watthakhanun
วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๒๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ เรื่องใหญ่เรื่องด่วนก็ยังคงเป็นการช่วยเหลือน้ำท่วมปักษ์ใต้ ไม่ใช่เฉพาะพี่น้องชาวหาดใหญที่เดือดร้อน หากแต่ว่าตั้งแต่นครศรีธรรมราชลงไป ต้องบอกว่าท่วมเกือบทุกพื้นที่ มากบ้าง น้อยบ้าง..!
ทางคณะสงฆ์ภาค ๑๗ และภาค ๑๘ ระดมสรรพกำลังออกไปช่วยเหลือ โดยเฉพาะ
การประกอบอาหารเพื่อมอบให้แก่ผู้ประสบภัย แต่บางทีก็มีปัญหาตรงที่ว่าต้องรีบทำแต่เช้า แล้วกว่าจะเข้าถึงพื้นที่บางทีก็ตกบ่าย ข้าวปลาอาหารอาจจะมีบูดบ้างอะไรบ้าง หรือไม่ก็พี่น้องที่ได้รับความช่วยเหลือกลับเป็นอิสลาม ตั้งข้อรังเกียจว่าบะหมี่หมูสับกินไม่ได้..! ถ้าหากว่าอยู่ในสถานการณ์ที่จะถึงแก่ชีวิตแบบนั้นแล้วยังเลือกอยู่ ก็คงต้องรอพระเจ้าช่วยเหลือท่านเถอะ..!
ในเรื่องของความช่วยเหลือนั้น มีสารพัดปัญหาที่เกิดขึ้น กระผม/อาตมภาพเคยทำกู้ภัยมาก่อน ซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง ในช่วงปกติธรรมดาบางทีเครื่องไม้เครื่องมือ จะรถจะเรืออะไรพร้อมทุกอย่าง แต่พอฉุกเฉินขึ้นมาดันเสียให้ซ่อมดื้อ ๆ ซะอย่างนั้น..!
ดังนั้น..หลายท่านพอไปถึงแล้วก็จะเจอปัญหาหน้างาน อย่างเช่นว่าน้ำแรงมาก ไม่สามารถที่จะจอดเรือท้องแบนหรือเจ็ตสกีรับคนได้ ต้องไปตีวงแล้วตีวงเล่าเพื่อที่จะ
กลับมา แล้วญาติโยมก็ไม่มีความคล่องตัวพอ ที่จะใช้เวลาแค่เสี้ยววินาทีในการขึ้นได้ บางทีก็ด่าพ่อล่อแม่กู้ภัยทั้งหลายว่า "มึงจะรีบไปไหน ?" ก็ถ้าไม่รีบ..จากกู้ภัยก็จะกลายเป็นผู้ประสบภัย..! เนื่องเพราะว่าไปขวางทางน้ำ เรือใหญ่เท่าไรก็ล่ม เจ็ตสกีที่มีความคล่องตัวขนาดนั้นก็ยังโดนพัดไปกระแทกเสาไฟบ้าง กระแทกรั้วบ้านบ้าง บางทีก็ไปชนเอาสิ่งกีดขวางใต้น้ำพังบรรลัยไปบ้าง..!
ทุกคนนอกจากไปด้วยใจแล้ว ส่วนใหญ่ก็ยังควักกระเป๋าตัวเอง ไปเพื่อช่วยเหลือ แต่ไปแล้วโดนด่า คาดว่าถ้าไม่ใช่พวกที่หน้าด้านหน้าทนจริง ๆ ก็คงไม่มีใครทนอยู่ให้เขาด่าแบบนั้น บางรายก็โหดถึงขนาดไม่ได้ดูเลยว่าเขาจะต้องรีบไปช่วย "เคสเร่งด่วน" อย่างเช่นว่าผู้ป่วยหนักหรือผู้ป่วยติดเตียง พอเห็นว่าวิ่งเลย ไม่ช่วยตัวเองก็ยิงปืนตามไปเลย แล้วอย่างนั้นจะให้ใครไปช่วยมึงอีก..!
บุคคลประเภทนี้ต้องเจอกระผม/อาตมภาพสมัยยังไม่ได้บวช เพราะกระผม/อาตมภาพเข้าใจดีว่า "คนเขาไม่กลัวคนดี คนกลัวแต่คนที่ชั่วกว่า..!" ในสมัยนั้นพวกนักเลงพวกเกเรเต็มซอย จะโดนอัดชนิดกองกับพื้น แล้วกระผม/อาตมภาพก็แบกไปส่งบ้านด้วย ดังนั้น..ไอ้ประเภทที่มาถามว่า "มึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร ?" รู้แน่นอน เพราะว่ากูจะแบกไปส่งบ้านให้เลย..!
เรื่องของงานเหล่านี้เป็นเรื่องของการเสียสละจริง ๆ ทั้งหิว ทั้งเหนื่อย ทั้งเสี่ยงอันตรายถึงแก่ชีวิต แต่คนเราเวลาเดือดร้อนขึ้นมาก็เอาตัวกูของกูเป็นใหญ่ ถ้าไม่ได้อย่างใจ กูก็ด่าเช็ดไว้ก่อน..! โดยที่ไม่ได้ดูว่าบุคคลที่ไปช่วยเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้เห็นน้ำตาของกู้ภัยว่าเป็นอย่างไรเวลาช่วยพวกท่านไม่ได้ จึงเป็นเรื่องที่ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราเป็นอย่างยิ่ง
นี่คือหลักสมานัตตตาในสังคหวัตถุ ๔ ซึ่งคนมักจะแปลว่าให้ทำตัวสม่ำเสมอ ถ้าชั่วสม่ำเสมอ แล้วจะเป็นสังคหวัตถุได้ไหม ? เพราะฉะนั้น..คำว่า สมานัตตตา ก็คือเอาใจเขามาใส่ใจเรา เห็นตัวเขาเสมอด้วยตัวเรา เรารักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร คนอื่นก็รักสุขเกลียดทุกข์อย่างนั้น จึงควรที่จะช่วยเหลือยื่นโยนกันอย่างเต็มที่ ไม่ควรที่จะ
เบียดเบียนซึ่งกันและกัน
เรื่องของหลักธรรมที่ความหมายเพี้ยนไปในพระไตรปิฎกของเรามีมาก จึงเป็นเรื่องที่เราท่านจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องศึกษาและปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงอย่างแท้จริง โดยเฉพาะถ้าเรียนปริยัติ คือศึกษาตำราอย่างเดียว ถ้าไม่ใช่สุดยอดอัจฉริยะ เกิดมาในระดับ
ปัญญาธิกะไปเลย ยากมากที่จะ "คิดว่าเป็นอย่างนั้น คาดว่าเป็นอย่างนี้" แล้วถูกต้องตามนั้น เนื่องเพราะว่าสภาวธรรมที่เกิดขึ้นนั้น ต้องปฏิบัติเองถึงจะรู้จริงว่าเป็นอย่างไร การอนุมานเอาตามตรรกะหรือความคิดของตนนั้นใช้ไม่ได้ โอกาสผิดพลาดจะมีสูงมาก..!
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพุธที่ ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๘
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
