รีวิวหนังสือ Momo โดย Mechael Ende
เป็นวรรณกรรมเยาวชน ที่ผมหยิบกลับขึ้นมาอ่านอีกครั้งครับ
เป็นหนังสือนิยาย top 10 ในดวงใจของผม ที่อยากแนะนำให้ลองอ่านกัน
เหมาะสำหรับเด็ก ๆ และ จริง ๆ ผู้ใหญ่ก็อ่านได้ครับ เนื้อหามันสะท้อนมุมมองการใช้ชีวิตของพวกเราในทุกวันนี้ได้เป็นอย่างดี
หนังสือตีพิมพ์ครั้งแรกปี 1973 แต่เนื้อหายังสดใหม่มาก ไม่น่าเชื่อว่าคนแต่งจะมีแนวคิดที่ทันสมัย น่าสนใจได้ขนาดนี้
.
เรื่องย่อ แบบไม่สปอย
เป็นเรื่องของ “ผู้ชายสีเทา” โจรขโมยเวลา ที่จะมาคอยขโมยเวลาจากมนุษย์ไป ด้วยการยุให้เราประหยัดเวลา ใช้เวลาให้คุ้มค่า แต่ท้ายที่สุดกลายเป็นเราทุกคนใช้ชีวิตแบบเร่งรีบ พักผ่อนน้อยลง ใช้เวลาร่วมกับคนอื่นน้อยลง
โมโม่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่รู้เรื่องผู้ชายสีเทา และ ออกช่วยเหลือให้ทุกคน ก่อนที่คนทั้งโลกจะไม่มีเวลาเหลือ
.
สรุปเรื่อง แบบสปอย (นิดนึง) …. ข้ามไปก็ได้นะ
มีเด็กผู้หญิงคนนึง ชื่อ โมโม่ เธอมาจากไหนไม่มีใครรู้ รู้แค่ว่าเธออยู่คนเดียวในโรงละครโบราณร้าง ซึ่งชาวเมือง และ เด็ก ๆ แถวนั้นต่างก็รักโมโม่ เอาอาหารมาให้กิน มาพูดคุย มาเล่นด้วย
โมโม่เป็นเด็กมหรรศจรรย์มีความสามารถพิเศษที่ทำให้คนอยู่ด้วยแล้วมีความสุข … นั่นคือ “การฟัง” โมโม่สามารถฟังผู้คนได้อย่างแท้จริง ไม่มีตัดสิน ไม่มีแทรก หลายครั้งที่คนพูดได้รับคำตอบกลับไป โดยที่โมโม่ไม่ได้พูดอะไรซักคำ
ตอนเด็ก ๆ ผมอ่านแล้วไม่เอ๊ะ ความสามารถนี้ของโมโม่เลย แต่พอแก่มาแล้วได้อ่านอีกรอบแล้วแบบว่าเฮ้ย เจ๋งอ่ะ
อยู่มาวันหนึ่งชาวเมือง และ เด็กทั้งหลายก็ไม่มาหาโมโม่ เพราะมองว่าการวิ่งเล่นพูดคุยเป็นเรื่องเสียเวลา เราทุกคนควรประหยัดเวลา เพื่อไปทำสิ่งที่มีประโยชน์มากกว่านี้
ทุกคนต่างใช้ชีวิตอย่างรีบเร่ง เพราะต้องการประหยัดเวลา ไม่อยากใช้เวลาไปกับสิ่งที่ไม่ productive
แต่น่าแปลก ยิ่งทุกคนประหยัดเวลากลับยิ่งไม่มีเวลาเหลือ ทุกคนเหมือนมีเวลาน้อยลง พักผ่อนน้อยลง ปฏิสัมพันธ์กันน้อยลง
เรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากผู้ชายสีเทา ซึ่งเป็น “โจรขโมยเวลา”
ผู้ชายสีเทาจะแอบไปคุยกับคนต่าง ๆ ให้เห็นความสำคัญของการประหยัดเวลา แล้วยกเวลาส่วนหนึ่งให้กับผู้ชายสีเทา เพื่อไปออมไว้ในธนาคารเวลา โดยหวังว่าในอนาคตเขาจะมีเวลาเหลือให้ใช้มากมาย เพียงแค่วันนี้ต้องประหยัดเวลาไว้ก่อนนั่นเอง
แต่หลังจากทุกคนตกลงกับผู้ชายสีเทาเสร็จ พวกเขาต่างก็จะลืมเรื่องผู้ชายสีเทาทันที รู้ตัวแต่ว่าตอนนี้ต้องรีบแล้ว
โมโม่ไปรู้ความลับนี้เข้า เลยพยายามจะต่อสู้กับผู้ชายสีเทาเพื่อเอาเวลาของทุกคนกลับคืนมา
.
เป็นนิยายที่แฟนตาซีมากครับ ตอนนี้แก่แล้วอ่านซ้ำยังสนุกเลย การผจญภัยของโมโม่นี้มันส์จริง แบบว่าไปใหญ่ไปโตมาก แถมเนื้อเรื่องจะมีการสอดแทรกปรัญชาการใช้ชีวิต ที่ทำให้เราย้อนกลับมามองตัวเอง
.
ผมอ่านเล่มนี้ครั้งแรกตอนวัยรุ่น ซึ่งจำได้ว่าอ่านอย่างเมามันส์ รวดเดียวจบ และเป็นนิยายไม่กี่เรื่อง ที่เนื้อหาของเรื่องมันติดอยู่ในหัว ทำให้หยิบมาอ่านซ้ำเรื่อย ๆ
ล่าสุดเห็นเขาพิมพ์ใหม่ก็เลยซื้อมาอ่าน แบบว่าย้ายบ้านแล้วเล่มเก่าหาย
ระหว่างอ่านอยู่ลูกสาวผมสนใจ มาขอเล่าให้ฟัง ก็เลยอ่านให้ฟังก่อนนอน วันละนิดวันละหน่อย … อ่านไปก็สะอึกไป
เพราะมันกลายเป็นเรากลายเป็นเหมือนผู้ใหญ่ในเรื่อง ที่พยายามจะประหยัดเวลา แต่ก็ไม่มีเวลาเหลือมาให้ลูก บางครั้งลูกก็พูดเล่นขึ้นมาว่า บ้านเรามีผู้ชายสีเทาหรือเปล่าเนี่ย 555
นี่ก็ต้องปรับชีวิตใหม่ละ
.
ผมเขียนสรุปหนังสือมาหลายปีละครับ เริ่มจากใน FB ส่วนตัวก่อน แต่ตอนหลังรู้สึกว่าน่าจะต้องทำให้มีวัตถุประสงค์หน่อย จะสรุปเล่มไหนเพราะอะไร … ต่อก็มาได้ข้อสรุปส่วนตัวว่า สรุปหนังสือไว้ให้ลูกอ่าน ต่อไปเขาจะอ่านหรือไม่ก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็สรุปไปละ … การเขียนแบบมีหน้าคนอ่านรอไว้เนี่ย ผมว่ามันเขียนได้ง่ายขึ้นนะ
เล่มที่ 46/2565
อ่านบทความย้อนหลังทั้งหมด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
