30 ก.ย. 2022 เวลา 01:18 • สุขภาพ
เมื่อเราไปเห็นคนเจ็บ คนตาย ความตาย เมื่อไปกระทบขึ้น..สัมผัสขึ้น ..นึกคิด..อารมณ์เศร้า หดหู่ อะไรต่างๆ ..อารมณ์เค้าโยง..อารมณ์นั่นอารมณ์นี้เข้ามาให้นึกคิดยุแหย่ เรื่องนั้นเรื่องนี้ อารมณ์วิตกกังวล..หวาดระแวงก็มาอีก ..ยิ่งเรามีความยึดยินดีอยู่กับกายที่เราอาศัย .ก็ยิ่งวิตกกังวล ..ขึ้นมาอีก
เพราะเราอยู่กับโลก ที่มีทุกข์ มีอารมณ์เศร้าโศก วิตกกังวล มีอารมณ์พาไปยึด สิ่งนั้นสิ่งนี้ ทั้งที่มีขัวิตไม่มีชีวิต ล้วนเป็นของๆโลก กายนี้ไม่เที่ยง ไม่คงที่ กายนี้ต้องเดิน ไปสู่ความแก่ ความชรา ความเจ็บ ความตาย อารมณ์ทุกข์โศกเศร้านั้นก็ไม่เที่ยง ..อารมณ์หดหู่นั่นก็ไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน เราไม่ไปนึกถึง ..เรื่องราวเหล่านี้ อารมณ์มันก็ไม่มา ..แต่เมื่อมันเกิดขึ้น เราก็ต้องรู้จักปฏิเสธอารมณ์ นั้นออกไป ลุกเปลี่ยนกิริยาของเราไปทำสิ่งอื่น
บางคนจิตอ่อน..พอกระทบเรื่องนั้นนี้ ก็หวาดวิตกจนเกินเหตุ เมื่อเรารู้ว่า จิตเรา..วิตกกังวลเรื่องราวเหล่านี้อยู่ ก็พยายามหลีกเลี่ยง ไปนึกคิด เรื่องทำนองนี้ไปก่อน..เพราะอารมณ์เหล่านี้มันทำให้จิตเรา อ่อนแรง..หมดเรี่ยวแรง มันเป็นปกติของอารมณ์นี้เศร้าโศก..หดหู่ ที่ผ่านมาเยี่ยม ให้รู้จักว่าอารมณ์เศร้าโศก หดหู่ เค้าเป็นยังไง เราก็ปล่อยวางอารมณ์นั้นซะ มันไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอะไร เราไปวิตกไปเอง
เคยมีน้องที่ทำงาน บอกว่าจะส่งภาพศพ..อะไรมาให้ดู เราบอกว่าไม่ดู ..น้องก็ยังส่งมาให้ ก็เปิดดู ..พอไปนั่งกินข้าว ภาพศพนั้น..ก็มาลอยอยู่ตรงหน้า ..ลอยเหมือนคนนอนตาย..เห็นแล้ว ..(ลอยเหมือนเป็นภาพหลอน ลอยอยู่) ต้องรีบปฏิเสธ ..บอกตัวเอง เราจะกินข้าว เวลานี้เวลากินข้าว ..ไม่ใช่เวลาพิจารณาอะไรทั้งนั้น ..ขืนไปมองไปพิจารณา..ก็ไม่ต้องกินข้าวกันพอดี มันมาผิดเวลา มาหลอกเรา ให้เราหลงไปยึด ไปมอง..เราก็ทิ้งมันไป ไม่อยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
..นี่จะให้เราหลงไปยึดถือคิดว่าดี..ที่แท้จะทำให้เราหลงไปยึดอารมณ์ที่เค้าอุปโลกน์ให้นั้นเอง..รู้แล้วก็ละมันไป เพียงแค่อารมณ์ไม่มีตัวตนอะไรเลย แต่เป็นเพราะจิตเรามันไปยึดไปวิตก ยึดอารมณ์เศร้าโศก ก็หมดแรงไปกับอารมณ์นั้นเอง ก็ต้องทำจิตทำใจเราให้เป็นปกติ แล้วก็จะได้ เข้าใจ อารมณ์พลัดพราก..อารมณ์ที่คนอื่นเค้า เสียใจศูนย์เสียสิ่งนั้นสิ่งนี้ไป เราก็จะเกิดความเห็นอกเห็นใจ เข้าใจ ใจเค้าใจเรา
เรื่องการทำจิตใจให้ปกติ กับเรื่องราวพวกนี้ หากมันเกิดขึ้นมา คนที่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม เค้ากควบคุมกายวาจาใจให้เป็นปกติได้ รู้สึกรู้จักอารมณ์..เค้าก็ละเอารมณ์นั้นได้ อาศัยจิตที่มีกำลัง จากการปฏิบัติ สลัดอารมณ์นั้นไป ส่วนคนที่ไม่ได้ฝึกปฏิบัติ..พออารมณ์พวกนี้เกิดขึ้น อารมณ์มันก็อยู่ยาวนาน..กับกายนั้นเอง เอาออกไปไม่ได้..มันอ่อนเปลี้ยเพลียแรง.หดหู่ไม่เลิก ด้วยจิตของเรามันอ่อนแอต่ออารมณ์..อารมณ์ก็ย่ำหยีจิตเราเอง
โฆษณา