัลโหล เควิน... ผมชื่อโคดี”
โคดีท้าเควินวิ่งแข่งกัน เควินรับคำท้า เขาใช้ไม้เท้าวิ่งโขยก เด็กชายขาเทียมวิ่งตัวปลิว ชนะขาดลอย ส่งเสียงหัวเราะเริงร่าไปตลอดทาง
เห็นสภาพคนขาขาดวัยเจ็ดขวบ และรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้านั้นแล้ว เควินรู้สึกว่าปัญหาของเขาไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่เขาเคยคิด
เควินได้คิดว่าทำไมเขาเป็นอย่างเด็กคนนี้ไม่ได้ อนาคตยังไม่สิ้นหวัง
ชีวิตไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ยกเว้นความไม่สะดวกบางจุดของร่างกาย
เขารู้ว่าวันหนึ่งเขาจะวิ่งได้อย่างเด็กชายคนนี้ แต่วันนี้บทเรียนแรกจากเด็กชายที่เขาเรียนรู้คือ การกล้ายิ้มและหัวเราะ
เมื่อสามารถยิ้มหัวเราะรับอุปสรรค อุปสรรคไม่ว่าใหญ่หลวงเพียงไร ก็ดูเล็กลง
จากหนังสือ #ท้องฟ้าไม่ปิดทุกวัน ซื้อตรงจากนักเขียนได้ที่ http://www.winbookclub.com/shopping.php (หมวดแนวกำลังใจ)
- 10
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
