#เด็กหญิงต้นข้าว ep 11
ตอนสายของวันรุ่งขึ้น ย่านุ่มได้ยินเสียงสมลูกชายตะโกนเรียก
“พ่ออยู่บนเรือนไหม มีคนเขามาถามหาพ่อ ฉันเลยพามาหา”
“มีอะไรหรือเจ้าสม ตะโกนเสียงดังเชียว”
แม่.. พ่อไม่อยู่หรือ ฉันเรียกพ่อหลายครั้งแล้ว“
”พ่อเอ็งกำลังเอาข้าวไปให้หมูอยู่ สวยพี่เอ็งมันไปตลาดที่อำเภอแต่เช้า พ่อเอ็งเลยไปให้ข้าวหมูแทน ข้าก็ไปดายหญ้าในสวนเพิ่งเข้าบ้านมา เอ็งมีอะไรหรือ“
”ไม่ใช่ฉัน แต่คุณคนนี้เขาบอกว่าเคยเรียนหนังสือกับพ่อมาสมัยตอนเด็ก ๆ เขาแวะมาเยี่ยม“
”เอ็งไปตามพี่เสมที่หลังบ้าน แล้วเชิญแขกขึ้นมาบนเรือนก่อน“
”เชิญคุณขึ้นมาบนเรือนก่อนนะจ๊ะ ฉันให้ไอ้สมลูกชายไปตามพี่เสมให้แล้ว โน่นเดินมาแล้วจ้า“
ปู่เสมเดินขึ้นบันไดหลังบ้าน พอเห็นหน้าก็ร้องทัก
”คุณปลัดมีอะไรมาหาฉันถึงเรือน“
”พอดีผมมาออกหน่วยแถวนี้ ลองถามชาวบ้านถึงครูเสม คนเขาชี้มาบอกว่าครูอยู่แถวนี้ ผมก็เลยแวะมาเยี่ยมครับ“
“บนเรือนกลางวันมันร้อน เราคุยกันที่ใต้ถุน คุณปลัดพอนั่งได้ไหม มันจะเย็นหน่อย”
“นั่งได้ครับ ไม่มีปัญหา”
“คุณปลัดมาพบฉันเรื่องอะไรหรือ”
“เรื่องแรกอยากได้รู้จักบ้านครู พอดีมาออกหน่วยแถวนี้ เรื่องต่อมาคืออยากมาอธิบายเหตุเกิดวันงานของกอหญ้าที่แม่เขาแสดงกริยาไม่ดี เรื่องนี้ผมขอใช้เวลานานหน่อยนะครับ และผมเองก็เสียใจในการกระทำของแมรี่แม่ของกอหญ้า ผมขอเล่าความเป็นมาให้ทราบโดยละเอียด
ผมมีน้องชายฝาแฝด ชื่อชลธี เขาได้แต่งงานกับแมรี่ ตอนไปเรียนอเมริกา และมีบุตรคือกอหญ้า ต่อมาเขาเกิดทะเลาะกันรุนแรงขณะขับรถด้วยเรื่องอะไรผมไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด แมรี่เป็นคนอารมณ์แปรปรวน ทราบว่าแมรี่จงใจจะให้เกิดอุบัติเหตุตายไปพร้อมกัน ขณะนั้นแมรี่กำลังใกล้คลอด
รถประสบอุบัติเหตุ ชลธีเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ แมรี่สลบไป พอฟื้นเขาเห็นผมก็เข้าใจว่าคือชลธี และเขาได้คลอดลูกสาวมาพอดี ช่วงนั้นผมมีภรรยาแล้วและลูกชายผมอายุได้ 6-7ขวบ คุณพ่อผมเขาสงสารแมรี่และเด็กที่เกิดมา พ่อขอให้ผมรับว่าคือชลธีแทนน้องชายที่ตายไป และรับเธอมาอยู่เมืองไทย โดยให้ผมสวมเป็นบิดาของกอหญ้า
