28 ก.ย. 2022 เวลา 08:29 • ปรัชญา
เรื่องคำว่า วิบากกรรม ..กรรมที่เราเคยทำมา เคยสร้างมาเอง ผูกกัน คล้องเวรกรรมกันมา มันก็ต้องมาเจอะเจอกัน ..แกเคยทำฉันหลงรัก แล้วทิ้งไป เกิดทำให้ใครเค้าพลัดพรากจากกัน เคยชิงรักหักสวาท อะไรมากมาย ..ในคำว่า หลงใหล มายาโลกียะ ทีมีให้ ..ให้อารมณ์ดีใจ เสียใจ ..พึงพอใจ หลงใหลยึดอยู่อย่างนั้น ..ไปไหนไม่ได้ เพราะจิตเรามันมีกรรม ให้เรายึดถือ คนนี้เป็นของเรา มันยึดอยู่
แม้ว่าเค้าก็ทำให้เราเห็นว่าอะไรเป็นอะไร.แต่อารมณ์ของเรามันก็ยึด ..วนเวียนอยู่อย่าง เป็นน้ำวนเป็นอารมวนเวียนเกิดที่จิตเราเอง ..ไม่ได้ไปเกิดกับคนอื่นที่ไหน ..เราจึงมีคำพูดว่า ไม่เกิดแบบฉันก็ไม่รู้หรอก ..เอ้า..ก็เพราะรู้ว่า มันเป็นอารมณ์มายา
..ถ้าเราจะปล่อยให้มันหลอกให้ยึดทำไม ..ถ้าใครเค้าบอกว่า เรายึดกรรม ก็คงไม่เชื่อหรอก .เพราะเรายินดี อยู่กับอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตัวตนของเราเอง ยึดมากๆ เค้าไม่ทำดังใจเรา ความไม่ได้ดังใจ อารมณ์โกรธเกลียดมันก็แทรกเข้ามา นึกคิดทีไร ก็ปวดร้าวเจ็บใจ ไม่ได้ไปทำร้ายใครหรอก มันทำร้ายจิตใจของตัวเราเอง ..นั้นก็คือ อารมณ์กรรม..เกิดขึ้นที่เรา
หันกลับมาดู..มีผู้คนตั้งมากมาย ..ทำไมๆต้องมาเจอะเจอ เจ้าคนนี้ ..อะไรมันผลักให้เจอะเจอ นี่..ถ้าไม่เคยคล้องเวรกรรมกัน..ฟ้าดินคงไม่นำพามาเจอะเจอกัน ..เจอะเจอกรรมจะทำยังไง ก็ถอยออกมาก่อน ถอยออกมาสร้างบุญกุศล ให้บุญนั้นหนุนนำส่งให้เจ้ากรรมนายเวร จะได้คลี่คลายทุกข์ ทุกข์กายทุกข์จิต..ขอให้ผ่านพ้นทุกข์ มีความสุขทั้งกายและใจ…
โฆษณา