ผมเจอเพื่อนผมคนนึงสมัยเรียนจิตวิทยา เขาคือคนทึ่เรียนเก่งขั้นเทพชนิดที่ว่าได้เกรดAหลายตัวถึงขั้นได้เกียรตินิยม เเต่ทว่า พอมาเจอเคสของจริง มันคนละเรื่องกับตำราที่เขาเรียนรู้มา
จนกระทั่งผมกับเขาเคยฝึกงานร่วมกันยันทำงานร่วมกัน เดิมทีผมเป็นคนที่อ่อนทฤษฎีเเถมป่วยเป็นซึมเศร้าด้วย ทีนี้พอมาเจอเคสตรงๆ เเรกๆยังพอไปวัดไปวาได้ เเต่พอไปๆมาๆผมกลับจับประเด็นของโรคทั่วๆไปได้ เช่น โรคซึมเศร้า 10คน10แบบ เเต่ละเเบบรับมือไม่ซ้ำกัน ค่อยๆทำคงามเข้าใจกันไปตามเคสบายเคส คงเป็นเพราะผมก็ป่วยด้วยเเหละเลยคุยกันง่าย เพราะอีกฝ่ายจะรู้สึกผ่านคำพูดผมเหมือนสิ่งที่เขาอยากจะบอกผมพูดไปซะส่วนใหญ่แล้วยังไงอย่างงั้น
เดิมทีผมบอกเขาตอนเรียนว่า ผมอิจฉาเขาจับใจเพราะผมต้องทำสงครมประสาทกับเเม่เรื่องเกรด และ ไม่มีเพื่อนในคณะมองผมดีๆสักคน จนตอนผมฝึกงานผมเเทบ งงกับตัวเอง เขาเป็นฝ่ายที่มาบอกกับผมเองว่า เขาอยากจับประเด็นของโรคเหมือนผมจังไรงี้
เหล่าอาจารย์ที่สอนจิตวิทยาเเละอาจารย์ฝึกศิลปะป้องกันตัว พวกเขาพูดตรงกันว่า ในชั้นเรียน เราต้องมีพื้นฐานว่าการต่อยการชกต้องทำยังไง หรือ โรคโดยพื้นฐานมันคืออะไรต้องเข้าใจมันอย่างถ่องเเท้ เเต่ของจริงในภาคสนามนั้นมันคือการประยุกต์ตามสถานการณ์ ทำยังไงให้เราสำเร็จลุล่วง ทำยังไงให้ชนะอุปสรรค์ผ่านประสบการณ์ชีวิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
