เมื่อตัวเลขอายุเถลไถลมาถึงช่วงสุดท้าย ผมพบว่าชีวิตตนเองตอนนี้มีแต่ความขม
ตอนเช้าชงกาแฟเอสเพรสโซเข้มข้น ไม่ใส่น้ำตาล รสขมมาก
ตอนกลางวันดื่มชาเขียวเข้ม รสขมจัด
ตอนค่ำชงโกโก้ร้อน ไม่ใส่น้ำตาล รสขมเข้มข้นเช่นกัน
ระหว่างวันก็ขบ ดาร์ก ช็อคโกแลต 90 เปอร์เซ็นต์ รสขมพอประมาณ
เคยลอง ดาร์ก ช็อคฯ 99 เปอร์เซ็นต์ แต่คิดว่ามันเหมาะกับพวก extreme
masochist มากกว่า เราเป็นแค่ masochist ธรรมดา
ผมรู้จักนักเขียนบางคนก็ดื่มกาแฟขมๆ ไม่ใส่น้ำตาลเหมือนกัน คาดว่าความขมมีสรรพคุณรักษาโรคไส้แห้งแน่ๆ
แต่นักเขียนอีกคนที่ผมรู้จักชื่อ สาย ธารี ดื่มกาแฟสูตรประหลาด นั่นคือกาแฟสองช้อน น้ำผึ้งหนึ่งช้อน เขาบอกว่าชอบรสชาติของความขมที่ผสมกับความหวาน
เป็นสูตรสำหรับทั้งกาแฟและการใช้ชีวิต
สำหรับผมทุกวันเริ่มที่ความขม ลงท้ายที่ความขม
แต่อย่าเข้าใจผิดว่าเราชอบทรมานตัวเอง เพราะมันเป็นความขมที่เลือกเอง
ความขมในกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล หรือชาเขียวไม่ใส่นม ขมก็จริง แต่เป็นความขมที่ไม่ขื่นขม อร่อยลิ้น กินดี ไม่เชื่อก็ลองทรมานตัวเองดู เอ๊ย! ไม่เชื่อก็ลองดู
มองในแง่จิตวิทยา ถ้าทนความขมทั้งหมดนี้ได้ทุกวัน ความขมที่เหลือ เช่น ขับรถโดนแซง โดนเจ้านายด่า ทัวร์ลง หรือต้องซักผ้า ก็เป็นเรื่องจิ๊บจิ๊บ หลักการนี้ก็คล้ายหลัก 'พิษข่มพิษ' ของนิยายกำลังภายใน และคล้ายๆ ตำนานโกวเจี้ยนแห่งแคว้นเยว่กู้แผ่นดินโดยกินดีสัตว์ขมๆ ทุกวัน เพื่อให้ไม่ลืมความขมขื่นของการเสียเอกราช
นี่น่าจะบอกเป็นนัยว่า หากคิดทำการใหญ่ต้องกินของขมก่อน
คนที่ไม่ชอบความขมของกาแฟหรือชาเขียว เติมน้ำตาล นม โฟม กลบลงไป ท้ายที่สุดก็ต้องขม(ขื่น) อยู่ดี เพราะเส้นรอบเอวเพิ่มขึ้น แล้วต้องไปจ่ายค่ารักษาโรคเบาหวาน ค่าฟิตเนสอีก
ดื่มขมๆ แต่แรกก็สิ้นเรื่อง
- 58
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