เธอมาอยู่ได้ไม่นานเธอก็ขอกลับไปบ้านเกิดอยู่หลายปี โดยทิ้งกอหญ้าไว้กับผม ปัญหาที่เกิดกับผม คือ ภรรยาของผมเข้าใจผิดคิดว่าผมแอบไปมีภรรยาใหม่ จึงกินยาตาย ลูกชายผมเขาเริ่มจำความได้ เขาโกรธกอหญ้าว่าเป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องเสียมารดา เขาจึงไม่ยอมรับกอหญ้าเป็นน้อง ไม่ยอมพูดจาเล่นด้วย พอกอหญ้าโตขึ้นหลายขวบแมรี่ก็ไป ๆ มา ๆ เป็นครั้งคราว พอตอนหลังพ่อแม่เขาเสียชีวิตไปไม่นาน เขาเลยขอมาอยู่ด้วยกับกอหญ้า แต่เขาไม่ชอบชื่อนี้ เขาขอให้ผมไปเปลี่ยนชื่อกอหญ้า ว่า ไอรีน”
“ฉันสงสัยว่าทำไมตั้งชื่อเด็กว่ากอหญ้า”
“ตอนที่ผมไปพบที่เกิดเหตุ แมรี่คลอดออกลูกมาอยู่บนกอหญ้าครับ ผมนึกไม่ออกก็เลยบอกทางโรงพยาบาลไปว่าเด็กชื่อกอหญ้า ส่วนชื่อ ไอรีน มาตั้งตามที่แม่เขาต้องการตอนที่กอหญ้าจะเข้าโรงเรียน
เดิมกอหญ้าไม่ค่อยพูดจากับใคร แต่แกเป็นเด็กเรียนหนังสือเก่งเหมือนพ่อของเขา ผมเองเรียนหนังสือยังสู้น้องชายไม่ได้
กอหญ้าเริ่มมาคุยมากขึ้นเมื่อได้พบกับต้นข้าว ผมกับกอหญ้าก็ค่อยได้สนิทกันเท่าใด เพราะผมต้องย้ายไปเรื่อย ๆ อาศัยคุณย่าของกอหญ้าเป็นผู้เลี้ยงดู พอแม่ผมเสียชีวิตผมถึงได้รับกอหญ้ามาอยู่ด้วย เราเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าใด
กอหญ้าเขาก็เรียกผมว่าพ่อตามที่ย่าบอกให้เรียกครับ และเมื่อสองปีมานี้แมรี่ขอมาอยู่เมืองไทยดูแลลูก แต่แกมีปัญหาเรื่องจิตใจไม่ปรกติป่วยบ่อย เวลาแกป่วยแกจะกอดกอหญ้าไว้ไม่ให้ไปไหน แกกลัวว่าจะสูญเสียลูกไปอีกคน ทำให้กอหญ้าขาดเรียนบ่อย แต่โชคดีที่แกเรียนเก่งจึงสอบผ่านมาได้ทุกชั้นเรียน
สำหรับเหตุการณ์วันนั้น แกฝังใจเรื่องขนมพวกนี้มาก เพราะวันเกิดเหตุก่อนที่ชลธีจะเสียชีวิต น้องชายผมเขาซื้อขนมนี้มาทานแล้วก็เกิดการทะเลาะกัน แกจึงพาลไปเกลียดขนมเหล่านี้ ทำให้เหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในวันนั้น
กอหญ้าก็เสียใจร้องไห้ที่เห็นต้นข้าวเดินออกมาจากบ้านพัก พาลจะไม่ยอมไปเรียนหนังสือ ตอนนี้ผมต้องนำแมรี่ไปเข้าโรงพยาบาลบาลที่กรุงเทพ
