ข้อคิดชีวิตที่ได้ตอนเป็นลมชัก
ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะเกิดเรื่องนี้กับตัวเองในชีวิตนี้
มันเหมือนละครมาก
วันหนึ่งเราตื่นขึ้นมา พบกับเพดานสีขาว อากาศหนาวๆ โล่งๆ เย็นๆ
มีคนหนึ่งพูดกับ เราว่า รู้ไหมตอนนี้อยู่ที่ไหน
เราขณะที่นอนหลับ สะลึมสะลือ ไม่ค่อยมีแรง เลยเดาไปว่า รพ.
และใช่ ฉันอยู่รพ. และก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองมาอยู่นี่ด้วย
พอเริ่มมีสติ จึงรู้และเข้าใจว่า เราเป็นลมชักเข้ารพมา
แต่สำหรับคนเป็นลมชัก จะรู้เหมือนกันว่า ตอนที่เรามีอาการชักที่อาการหนักๆ เราจะไม่รู้ตัว ต่อให้ร่างกายภายนอกจะชัก จะกรีดร้องยังไง เราจะไม่รู้สึกตัวเลย มันเหมือนแยกร่างเป็น 2 ร่างเลย เพราะเราไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
คนภายนอกจะเห็นความเจ็บปวดของเราแค่ไหน แต่เราไม่รู้สึก
ครั้งที่สองที่เข้ารพ.เพราะลมชัก เราก็ไม่รู้สึกตัว แต่มีอาการสะลึมสะลือ ขณะนอนบนเตียงในห้องฉุกเฉิน
ปกติ เราเป็นคนมีเป้าหมายชีวิตที่อยากทำให้สำเร็จ แต่วันนั้นที่เกิดขึ้น เรารู้สึกปล่อยวางทุกสิ่ง และภาวนาให้ตัวเองไปสบาย
ใช่! คิดอย่างงี้จริงๆ เรารู้สึกอ่อนล้า มันเพลียไปหมด เราเคยมีห่วงโดยเฉพาะห่วงสัตว์เลี้ยงของเรา แต่ ณ วินาทีนั้น เรารู้สึกได้ว่า ทุกอย่างจะมีทางของมัน ไม่ต้องห่วง ปล่อยได้เลย
ฉันขอให้ตัวเองไปสบาย ฉันไม่ได้ไปด้วยความเครียด ไม่ได้อยากตายแบบประชดชีวิต แต่การตายของฉัน ฉันรู้สึกว่ามันคือสิ่งที่สมบูรณ์แบบมาก
สุดท้ายฉันมาตื่นในห้องผู้ป่วยร่วม ฉัยยังไม่ตาย
แต่ทำให้เข้าใจชีวิตมากขึ้น เห็นชีวิตในภาพรวมที่กว้างมากขึ้น และมองการตายเป็นเรื่องดีๆ ไม่ต่างจากการเกิด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
