อาจเป็นเพราะ ความหวังดีของเราล่ะมังครับ คือ แบบนี้ครับ เหมือนกับความเมตตาที่เราทำไม่ระมัดระวังนัก จะกลายเป็นว่าเมื่อเห็นเขาเดือดร้อนก็กลายเป็นว่าเราเองก็เดือดร้อนตามเขาหรือยิ่งกว่าเขาขึ้นไปอีก หรือเหมือนกับคนที่รักสัตว์แบบไม่แยบคายนัก เสาะหาสัตว์จรมาเลี้ยง เลี้ยงมากเข้า ๆ ก็กลายเป้นภาระของตนไป
บางทีเราก็อาจจะต้องคิดอย่างนี้ล่ะมังครับว่า เราเป็นใครจะไปช่วยเหลือใครได้มากขนาดนั้น เราเป็นใครถึงจะไปอยากให้คนนั้นดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ให้ได้ดั่งใจเราได้ขนาดนั้น แม้กระทั้งพระพุทธเจ้าผู้เป็น "พระทศพล" มีกำลังมากขนาดนั้นยังไม่สามารถพาสัตว์ทั้งหลายข้างฝั่งได้พร้อมกันหมด (เพราะแท้ที่จริงแล้วใครจะเป็นคนดีได้ ก็ขึ้นอยู่กับความตระหนักรู้ในใจของเขาเป็นอันดับแรก) ฉะนั้นแล้ว เมื่อเจอกรณีแบบนี้บางครั้งเราก็ควรคิดแบบนี้ล่ะครับ
มีนิทานชาดกเรื่องหนึ่งเล่าว่า อาจารย์คนหนึ่งปรารถนาให้คนทั้งหลายเป็นคนดีเหมือนกันหมด จึงกล่าวสอนคนทั้งหลายไปทั่ว มีศิษย์คนหนึ่งเห็นการกระทำของอาจารย์นั้น ต้องการแสดงนัยบางอย่างแก่อาจารย์ จึงได้ขนก้อนหินไปโยนทิ้งลงหน้าผาที่ลึก ๆ อาจารย์เห็นอย่างนั้นจึงถามศิษย์ว่าทำแบบนั้นไปทำไม? ศิษย์จึงบอกว่าเขาต้องการให้โลกนี้ไม่มีที่สูงที่ต่ำ ต้องการให้พื้นผิวของโลกนี้ราบเรียบเสมอกันเหมือนหน้ากลอง
อาจารย์ได้ฟังก็ตกใจบอกว่าเรื่องแบบนั้นจะเป็นไปได้ยังไง? เฮะจะทำมันยังไงได้ลำพังตัวคนเดียว หรือแม้ด้วยกำลังของคนทั้งโลกก็คงไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ศิษยืจึงกล่าวว่า เพราะเห็นอาจารย์เที่ยวสอนคนทั้งหลายปรารถนาให้คนทั้งหลายเป็นคนดีได้โดยเสมอกันเขาจึงทำแบบนั้น เมื่อฟังดังนั้นอาจารย์จึงได้นัยว่าศิษย์กำลังตักเตือนตนให้รู้จักประมาณในกำลังของตน และให้รู้จักปล่อยให้โลกนี้เป็นไปตามทางของมันบ้าง
เราไม่สามารถควบคุมอะไรได้มากขนาดนั้นหรอกครับ เราแนะเขาเท่าที่เราจะทำได้แล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นเราก็ไม่ควรเสียใจเพราะเรื่องนั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
