“ใครกันแน่ เห็นแก่ตัว ?” เห็นคนที่ทุกข์ใจ แล้วไม่ทุกข์ใจตาม เรียกว่า เห็นแก่ตัว จริงเหรอ ?

บาป = ทุกข์ใจ = นรก บุญ = สุขใจ = สวรรค์ วางบุญบาป วางสุขทุกข์ วางจิตใจ = พระนิพพาน การปล่อยวางเป็นเรื่องของผล เหตุคือการเจริญ ศีล สมาธิ ปัญญา

จะทราบได้ยังไง ว่าใครถามเพราะสงสัยจริง ๆ กับใครแค่ถามเพราะต้องการจับผิด คนที่จับผิดผู้อื่น ขณะจิตนั้นจะประกอบไปด้วยอกุศล อคติบังตา ปักธงแน่วแน่อยู่ในใจ จิตใจคับแคบ มองเห็นแต่จุดเดียว แอบเพ่งโทษในการ

ทุกสรรพสิ่งบนโลกจอมปลอมนี้ ล้วนแต่เป็นมายา อาศัยเหตุปัจจัยปรุงแต่งกันขึ้นมา หลอกลวง หลอกหลอน เป็นวังวนที่ไม่รู้จักจบสิ้น

ทำไม จุดที่พอดี ถึงกระทำขึ้นมาไม่ได้ มันต้องพอดีเอง เพราะทุก ๆ การกระทำจะแฝงไปด้วยเจตนาเสมอ จุดที่พอดี เกิดเมื่อหมดเจตนา ปฏิบัติจนมันอิ่ม เกิดความเบื่อหน่ายคลายความยึดถือ มันพอเอง ทุก ๆ การขวนขวาย ยัง

คำว่า อคติบังตา ทำไมใช้คำว่า 'บังตา' เพราะขณะที่คน ๆ นั้นเกิดอคติ เค้าจะมองไม่เห็น เค้าจะไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีอคติ ก็มันบังตาอยู่ ตามืดบอด ที่เรียกว่า อวิชชาเป็นเครื่องกางกั้น ก็เป็นไปในทำนองเดีย

"สภาพไร้ตัวตน" ความที่ทางโลกกับทางธรรม ปลายทางอยู่กันคนละฝั่ง ทำให้ทุกอย่างมักกลับตาลปัตร มันพลิกกันนิดเดียวเท่านั้นเอง

ตั้งแต่ปุถุชน กัลยาณชน พระโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และพระอรหันต์ ก็ได้ยิน ได้ฟังข้อธรรมเดียวกัน แต่ความรู้ความเข้าใจแตกต่างกันตามภูมิจิต จึงกล่าวว่า ธรรมของพระพุทธองค์ทุกบทมีต้น กลาง ปลาย ภูมิจิตอ

คิริมานนทนสูตร ได้ชื่อว่าเป็นพระยาธรรมิกราช เพราะเป็นใหญ่กว่าธรรมทั้งหลาย ได้ชี้ทางนรก สวรรค์ และพระนิพพานไว้ เป็นพระสูตรที่คลอบคลุม กว้างขวาง ในหลักการปฏิบัติ