29 ก.ย. 2022 เวลา 13:31 • ปรัชญา
เห็นภาพแล้วก็บอกว่าชอบดอกบัว ..จิตของเรานั้นซ่อนอยู่ในดอกบัว ที่มีกรรมมีอารมณ์ต่าง่ๆห่อหุ้มจิต เป็นเหมือนกลีบบัว ที่เราต้องนำมาแกะ กลีบบัวออกไป
จิตมนุษย์ของเราเปรียบเหมือนดอกบัว
1
จิตของเราเหมือนดอกบัวตูม ช่อนเร้นไว้ด้วยกรรม มีอวิชชา มีอารมณ์นานาชนิด มีสัญชาตญาณ นิสัยสันดาน จมปลักอยู่ในความโลภโกรธหลง หลงยึดเป็นอัตตาห่อหุ้มจิตเหมือนกลีบบัว เราจึงต้องมาสร้างบุญบารมีเพือแกะกลีบบัว
จิตของเราเหมือนดอกบัวเริ่มจะบาน
เมื่อบุคคลใด น้อมนำกายวาจาใจของตน มาประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เดินลดละอารมณ์ คลี่คลายอารมณ์กรรม เริ่มสร้างบุญสร้างกุศลบารมี ดอกบัวก็เริ่มบานเหมือนกรรมที่เคยสะสมไว้ค่อยๆ เบาบางลง
ขณะปฏิบัติธรรมภาวนา
- สติอยู่ที่ปลายจมูก
- จิตมีสติระลึกรู้กับลมหายใจเข้าออก
ทิฐิอารมณ์ความคิดเห็นเป็นเหมือนกลีบบัวเป็นมายาห้อมล้อมจิต
จิตของเราเหมือนดอกบัวบาน
เมื่อปฏิบัติธรรมมากขึ้น ด้วยศีลสมาธิปัญญา เพียรลดละอารมณ์ไม่ใช้อารมณ์ มีความเพียรรักษาจิตเป็นปกติ ละอารมณ์ที่จิตหลงไปยึดเป็นอัตตาก็เหมือนดอกบัวนั้นบานมากขึ้น กรรมก็น้อยลง อารมณ์พวกมิลักขะเบาบางมากแล้ว
สิ่งที่ห่อหุ้มจิตอยู่ด้วยกรรมด้วยอารมณ์ด้วยอวิชชาก็คลี่คลายออกไปมาก ไม่ค่อยมารบกวนจิตเหมือนแต่ก่อน รู้เท่าทันอารมณ์มากขึ้น ศึกษาเรื่องอารมณ์ได้มากขึ้น ละการยึดอารมณ์เป็นอัตตา ก็เริ่มเห็นภัยของอารมณ์ได้มากขึ้น เพียรรักษาจิตสลัดอารมณ์ ทิ้งอารมณ์ ออกไป ไม่ให้อารมณ์มาทับจิตของตน เริ่มปฏิบัติธรรมจริงจังมากขึ้น เข้าใจคำว่า สร้างบุญกุศลบารมีหนีกรรมมากขึ้น
จิตของเราเหมือนฝักบัว
เมื่อดอกบัวบานเต็มที่ กลีบบัวก็ร่วงโรย เกสรบัวก็ร่วงโรย เกสรบัวเปรียบเหมือนเศษของกรรมที่ต้องชดใช้ เมื่อกลีบบัวร่วงหมด เกสรบัวก็ร่วงหมด เหมือนหมดกรรมหมดอารมณ์ ก็เหลือแต่จิตเหมือนฝักบัว
โดยทั่วไปจิตเราเหมือนดอกบัวตูม ไม่ได้นำมาแกะกลีบบัว การแกะกลีบก็เหมือนกับการสร้างบุญกุศล แล้วสร้างบารมีด้วยการประพฤติปฏิบัติธรรม ลดละอารมณ์กรรมตัวกระทำ ดอกบ้วก็เริ่มบานออก ถ้าเราไม่ทำมันก็เป็นดอกบัวตูมอยู่อย่างนั้น เป็นอย่างนั้น ไปจนถึงวาระที่จิตละออกจากสังขารมนุษย์ เมื่อเป็นเช่นนั้น จิตเราจะเดินทางต่อไปทางไหน เหมือนเกิดมาเป็นมนุษย์ไม่ได้ชำระคลี่คลายกรรม ไม่รู้ว่าบุญพาไปทางไหน กรรมพาไปทางไหน บารมีพาไปทางไหน เมื่อไม่รู้จักไม่แก้ไข ก็เสียโอกาสที่ได้มาอาศัยกายมนุษย์ทั้งที
เรื่องจิตเราเหมือนดอกบัว จิตตกลงมาเกิดในโลกมนุษย์ เกิดในดินแดนพุทธ ที่ยังรอยคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธอยู่ เป็นดินแดนที่เอื้อหนุนนำให้เกิดการสร้างบุญกุศลบารมี หากเราไปเกิดในป่าในเขา ในเมืองที่เป็นมิคสัญญี เมืองที่มุ่งแต่เรื่องราวทำมาหากิน มุ่งอยู่กับเรื่องกินเรื่องนอน เศรษฐกิจ ชีวิตดิ้นรนอยู่แค่นั้น แล้วก็เจ็บแก่ตายไปเองเป็นธรรมชาติอย่างที่เขาว่ากัน เราคงไม่ได้เรียนรู้เรื่องการแกะดอกบัวของเรา
เราก็คงเป็นได้แค่เหง้าบัวไม่เติบโตพัฒนาให้รู้จักจิตของตัวเอง ไม่รู้ว่าจะต้องเรียนรู้ทำความเข้าใจเหตุและผลเพื่อแก้ไขจิตของเองด้วยการสร้างบุญกุศลบารมี เพราะไปเกิดในดินแดนที่เขาไม่รู้ ไม่มีเรื่องราวของการสร้างบุญกุศลบารมี เกิดแล้วก็ดับ ดับไปตามเวรตามกรรม แล้วก็บอกว่าเป็นธรรมชาติ..ธรรมชาติของกรรม แค่นั้นเอง ไม่แก้ไขจิตแกะกลีบบัวอะไรเลย
โฆษณา