ฎีกาที่ 5581/2562
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 229 บัญญัติว่า “ การอุทธรณ์นั้นให้ทำเป็นหนังสือยื่นต่อศาลชั้นต้นซึ่งมีคำพิพากษาหรือคำสั่งภายในกำหนดหนึ่งเดือนนับแต่วันที่ได้อ่านคำพิพากษาหรือคำสั่งนั้น และผู้อุทธรณ์ต้องนำเงินค่าธรรมเนียมซึ่งจะต้องใช้แก่คู่ความอีกฝ่ายหนึ่งตามคำพิพากษาหรือคำสั่งมาวางศาลพร้อมกับอุทธรณ์นั้นด้วย... ”
ข้อเท็จจริงปรากฏว่าจำเลยทั้งสามยื่นอุทธรณ์โดยชำระค่าขึ้นศาลชั้นอุทธรณ์ แต่ไม่ได้นำเงินค่าธรรมเนียมซึ่งจะต้องใช้แก่โจทก์ตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นมาวางศาลพร้อมกับอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นสั่งรับอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสามและส่งสำเนาให้โจทก์ หลังจากโจทก์ยื่นคำแก้อุทธรณ์เพียง 1 วัน
จำเลยทั้งสามยื่นคำแถลงขอวางเงินค่าธรรมเนียมซึ่งจะต้องใช้แทนโจทก์โดยอ้างว่าวางเงินค่าธรรมเนียมใช้แทนไม่ครบ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งรับไว้ แล้วส่งสำนวนไปศาลอุทธรณ์ภาค 7 ตามพฤติการณ์จำเลยทั้งสามจึงไม่ได้จงใจที่จะไม่ปฏิบัติตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 229 แม้ถือไม่ได้ว่าศาลชั้นต้นได้ขยายระยะเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมใช้แทนให้แก่จำเลยทั้งสามตามมาตรา 23
แต่การที่จำเลยทั้งสามยื่นคำแถลงขอวางเงินดังกล่าวเป็นการขออนุญาตให้ศาลชั้นต้นใช้อำนาจทั่วไปตามกฎหมาย ซึ่งเป็นดุลพินิจที่ศาลชั้นต้นจะพิจารณา เมื่อศาลชั้นต้นเห็นควรให้โอกาสจำเลยทั้งสามโดยรับเงินค่าธรรมเนียมใช้แทนดังกล่าวไว้จึงชอบด้วยวิธีพิจารณาและกรณีจึงถือได้ว่าจำเลยทั้งสามยื่นอุทธรณ์โดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 7 ไม่รับวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสามนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย (พิพากษายกคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ภาค 7 ให้ศาลอุทธรณ์ภาค 7 พิจารณาและพิพากษาใหม่ตามรูปคดี)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
