เดินทางให้หายเหงา ความเหงาก็คือโรคร้ายอย่างหนึ่ง ตัวเราเองเป็นอิสระไม่มีใครจะบอกกล่าว แต่นั่นคือความทุกข์ จึงตัดสินใจว่าในขณะที่เราไปไหนมาไหนได้ ก็จะลองไปดูซิว่า จะได้พบได้แสวงหาพระธรรม ให้ใจสว่างหรือไม่ หรือจะมืดมนเหมือนเดิม จึงตัดสินใจเก็บข้าว
เก็บของต่างๆ ทยอยเอาของเข้าที่เข้าทาง เพราะของที่อยู่บ้านก็มีมาก จึงจัดการบริหารให้ดีจะได้จากไปโดยไม่ห่วง นึกขึ้นได้ว่าสมัยเราเองยังเด็กๆอยู่ เราก็ไม่มีอะไรเป็นอิสระ เรียนหนังสือหาความรู้ก็สมหวังตามใจนึกพอมานึกถึงตอนอดีต
ก็ได้ทำหน้าที่ภรรยา ทำหน้าที่มารดาอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว จึงตั้งใจจะปลีกวิเวกสักพักหนึ่ง หยิบกระเป๋าเดินทางมาปัดเช็ดสะสาง แล้วหาข้าวของสำคัญบรรจุก็คิดว่าน่าจะเอาของไปน้อยมาก ไม่จำเป็นต้องเอาของใช้ไปหลายอย่าง จะได้เบาบาง เพราะทุกครั้งเดินทางไกลก็จะมีพี่ที่เป็นสามีไปด้วย ก็บรรจุของหลายใบไปกันหายห่วง แต่ตอนนี้ไม่มีใคร ก็จะต้องเอาแค่พอไปได้ตัดใจไม่ให้คิดถึง
ต้องตัดใจ เราก็นึกขึ้นได้ว่า พี่จากไปสู่ภพภูมิอื่น ก็คงตัดใจเหมือนกัน เพราะทุกอย่างประตูปิดหมด ไม่ให้เราได้พบกัน ถึงจะแสวงหาหนทางไปพบกันก็ไปไม่พบ เพราะบุญกรรมคอยกำกับอยู่ เมื่อคิดถึงคำว่าบุญกรรมควบคุมกำกับอยู่ ก็ให้รู้สึกท้อแท้ การเกิดแก่เจ็บตายนี่ช่างแน่นอนและยิ่งใหญ่จริงๆ แก้ไขอย่างไร ถึงจะพยายามปฏิบัติอยู่ก็ยากวัฏฏะ ช่างยาวนาน หมดทางสู้จริงๆ แต่ต้องอดทนต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
