เสียงนาฬิกาปลุกแผดกังวานราวเสียงระเบิดในสมรภูมิ ข้าพเจ้าสะดุ้งตื่น รู้สึกงัวเงียสับสน มองไปรอบตัว ข้าพเจ้ายังอาศัยอยู่ในรูหนูเดิม แสดงว่าเมื่อคืนนี้ข้าพเจ้าฝันประหลาดเรื่องนักบัญชีใบ้และหูหนวกที่ยักยอกเงินจากเจ้าพ่อ ข้าพเจ้าพูดภาษามือกับเขา และยักยอกเงินต่อมาอีกทอดหนึ่ง
นี่ย่อมเป็นความฝัน เรื่องเงินสามสิบล้านที่ยักยอกมาจากเจ้าพ่อเป็นแค่แฟนตาซีของข้าพเจ้ายามหิวข้าว เพราะหากเป็นความจริง ข้าพเจ้าย่อมไม่อาศัยในห้องของคนยากไร้เช่นนี้
ข้าพเจ้านายบริสุทธิ์ บริบาลรัก ยังตกงานเหมือนเดิม
ข้าพเจ้าไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อกับข้าว ต้องกินข้าวเปล่าประทังชีวิตไปวันๆ จนกว่าจะหางานได้
ข้าพเจ้ากินข้าวเปล่าเป็นอาหารมาหลายวันแล้ว นึกไม่ออกว่าจะกินข้าวเปล่าอย่างนี้ไปได้อีกกี่มื้อ ก่อนจะตายด้วยความเบื่อหน่าย
ในที่สุดก็นึกออก ข้าพเจ้าหิ้วข้าวเปล่าไปที่ร้านหมูแดงปากซอย ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องหมูแดง หมูกรอบ และกุนเชียง พ่อครัวทำได้น่ากินมาก แค่เห็นหมูแดงหมูกรอบในตู้กระจก ก็น้ำลายไหลแล้ว
จากนอกร้าน ข้าพเจ้ายืนมองหมูแดงหมูกรอบ แล้วตักข้าวเปล่าจากถุงใส่ปาก รู้สึกว่าข้าวเปล่าวันนี้อร่อยกว่าทุกวัน
ข้าพเจ้าเคยได้ยินว่าคนจีนสมัยก่อนอพยพมาอยู่เมืองไทย ไม่มีเงินซื้อกับข้าว ก็ซดข้าวต้มเปล่าขณะมองดูปลาเค็มที่แขวนอยู่
"จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" น่าจะเกิดขึ้นตอนที่ไอน์สไตน์หิวข้าวแน่ๆ
หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ไปยืนกินข้าวเปล่าหน้าร้านหมูแดงทุกวัน ผ่านไปหลายวัน เจ้าของร้านสังเกตเห็น ก็ออกมาหาข้าพเจ้า บอกว่า "นี่คุณกินข้าวเปล่าโดยดูรูปหมูแดงของผมใช่มั้ย?"
"ใช่ครับ"
"งั้นผมต้องคิดเงินคุณ"
ข้าพเจ้าว่า "เอางั้นหรือ? คุณล้อเล่นหรือเปล่า?"
"ไม่ล้อเล่น คุณเสพอาหารของผมด้วยสายตา ผมก็ต้องคิดเงิน"
"ก็ได้..." ข้าพเจ้าบอก
ว่าแล้วก็หยิบเหรียญบาทในกระเป๋าออกมา 4-5 เหรียญ ยัดใส่ถุงข้าวที่ว่างเปล่า แล้วเขย่า
เสียงกรุ๋งกริ๋งของเหรียญกระทบกันชัดเจน
ข้าพเจ้าถามเจ้าของร้าน "ได้ยินเสียงเงินมั้ย?"
"ได้ยิน"
"นี่ก็คือค่าอาหารของคุณ ผมเสพอาหารด้วยสายตา คุณก็รับเงินค่าอาหารด้วยหูก็แล้วกัน"
(ดัดแปลงจากนิทานจีนโบราณ / ไม่รู้ที่มาของภาพ)
- 12
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