แมรี่แกจะกลับไปอเมริกา และจะพากอหญ้าไปด้วย ใจผมยังไม่อยากให้กอหญ้าไปกับแม่ เกรงว่าเด็กจะรับปัญหาอาการป่วยของแมรี่ไม่ไหว จึงอยากให้แกอยู่เมืองไทยให้โต
กว่านี้ก่อน พ่อผมก็เห็นด้วย แต่ปัญหาคือ กอหญ้าแกร้องขอจะมาอยู่กับต้นข้าวแทน และไม่อยากตามไปอยู่กับแม่ของแกและแกไม่ค่อยสนิทกับลูกชายผมและตัวผมเท่าไร ครับ”
ปูเสมนั่งฟังนิ่ง ไต่ตรองชั่วครู จึงเอ่ยว่า
กอหญ้า กับ ต้นข้าวเขารักใคร่กันก็จริง อาจเป็นเพราะกอหญ้าไม่เคยมีเพื่อนเล่น และต้นข้าวเป็นเด็กช่างพูด ช่างคุย กอหญ้าก็คงชอบที่มีคนคุยด้วย แต่แกไม่เคยกับชีวิตชนบทตามที่ฉันเลี้ยงดูหลาน แกจะอยู่ลำบากนะคุณปลัด
ที่บ้านฉันต้องอาบน้ำบ่อ ไม่มีไฟฟ้าใช้ บ้านช่องก็อยู่อย่างธรรมดาปูเสื่อนอน ไม่มีเตียง ไม่มีที่นอน กินอยู่อย่างง่าย ๆ บางช่วงน้ำในบ่อแห้ง ก็ต้องเดินไปหาบน้ำจากบ่ออื่นที่อยู่ไกล ๆ ไม่มีห้องน้ำ ส่วนห้องสุขาก็ไม่มีอะไรอำนวยความสะดวก
ฉันว่าคุณปลัดไปคิดดี ๆ เถอะ ถ้ามาค้างวันสองวันคงไม่เป็นไร แต่ถ้ามาอยู่เลยฉันเกรงว่ากอหญ้าอยู่ไม่ได้หรอก
ฉันเข้าใจว่าคุณปลัดไม่ค่อยผูกพันกับกอหญ้า เพราะคุณไม่ได้เลี้ยงดูแกมา คิดว่าแกไม่ใช่ลูก ฉันคิดว่าน่าจะให้กอหญ้าไปอยู่กับแม่ของเขานะ“
”ให้ไปไม่ได้ครับ ผมห่วงกอหญ้าจะทนกับอาการป่วยจิตของแม่เขาไม่ไหว เพราะแกยังเล็กเกินไป ถ้าแกเรียนจบถึงชั้นมัธยมแล้วค่อยไป ผมคงไม่ขัดข้อง“
”ถ้าเช่นนั้นแกมีปู่ ทำไมปู่ดูแลไม่ได้หรือ“
”พ่อผมไม่สะดวกครับ ก่อนเกษียณไปตามจับคนร้าย ถูกยิงตัดเส้นประสาททำให้เดินเหินไม่ได้นอนติดเตียงอาศัยน้องสาวผมดูแลอยู่ครับ“
เอาอย่างนี้ลองให้เด็กสองคนเขาคุยกัน และลองให้กอหญ้ามาเที่ยวเล่นพักอยู่กับต้นข้าวดู ในช่วงปิดเทอมว่าเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไหม แต่ฉันยังไม่รับปากอะไร เพราะการเลี้ยงดูมันต่างขั้วกัน ฉันเลี้ยงหลานติดดินแบบลูกทุ่ง แต่กอหญ้าเขาไม่เคย มันก็อยากอยู่นะ”
ขอบคุณครับครู ผมจะลองไปคิดดูและคุยกับกอหญ้าว่าเขาอยากไปอยู่กับใคร วันนี้ผมขอบคุณครูนะครับที่รับฟังปัญหาของผม ผมลากลับไปก่อนครับ“
ธ กฤตยา
2568
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
