50 วัน ครบ 50 วันที่จากลา เวลาจากไปอย่างรวดเร็ว เตรียมงานทำบุญครบรอบ 50 วัน ด้วยติดใจที่อ่อนไหวว้าวุ่นฟุ้งซ่านเหมือนเป็นการซ้ำเติมตัวเอง พยายามตัดใจให้รู้ว่า ทุกอย่างไม่มีอะไรเป็นของเราเองเลย เราอยากอยู่ด้วยกันไม่อยากจากกันแต่ก็บังคับไม่ได้
การสูญเสียสามี ก็ทำให้เห็นความไม่เที่ยงของสังขาร ความสูญเสียที่เกิดขึ้นช่างทรมานใจ ตรงกับที่พูดโดยไม่รู้จะรู้อะไรอีก รู้สึกซาบซึ้งใจเพราะมันเป็นผลของทุกข์ขังอนิจจังอนัตตา เห็นความไม่เที่ยงไม่แน่นอนไม่มีอะไรจะบังคับได้ รู้สึกสงสารตัวเองสงสารสามีสงสารลูกๆหลานๆและหมู่ญาติที่ได้รับความทุกข์จากการจากไปจากการสูญเสีย
ก็รู้สึกระลึกถึงความไม่เที่ยงของสังขาร พยายามวางใจเตือนสติตัวเองพยายามตั้งตัวอยู่ในความไม่ประมาท เพราะความจริงชีวิตเราเองก็ต้องเตรียมตัวมาทุกครั้งทุกวันเวลา เพราะเวลาเข้าใกล้ทุกวันเวลาจนน่ากลัว จนน้องเองพยายามป้องกันความประมาท เคยซื้อลอตเตอรี่หลายๆใบ ในแต่ละงวดก็งดแล้ว เห็นความวุ่นวายในการจับจ่ายซื้อขาย พยายามตัดออกไป จะได้ไม่หลงในลาภ เพราะมีทรัพย์มาก ก็อันตรายไม่จำเป็นจะต้องมีเงินมากๆ เพราะไม่รู้จะใช้ไปทำอะไรมากมาย
ผลสุดท้ายก็ต้องจากลาเพราะไม่มีอะไรเป็นของเรา เอาอะไรไปไม่ได้ แค่รับรู้เรื่องต่างๆก็วุ่นวายไม่เห็นความสงบสุข เวลามีอะไรมากระทบก็รู้สึกว่าเป็นความว้าวุ่นฟุ้งซ่าน ก็ต้องยอมอภัยไม่ว่ากล่าวไม่เพ่งโทษ เพราะตัวเราเองเศร้าใจจนขาดสติจะหยิบปากกาเขียนหนังสือก็เขียนไม่ได้ พยายามตัดใจใช้ปัญญาให้รู้ว่า เรามีร่างกาย ร่างกายก็ไม่ใช่ของเรา ใจก็ทุกข์จริงๆแล้วเราเองก็ไม่มีไม่มีเราไม่มีเขาไม่มีอะไรที่จะยึดมั่นถือมั่นได้เลยแม้แต่อย่างเดียวไม่มีอะไรจะยึดไม่ได้นอกจากลมหายใจของเราเองว่า
ยังหายใจอยู่หรือเปล่า พยายามคิดให้เห็นความจริง คาดหวังให้ทุกอย่างมันเที่ยงให้มันจริง ยึดว่าเป็นของเรา เรายึดมั่นคือหมั่น สุดท้ายก็รู้ว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่มีอะไรแน่นอนไม่ใช่ของเราสักอย่างหนึ่ง สิ่งที่เรายึดมั่นอยู่ไม่มีเลย โลกก็ไม่ใช่ของเราสามีก็ไม่ใช่ของเรา พยายามให้เป็นไปตามคำสอน พยายามให้ฝึกใจให้เข้มแข็งเพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผ่านมาแล้วจะหวนกลับคืน มันไม่มีวัน จากวันวานก็เป็นอดีตย้อนกลับไปไม่ได้ จากปัจจุบันก็ก้าวไปสู่อนาคตแล้วก็จะเป็นอดีตที่ย้อนคืนไม่ได้
เราเองยืนอยู่นอกบ้าน มองไปที่ที่เคยเห็นต้นไม้นกและแมววิ่งเล่น เมื่อก่อนก็ดูมีชีวิตชีวาแต่วันนี้รู้สึกปลงและปล่อยวางว่ามันว่างเปล่า บางทีสัตว์สิ่งของก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย มันอยู่ของมัน แต่ตัวเราต้องมองหาที่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยว ก็มองไม่เห็น วันนี้เป็นวันที่เราเองครบอายุ 76 ปีเต็ม เพราะเป็นวันเกิดพยายามตื่นมาแต่เช้า
ทำจิตให้สงบแต่ในทฤษฎีสงบแต่ในใจจริงๆไม่ใช่ ดูลมหายใจเข้าออก ทำอานาปานสติอย่างไม่ยอมทิ้งสติ ก็นั่นแหละติดอยู่ที่ใจมันก็วอกแวกไปหา ช่างเอาไม่อยู่จริงๆใครจะทำจิตสงบนิ่งๆนั้นต้องขอคารวะเป็นร้อยเป็นพันครั้ง
มันพูดยากปฏิบัติอยู่มันก็ไม่จริงที่จะควบคุมจิตอยู่นิ่งจะพุทโธกำกับแล้วอะระหัง พุทโธก็แล้วเดี๋ยวเดียวก็ฟุ้งซ่านอีกก็ต้องบอกตรงๆว่ามันยากนึกถึงคนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าสูญเสียก็น่าสงสารจิตใจคงจะวุ่นรักๆนี่ขนาดตัวเราเองมีครูบาอาจารย์คอยสั่งสอนก็ยังคุมสติไม่อยู่พยายามหลายครั้งก็ยังว้าวุ่นจึงได้แต่ปลงทุกครั้งอนิจจังอนัตตาไม่เที่ยงไม่มีใครบังคับได้ความทุกข์มามากกว่าความสุขค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
