71. จู...
ดิฉันรู้จักจูก่อนที่เธอจะมาเรียนที่ รร.ที่ดิฉันสอนอยู่
"จู" มีชื่อจริงๆว่า รัตนา เตี่ยเป็นจีน แม่เป็นไทย แม่ทิ้งเธอไปตั้งแต่เธอ8ขวบ จูเป็นลูกสาวคนโตมีน้องสาวอีกสองคนจากเมียคนไทยอีกคนของเตี่ย เตี่ยอยากด้ลูกชายก็ได้เมียใหม่อีกคนเป็นคนที่3ทั้งสาวทั้งสวยเป็นคนจีนด้วยกัน ด้วยวัยและรูปร่างหน้าตาของเตี่ยรวมนิสัยตระหนี่ทำให้เมียสาวหนีจากไป ทิ้งลูกชายรูปหล่อไว้ให้ดูต่างหน้า
เตี่ยของจูมีเขียงหมูในตลาด ลูกสาวต้องช่วยกันทำงาน ในฐานะที่จูเป็นลูกสาวคนโต จูต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ตอนเย็นจะรีบกลับบ้านอย่างเร็วกลับมา
ทอดหมูขาย หมูทอดของจูอร่อยมาก ตอนเช้าจูจะมา รร.สาย ไม่ทันเข้าแถวสักวันบ้านก็ไม่ได้ไกลจาก รร.นัก ดิฉันเรียกมาถามไถ่ได้ความว่าจูต้องไปส่งน้องที่รร.ก่อน ไอ้ตัวเล็กอยู่อนุบาลยังไปเองไม่ได้
"ทนอีกนิดเดียวน้องโตก็ไปเองได้แล้วค่ะ" นึกชมจูอยู่ในใจเด็กม.1 รู้จักใช้คำว่า ทนอีกนิดเดียว...
เตี่ยไม่รักลูกสาว เป็นธรรมดาของคนจีนบางตระกูล จูทำงานหนัก ตื่นมาทำงานบ้านแต่มืด หาข้าวปลาอาหารให้ทุกคนในครอบครัวแล้วรีบไป รร. เตี่ยจะให้จูเรียนแค่ม.3 ดิฉันรีบไปบอกเตี่ยว่าไม่ได้ การศึกษาขั้นพื้นฐานเขาต้องให้เด็กเรียนถึงม.6 ไม่งั้นหลวงเขาเอาเรื่องเตี่ยแน่ เตี่ยเชื่อ...จูทำงานหนักเกินวัยมาตั้งแต่เล็ก น้องสาวสองคนต้องมาช่วยขายผักซึ่งจูต้องตื่นแต่มืดไปเลือกซี้อผักเองที่ตลาด จูไม่เคยมารร.ทันร้องเพลงชาติตั้งแต่ ม.1ถึงม.6
ครูประจำชั้นจึงต้องเอาเรื่องของจูเข้าประชุมของระดับ หาหนทางช่วยเหลือ ซึ่งทางรร.ก็เข้าใจ มีเด็กหลายคนที่มีปัญหาต้องช่วยเหลือทางบ้านไม่ใช่ตื่นสายหรือขี้เกียจเข้าแถว
บ้านจูมีสมาชิกรวม5คน เตี่ย ลูกสาว3ลูกชาย1 ทุกคนต้องช่วยกันทำมาหากิน น้องสาวคนที่สองเรียนจบม.3แล้วออกมาช่วยขายผัก พักใหญ่ๆเธอก็หายไปกับเซลส์หนุ่มคนหนึ่ง เตี่ยด่าน้องแต่มาลงจูตลอด
"เดี๋ยวก็มีหนีตามผู้ชายไปอีก" แล้วเตี่ยก็มองมาที่จู
ดิฉันไปตลาดนี้เป็นประจำแวะไปคุยกับเตี่ยไปดูจูด้วย ทุกครั้งจะเห็นว่าจูทำงานหนักเกินวัย สงสาร...
