ในสถานการณ์จริง ขณะที่คนไข้นั่งเผชิญหน้ากับหมอ ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะร้ายแรงหรือไม่ก็ตาม บทสนทนาของหมอกับคนไข้ ไม่หยุดลงแค่นั้นค่ะ คนไข้แทบไม่มีเวลาถามตัวเองด้วยซ้ำว่า ฉันรู้สึกอย่างไร
เพราะหมอก็จะพูดไปเรื่อยๆอธิบายให้คนไข้ฟัง ทั้งสาเหตุของโรค อาการที่พบ ทั้งอาการนำและการดำเนินของโรค รวมถึงแนวทางการรักษา ขั้นตอน ค่าใช้จ่าย ผลสัมฤทธิ์ โอกาสและความเสี่ยง ทางเลือกต่างๆ
คนไข้อาจจะงงๆฟังหมอไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็เป็นธรรมดาค่ะ เพราะตั้งสติไม่ทัน แล้วถ้ายิ่งเป็นคนที่มี stereotype เช่นมะเร็ง=ตาย โรคร้าย=เวรกรรม พวกนี้ก็จะสติหลุดแน่ๆ
ดังนั้น การตั้งคำถามว่า "ฉันรู้สึกอย่างไร" อาจเป็นเรื่องเสียเวลาและไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย มาโฟกัสที่การรักษาตัวดีกว่ามั้ย ติดขัดเรื่องอะไรก็หมั่นศึกษาหาข้อมูล ขอความช่วยเหลือ หาผู้สนับสนุน
ยาไม่ใช่ของวิเศษ หมอไม่ใช่ผู้วิเศษ การแพทย์ไม่ใช่เพื่อเอาชนะความตายค่ะ ทำความเข้าใจกับประเด็นเหล่านี้ก่อน จัดการให้เต็มที่ในส่วนที่เราทำได้ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
