The Dumpling Queen
เรื่องเกี๊ยวแท้จริงนั้นลืมง่าย
หลิวเหว่ยเฉียงถือเป็นผู้กำกับหนังฮ่องกงรุ่นเก่าที่มีผลงานคลาสสิกซึ่งแฟนหนังฮ่องกงถือเป็น “ภาคบังคับ” ต้องดู หนึ่งในนั้นคือ Infernal Affairs แต่หลังจากหนังชุดนี้ หลิวยังไม่เคยสร้างงานใดที่เทียบเท่าความสำเร็จระดับนั้นได้ และหลังจาก Confession of Pain ในปี 2006 เขาก็เริ่มถ่ายทำหนังนอกฮ่องกงเป็นหลัก ทั้งในมาเก๊าและแผ่นดินใหญ่ เรียกได้ว่าเขาเป็นผู้กำกับฮ่องกงที่ยืนระยะได้ยาวในยุคที่นายทุนแผ่นดินใหญ่เข้ามาครองตลาดหนัง
สำหรับผลงานล่าสุด The Dumpling Queen หรือ ราชินีเกี๊ยว เนื้อเรื่องส่วนใหญ่เกิดขึ้นในฮ่องกง แต่หลิวเลือกถ่ายทำทั้งหมดในโรงถ่ายที่แผ่นดินใหญ่ และเนรมิตฉากฮ่องกงปลายยุค 1970 ถึงต้นยุค 1980 ขึ้นใหม่ ซึ่งช่วยให้ภาพของฮ่องกงในยุคนั้นดูน่าเชื่อถือในระดับหนึ่ง เพราะการหาฉากจริงในปัจจุบันคงเป็นไปได้ยาก
ตัวหนังสร้างจากเรื่องจริงของ จางเจียนเหอ หญิงชนบทจากเมืองชิงเต่า มณฑลซานตง ทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีนที่เข้ามาอาศัยอยู่ในฮ่องกงหลังถูกสามีทอดทิ้งไปมีเมียใหม่และมีลูกชายที่เมืองไทย เธอต้องเลี้ยงลูกสาวสองคนด้วยตัวเอง เริ่มจากทำงานหนักวันละกว่า 20 ชั่วโมง เริ่มจากงานล้างจานและรับจ้างต่าง ๆ ก่อนจะขายเกี๊ยวแบบชานตงที่ท่าเรือว่านไจ๋ วันแรกแทบขายไม่ได้ เพราะคนฮ่องกงไม่คุ้นเคย แต่เธอปรับปรุงสูตรและใส่ใจคุณภาพจนธุรกิจเติบโต
โดยมีตัวละครรองคอยให้คำแนะนำและช่วยเหลือ เล่าชีวิตของเธอจากความยากลำบากจนกลายเป็นอภิมหาเศรษฐี และสร้างแบรนด์ Wanchai Ferry จนเป็นราชินีเกี๊ยวฮ่องกงที่ส่งขายทั่วโลก
เรื่องราวของจางเจียนเหอเป็นเรื่องราวที่สร้างแรงบันดาลใจได้ง่าย จากแม่ลูกสองที่ดิ้นรนสู่เจ้าของธุรกิจประสบความสำเร็จ แต่ปัญหาของ The Dumpling Queen คือหนังถูกปรุงแต่งจนสำเร็จรูปมากเกินไป หากเปรียบเทียบกับเกี๊ยว ก็คงเป็นเกี๊ยวแป้งหนา ไส้น้อย หนังพยายามสร้างความรู้สึก feel-good ตลอดเวลา ทำให้เราแทบไม่รู้สึกว่าตัวเอกต้องลำบากจริง ๆ เธอมีแต่คนรอบตัวคอยช่วยเหลือ และตัวละครส่วนใหญ่เป็นคนดีทั้งหมด สิ่งนี้ทำให้ตัวหนังขาดความดราม่าและแรงกระแทกทางอารมณ์ แทนที่จะสร้างแรงบันดาลใจอย่างแท้จริง
สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือ การแสดงของหม่า ลี่นักแสดงตลกหญิงจากแผ่นดินใหญ่ เธอถ่ายทอดตัวละครได้อย่างน่าเชื่อถือ น่าสงสาร และแสดงถึงความมุ่งมั่นในการต่อสู้ชีวิตได้ดีมาก แต่ตัวละครแวดล้อมถูกปรุงแต่งจนเกินไป ทำให้หนังรู้สึกขาดแรงจูงใจ แต่อีกหนึ่งความสนุกของหนังคือการเฝ้าสังเกตว่าดารารับเชิญฮ่องกงคนใดจะโผล่ออกมาตอนไหน