จูจบม.6 และเข้าเรียนต่อที่รามคำแหงเพราะเธอยังคงต้องทำงานหนัก เตี่ยไม่ว่าเพราะใช้เงินน้อยและจัดสรรเวลาได้ สักพักจูก็มีชายหนุ่มเข้ามาช่วยงานที่ร้านอีกแรง เป็นหนุ่มไทยหน้าตาคมเข้ม เรียนรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยเดียวกัน ดิฉันแอบถามจู ว่าเตี่ยไม่ว่าเอาหรือ แฟนจู
เป็นคนขยันน่าจะถูกใจเตี่ย จูเล่าว่าว่าเตี่ยสนใจแต่น้องชายคนเล็ก
"ครูมาตามไปรร.ทุกวัน มันไม่ชอบเรียนหนังสือ โน่น อยู่ร้านสนุ๊กค่ะ" เตี่ยรักลูกชายมาก เพราะเป็นลูกคนจีนหนำซ้ำยังรูปหล่ออีกด้วย เตี่ยไม่ใช้งาน ไม่ให้ทำอะไร ใช้เงินเป็นเบี้ย เตี่ยไม่ว่าสักคำ เคยเห็นคนจีนรักลูกชายมากกว่าลูกสาวมาก็เยอะแต่เตี่ยเกินคนอื่นๆ ที่เคยเห็นคนทำงานหนักในบ้านมีจูกับน้องสาวอีกคนซึ่งเตี่ยก็ดุด่าอยู่ทุกวัน จูบอกว่า "อดทนอีกนิดเดียวเรียนจบแล้วหนูก็จะปทำงานที่อื่น"
จูกับความฝันของเธอเป็นแบบนี้นี่เอง
การณ์กลับกลายเป็นว่า จูต้องออกจากบ้านของเตี่ยเร็วกว่าที่คิดไว้
วันหนึ่งเตี่ยอาละวาดบ้านแตกเพราะเงินหายไปจากลิ้นชักสองหมื่นบาท เตี่ยโทษจู จูพยายามอธิบายเตี่ยไม่ฟังออกปากไล่จูให้ไปอยู่ที่อื่น แถมพูดให้เลอะเทอะไปทั้งตลาดว่าจูติดผู้ชายเอาเงินไปให้ผู้ชาย จูเพิ่งจะเรียนปีหนึ่ง ใจเธอคงอยากเรียนให้จบก่อน แต่ก็หมดความอดทนเสียแล้ว จูตัดสินใจไปอยู่กับแฟนที่ศรีราชา
ไปตลาดทีไรก็นึกถึงครอบครัวของจู ถามไถ่เตี่ย เตี่ยก็เล่าแบบโกรธๆ
"อั๊วมีลูกสาว 3 คนหนีตามผู้ชายไปหมด อีตัวเล็กก็ไปเป็นเมียน้อยเจ้าของบริษัทที่มันทำงานอยู่" นึกในใจก็เตี่ยกดขี่ข่มเหงลูกสาวนักนี่
ลูกชายคนโปรดของเตี่ยไม่เรียนหนังสือ งานการอันใดก็ไม่ยอมทำเป็นหนุ่มสายเปย์สาวๆพากันหมายปอง เอาเงินที่ไหนมาเปย์น่าสงสัยอยู่ครามครันให้นึกถึงเงินสองหมื่นที่เตี่ยโทษว่าจูเป็นคนเอาไป
ห่างหายกันไปหลายสิบปี วันหนึ่งมีคนเอากล่องพลาสติคบรรจุขาหมูต้มพะโล้มีสติกเกอร์ติดข้างกล่องมาด้วยว่า
"เจ้จู ขาหมูรัฐศาสตร์"
มีจดหมายน้อยแนบติดมาด้วย
"คิดถึงครูริชชี่มาก ว่างๆมาแวะทานขาหมูของจูนะคะ"
เจ้จู...ขาหมูรัฐศาสตร์ มี5 สาขา ครูจะไปชิมสาขาไหนดี?
"Richy"
24 กรกฎาคม2565
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
