เขาเคยฝึกจิตให้สงบระงับ
จากอารมณ์ที่เพ่งในรูป หรือในวัตถุต่างๆ
ผ่านการเพ่งไฟ เพ่งน้ำ ดวงแก้ว เพ่งเหน็บชา ใดๆ
เขาเพียรเพ่งสิ่งเดียวนั้นไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งจิตนิ่ง แน่วแน่อยู่
จนรับรู้ได้ว่ารูปที่เพ่งมันหายไป
...........................
เมื่อรุปที่เพ่งหายไปเอง หากเขาตระหนก
สติหลุด กับสิ่งที่สัมผัสได้ รับรู้ได้
โดยไม่น้อมนำมาพิจารณายกระดับวิปัสสนา
ให้เห็นการเกิดดับฉับพลัน
........................................
เขาคนนั้น จะติดลูปอยู่ในฌาน
ไม่เกิดประโยชน์ใดเลย
รังแต่จะหลงคิดว่าตนบรลุธรรมวิเศษ