แห่งขุนเขา
แค่ก้าวเดินไปเพียงก้าว
ก็ต้องก้าวเดินขึ้นไปอีก
พอไปถึงระหว่างทาง
เราก็คิดว่าเหลืออีกนิดก็จะถึง
ต่อให้มันไกล ก็ยังคงคิดว่าอีกนิดก็ถึง
แล้วเราก็ถึงบนยอดเขาโดยไม่รู้ตัว
"เฮ้ย นั่นมันภูอะไรวะ" ผมถามกรกุนยามที่รถของเขาแล่นผ่าน
"คาแมร์"
"บนนั้นเขาว่ามีของศักดิ์สิทธิ์"
"เขาว่ากันน่ะนะ"
แล้ววันหนึ่ง...
พวกเราก็เข้าไป ถนนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก
ผ่านต้นไม้ที่ยืนซึมเซา บางต้นก็ล้อลมไม่สนใจผู้คนที่เฉียด
บางต้นก็ราวกับโบกมือร่าให้ผู้ผ่านทาง
ในความทรงจำ...
มันเป็นบันไดเตี้ยๆ ที่ทอดขึ้นไปจนเรามองไม่เห็นที่สิ้นสุด
ระหว่างป่าโปร่งที่สีส้มของใบไม้สะท้อนแดดเล่น
เราเริ่มก้าว ขึ้นก้าวแรก...
"อีกไกลไหมวะ"
ถามไปเช่นนั้น ใครจะไปตอบได้ ถึงเมื่อไหร่ก็รู้เอง
เราค่อยๆ เดินขึ้นไปเหมือนนักท่องเที่ยว
ใส่กางเกงยีนส์ที่ฮิตในยุคสมัยของปี 48
48 ใช่... ปีที่ดาราวัยเริ่มรุ่นยุคนี้เพิ่งเกิด
เราเดินกันขึ้นไป ขึ้นไป
อากาศเริ่มสบายขึ้นมา พอๆ กับความเหนื่อย
มีศาลาที่เราไม่กล้านั่งอยู่ระหว่างทาง
หมู่บ้านด้านล่างที่เรามองเห็นจากด้านบนเริ่มห่างไกลออกไป
ควันไฟมีเป็นจุดๆ ขอบฟ้าดูเหมือนสีเทียนที่เคยระบายมั่วๆ ตอนเด็ก
ลมเย็นพัดฉิวมาสักสองสามลมหายใจ
แล้วเราก็ชวนกันเดินต่อ
ขึ้นไปได้ไม่นาน
มีทรายกองอยู่เป็นถุง
กรกุนมันบอกว่าใครๆ เขาก็ยกถุงเหล่านี้ขึ้นไปจนถึงยอด
เหมือนเป็นการสร้างบุญด้วยแรงอย่างหนึ่ง
เราถือกันคนละถุง พอหมดแรง เราก็ทิ้งไว้กลางทาง
ขึ้นไปเรื่อยๆ
บรรยากาศก็วังเวง
เหนื่อยจนจะหมดแรง
บันไดระยะสุดท้ายชันกว่าระยะอื่น
จะก้าวแต่ละก้าวขึ้นได้ สองสามขั้นก็แทบแย่
และสุดท้าย...
เราก็ก้าวขึ้นไปถึงบนยอดภูคาแมร์นั้น
เราปีนบันไดลงไปในถ้ำที่น้ำไหลรินผ่านรากไม้
ไปตักน้ำศักดิ์สิทธิ์กลับบ้าน
ชมทิวทัศน์บนนั้นเพียงครู่ รู้สึกสงบ จนเงียบเสียงกันไปนาน
ที่ทิวทัศน์บนนั้นมันงดงาม
เพิ่งได้คิดว่าเพราะบันได
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
