ตราบใดที่ มนุษย์ยังมีกาย มีลิ้น..รับรู้รสชาติ อีกทั้งก็กระเพาะ และลำไส้ใหญ่และเล็ก มันก็ต้องอาศัยธาตุนอก..ข้าวปลาอาหารไปเสริมธาตุภายใน ต้องให้กระเพาะลำไส้ แปรสภาพไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ไม่มีอาหารไม่มีธาตุเข้าไปเสริมเข้าไปในกระเพาะ ถึงเวลามันหิว ธาตุในกายมันสำแสดงฤทธิ์ ขับน้ำย่อยออกมา ..ท้องร้องโครกครากๆ จิตใจมันทนได้หรือ ต้องหาทางบรรเทาหาอาหารใส่เข้าไป อารมณ์ที่หิวกระหาย มันผ่อนคลายลงไป กินมากไปก็ท้องอืด กินอาหารแสลง ก็ลำบาก .กาย..จิตมันก็ต้องรับทุกขเวทนาของกายไปด้วย