อีกจุดที่น่าประทับใจคือการแสดงของฮุยอิงหง ผู้รับบทเจ๊หง อดีตโสเภณีเจ้าของห้องเช่า(โคตรใจดี)ที่จางเจียนเหอและลูกสาวอาศัยอยู่ เธอแสดงให้เห็นว่าฝีมือยิ่งอายุมากยิ่งเข้มข้น และสร้างมิติให้กับตัวละครได้ดี อย่างไรก็ตาม หนังมีจุดสะเปะสะปะบ้างในรายละเอียดของตัวละครที่อาศัยรวมกันในห้องเช่า เดี๋ยวไปโฟกัสห้องโน้นที ห้องนี้ทีทำให้โฟกัสของเรื่องบางครั้งคลาดเคลื่อนไป
แม้ว่าหนังจะเน้นความเพลิดเพลินและสร้างแรงบันดาลใจ แต่ก็เต็มไปด้วยฉากร้องไห้และดราม่าแบบจัดเต็ม ความยากลำบากของตัวเอกถูกทำให้นุ่มนวลเกินไป ตัวละครรอบข้างส่วนใหญ่เป็นคนดี และความสำเร็จของเธอเหมือนเกิดขึ้นโดยบังเอิญ ซึ่งทำให้ผู้ชมไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเธอประสบความสำเร็จจริง
ยิ่งกว่านั้นยังมีอารมณ์โฉ่งฉ่างแบบละครหลังข่าวหรือไม่ละครสั้นแนวตั้งที่กำลังมาแรงในเวลานี้ โดยเฉพาะในฉากแรกที่เธอพาลูกสาวไปพบสามี แล้วดันมีแม่ผัวมาด้วย จากนั้นแม่ผัวไม่รอช้าที่มาจะบอกเธอแบบนางมารร้ายในละคร ว่าลูกชายชั้นมีเมียมีลูกใหม่แล้วนะ ถ้าเธอจะไปด้วยต้องไปอยู่ในฐานะเมียรองคอยรับใช้เมียใหม่และลูกชายเขานะ ดูแล้วมันรู้สึกช็อตฟิลจริงๆ
นอกจากนี้ ยังเต็มไปด้วยเมโลดราม่าแบบสุดโต่ง ตัวละครร้องไห้เกือบทุกห้านาที ทั้งในระยะใกล้หรือแม้กระทั่งช้าเป็นสโลว์โมชั่น โชคชะตาและสังคมถาโถมใส่เธอ ผู้หญิงผู้ถูกทดสอบอย่างไม่หยุดหย่อนจากเพื่อนบ้านรุนแรง นักเลงโหดร้าย และตำรวจไร้หัวใจ แต่เธอก็ยังรักษาศักดิ์ศรีได้เสมอ ทุกครั้งที่ตัวร้ายจะทำร้ายกลับต้องยอมใจอ่อนต่อเธอ เพราะใครจะกล้าทำร้ายแม่ผู้ดีแบบนี้ แม้แต่ฉากที่นักเลงมาเรียกค่าคุ้มครองยังกลายเป็นดีไปแบบบไม่น่าเชื่อ
โดยสรุป ถ้าไม่บอกว่า The Dumpling Queen เป็นหนังที่ทำโดยหลิวเว่ยเฉียงแล้วคงจะคิดไปว่านี่เป็น Company Profile ที่บริษัททำออกมาเผยแพร่แน่ๆ หรือถ้าถ้าจะเปรียบให้ถูกต้อง หนังเรื่องนี้คือเกี๊ยวสำเร็จรูปแช่แข็งที่พร้อมเอามาละลายน้ำแข็งแล้วปรุงบริโภคได้ทันที มีหนังไม่กี่เรื่องที่หรอกที่จะมาพร้อม “ความพร้อมบริโภค” ในทันทีเช่นนี้ สามารถรับชม(ชิม)ได้โดยไม่ต้องคิดมาก นี่คือหนังที่บทคาดเดาได้ง่าย ธรรมดา และก็ลืมง่ายไม่ยากเย็นนักเช่นกัน
6/10
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
