"เมื่อทุกอย่างเงียบลง เสียงในความนึกคิดจะดังมากขึ้น"
สวัสดี
ห่างหายไปนานจริง ๆ ที่ไม่ได้บรรจงกดตัวอักษรลงเป็นประโยคแทนความรู้สึกแบบนี้
และแน่นอนว่าหนทางของชีวิตที่พบทางแยกมากมาย
ทำให้การเดินออกจากเส้นทางของนักกดตัวอักษร
ซึ่งไม่ได้แม้แต่จะเป็นตัวจริงในบริบทของนักเขียนนั้น ค่อย ๆ ห่างหายไป
จนลับสายตา
การค้นพบเส้นทางใหม่ ๆ ของชีวิตทำให้ฉันทิ้งข้อความเหล่านี้ไป
พร้อมกับวิงวอนให้เส้นทางใหม่ที่เลือกนั้นเป็นไปได้ด้วยดี
ฉันเคยได้ยินมาว่า พอเวลาฟ้ามืดลง เวลาที่ทุกอย่างเงียบที่สุด
ความคิดในหัวจะวิ่งไปมา
เกิดเป็นประกายความคิดต่อยอด เป็นกองไฟของวิธีการที่จะนำไปสู่ความคิดและวิธีการใหม่ ๆ ในการแก้ปัญหา
สำหรับฉันแล้ว ฟ้าที่มืดลงและเสียงที่เงียบ ไม่ได้ช่วยให้เสียงของการตั้งคำถามวนไปมาน้อยลงเลย แต่กลับดังมากยิ่งขึ้น
แต่ไม่ต้องกังวลไป หลาย ๆ สิ่งที่ค่อย ๆ หล่อหลอมความคิดและความทรงจำที่ประกอบกันจนเป็นฉัน ประมวลผลออกมาว่า ฉันค้นพบเวลาที่หัวแล่นมากที่สุด คือช่วงเวลาที่รู้สึกไร้ค่าที่สุด
แน่นอนว่า ชุดความคิดที่ออกมาจากเวลาที่รู้สึกไร้ค่านี้อาจซื่อตรงที่สุดแล้ว เพราะนี่อาจเป็นช่วงเวลาเดียวที่เราได้หันหน้าหันหลัง ได้มองดูรอบตัวเอง และวิเคราะห์ตัวเองมากที่สุด ว่าเรามีอะไรบ้าง เหลืออะไรบ้าง และได้ทำอะไรไปบ้าง
นี่อาจเป็นกลไกบางอย่างของสมอง ที่ช่วยให้เราหลุดพ้นจากช่วงเวลากดปุ่มทำลายตัวเอง
ระหว่างที่ความคิดโลดแล่นในความจมดิ่ง ฉันได้ค้นพบอะไรบางอย่างอีกแล้ว ช่วงเวลาแย่ ๆ นั้นเกิดขึ้นได้
มีคนมากมายบอกว่าช่วงเวลาเหล่านี้เป็นจุดเกิดเหตุของเรื่องราวแย่ ๆ ต่อมา และแนะนำให้หันหน้าเข้าหาใครสักคน
แต่หากไม่มีใครสักคนที่ว่า ล่ะ?
มุมห้อง อาจช่วยได้
หันหน้าเข้ามุม หันหลังให้สังคมบ้าง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ อาจเกิดขึ้นจากการเปรียบเทียบ
นี่อาจไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ต้นตอ แต่ชีวิตที่เต็มไปด้วยบาดแผล
พลาสเตอร์แปะแผลที่ไม่ได้ช่วยรักษาโรคอะไรอาจจำเป็นมากกว่าที่เราคิด
เพราะสุดท้ายแล้ว เราอาจแค่ต้องให้เวลากับตัวเองรักษาอาการเจ็บป่วยที่ว่า ในขณะที่พลาสเตอร์นั้นยังแปะอยู่
:)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
