ความรู้สึกหนึ่ง
"ปูเล่มันโตไม่โต มันอยู่ที่นิสัยของคนรด"
เสียงของครูที่ไม่ได้ปรานีตามชื่อสักเท่าไหร่
เอื้อนเอ่ยมาในทุกคาบวิชาเกษตรทุกบ่ายวันอังคาร
ภาพที่ครูปลาด่า
ยังสถิตอยู่ในใจที่ความทรงจำขณะเขียน
และก็คงค่อยๆ หายไปยามที่เขียนจบ
"แล้วเราได้อะไรจากคำที่ครูพูด"
ผมก็เพียงถามคำถามนี้ในใจเสมอมา
"เราอคติกับครูรึเปล่า ตอนเราเรียน ส.ป.ช. ครูก็กลับมาพูดดีกับเราแล้วนะ"
ผมพยายามถกตนเองเงียบๆ ในใจ
"ตอนเรียนเกษตรเรามันโง่นี่ ตอนเรียน ส.ป.ช. เราเรียนรู้เรื่องครูก็เลยไม่ว่า"
ผมพยายามคิดอีก
"ครูคงไม่สอนเด็กที่ฉลาดถ่ายเดียวหรอกนะ ยิ่งโง่ก็ต้องยิ่งสอน"
ผมงง ไปแล้ว ...
บ่ายนั้น...
ผม ผู้จับจอบจดๆ จ้องๆ
หาเพื่อนเข้ากลุ่มไม่ได้
เจอไอ้ 'แบท พงพา' ซ้ำเติมอีกตลอดทั้งชั่วโมง
ผมยืนร้องไห้ทั้งคาบ พอจบคาบคงโดนครูปลาด่าอีก
ผมเกลียดโรงเรียนมาก และไม่มีความสุขเอาเสียเลย
คาบนั้น...
'เอ๋ นริศ' ชวนผมเข้ากลุ่ม ตอนที่แปลงผักเพื่อนใกล้เสร็จแล้ว
ผมไม่ได้ลงมือทำอะไรสักเท่าไหร่ สักประเดี๋ยวผมก็โดนครูแซะอีก
ปูเล่
หนึ่งในงานของวิชาเกษตร
ใช่ ผมก็สมควรโดนว่า แต่ผมงง มาจนถึงเดี๋ยวนี้ว่า
ผมรู้สึกกำแหงหาญ "ครูไม่ควรสอนผมแบบนี้"
"ปูเล่มันโตไม่โต มันอยู่ที่นิสัยของคนรด"
มันดังทั่วห้อง และไม่ใช่แค่คาบเดียวด้วย มันตลอดปีการศึกษา
ผมไปรดน้ำปูเล่ทุกวันยามเช้า
วันไหนที่ 'วารุฒ' ไปถึงก่อน เขาก็จะรดปูเล่เผื่อผมด้วย
เลขที่ของพวกเราใกล้กัน ปูเล่ของพวกเราจึงใกล้กัน
ส่วนปูเล่ของ 'พี่ไม' ไม่ได้รดน้ำเลย มันงอกงามกว่าใครเพื่อน
แถมบางครั้งน้ำบนแทงค์ใหญ่ก็รินลงมาเป็นครั้งคราวแก่ปูเล่ของพี่ไมด้วย
บางทีผมก็คงโง่จริง
เพราะ ตอนนั้นผมได้แต่ภาวนาให้ปูเล่โต
แล้วมันก็เตี้ยลงๆ แล้วตาย
แค่ปีการศึกษาเดียว...
มันก็ผ่านพ้นไป...
นี่เรากำลังเขียนเรื่องบ้าห่าเหวอะไร
อ้อ เขียนเรื่อง 'น้ำใจของวารุฒ'
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
