15 ส.ค. 2019 เวลา 06:04 • ไลฟ์สไตล์
วันสำหรับช่วยเพื่อนที่มองไม่เห็น..มีได้ทุกวัน🌟
เมื่อวานนี้ จากที่เห็นข่าวนายกฯลุงตู่ ไปทำกิจกรรมส่งเสริมการช่วยเหลือคนตาบอดที่มูลนิธิคนตาบอดฯ แห่งประเทศไทย (จริง ๆ วันผู้พิการ คือ 3 ธันวา ของทุกปี)
แอดนกก็เลยอยากเล่าเรื่องประสบการณ์กับเพื่อน ๆ ที่ตาไม่เห็น เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนพี่น้องที่กำลังอ่านอยู่ทุกคน😄
ย้อนไปสักยี่สิบกว่าปี จำได้ว่า ตัวเองไปเดินเล่น B2S Central World เนื่องจากชอบบรรยากาศการอยู่ท่ามกลางหนังสือ..📚
แล้วบังเอิญหันไปเห็นห้องกระจกใส สวยเก๋ ติดป้ายใหญ่ว่าสำหรับอ่านหนังสือเสียง.. Books For Blinds
ภายในมีอุปกรณ์ครบชุดสำหรับการอัดเสียง 🎤📻และมีหนังสือ 4-5 เล่ม ที่ผ่านการขออนุญาตอัดเป็นไฟล์เสียงจากสำนักพิมพ์แล้วเรียบร้อย มีทั้งนิยายโรแมนติก เรื่องสั้น หนังสือธรรมะ ฯลฯ ในห้องแอร์ที่บุวัสดุกันเสียงไว้เรียบร้อย🎧
ตามกติกาที่นั่น คือ คนหนึ่ง ๆ จองคิวได้ไม่เกิน 1 ครั้งในแต่ละเดือน อ่านได้ 1 ชั่วโมง มีสมุด log book ทำให้คิวไม่มีซ้ำซ้อน เพราะมีพี่จนท. B2S ดูแลจุดนี้ให้
แอดสนุกกับการอ่านหนังสือให้คนตาบอดที่นี่หลายปี (แอบจองคิวให้เพื่อนด้วยก็บ่อย) จนจบเภสัชฯ แล้วไปใช้ทุนต่างจังหวัด (รู้สึกตัวเองจะเป็นรุ่นใช้ทุนท้าย ๆ) ก็ทำให้เว้นระยะทำกิจกรรมอ่านหนังสือคนตาบอดไปบ้าง
ช่วงปีหลัง ๆ ที่ไปอ่านสักเกือบ 10 ปีที่แล้ว จำได้ว่าเคยอ่านการ์ตูนเรื่อง เพอร์ซี่แจ็กสัน ด้วย (ซึ่งมันดังหลัง แฮร์รี่ พอตเตอร์ เนาะ)😁
และครั้งสุดท้ายที่ไปเมื่อสัก 6-7 ปีที่แล้วมั้ง ไปกับเพื่อนพิเศษในช่วงเวลานั้น (ถือว่าเป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ได้ทำกุศลด้วยกัน)
แล้วห้องกระจกนั้น ก็มีเหตุให้เครื่องเสียยาว..นาน.. จน ไม่ได้ไปอีกเลย😢
นั่นคือ จุดเริ่มต้นของการทำกิจกรรมอาสาเพื่อคนตาบอด ที่ตัวเองก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่ทำให้หัวใจพองโตมาก ๆ ที่จะได้ทำอะไรให้ ใครหลาย ๆ คนที่เราไม่รู้จัก และเขา ก็ “ไม่เห็น” เรา😊
กลับมาสู่ เกือบปัจจุบัน ย้อนไปนิดนึง เมื่อสัก 3-4 ปีที่แล้ว
นกทำงานหนักมาก รับเวรเช้าต่อดึก อยู่ประมาณครึ่งปี
คิดง่าย ๆ ว่า มีเวลานอนข้ามคืนจริง ๆ ที่ห้อง แค่ 3-5 วันต่อเดือน😰
อีก 20 กว่าวันที่เหลือ คือ ไปเข้าเวร ซึ่งต้องตื่นมาทำงาน ตลอดคืน สี่ทุ่ม ห้าทุ่ม ตีหนึ่ง ตีสอง ยันเช้า.... แล้วก็ไปต่อเวรเช้าต่อ ทำงานถึง สี่ห้าโมงเย็น ค่อยนอนพัก 3 ชั่วโมง แล้วต่อเวรใหม่ ..วนกันไปเช่นนี้😩
งาน คือ ดูประวัติเจ็บป่วย เช็คความเหมาะสมในการใช้ยา ดีลกับหมอ ช่วยดูแลการจัดยา เช็คความถูกต้องของยาที่จัด ดีลกับการเงินเรื่องสิทธิ์คนไข้ แล้วค่อยจ่ายยาคนไข้เป็นอันเสร็จสิ้น ทำแบบนี้แต่ละเคส ทุก 30 นาที - 1 ชั่วโมง😵
จนมีความเบลอ งงวัน งงคืน ... ไม่มีความต่างของวันจันทร์ถึงอาทิตย์
เพราะทุกวัน จะมีคิวงานคอยอยู่ จัดคิวเวรวางแผนล่วงหน้าเป็นเดือน ซึ่งมีการแทรกเวรด่วน(มีเภสัชป่วย) เวรยก(จากคนอื่นยกให้) อีกด้วย😓
แอดนกเคยนอน charge พลัง ตอนหัวค่ำ แล้วตื่นขึ้นมา.. เห้ย..เลยเวลาขึ้นเวร .. (เพราะร่างกายน็อคสุด ๆ)
ต้องรีบขอให้คนอื่นช่วยต่อเวลาให้.. เป็นความรู้สึกที่แย่มาก ๆ😭
ที่สำคัญ อาการ “ตัวหนัก สมองหนัก” คือ หน่วง ๆ เหนื่อย ๆ โลกข้างในจะค่อย ๆ อึน เซ็ง เบื่อ ๆ กับชีวิต .. เกิดมากขึ้นเรื่อย ๆ😱
จนมีคำถามในใจดัง ๆ ว่า
นี่คือชีวิตกรูเหรอ?
จะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไร?
ไหวเหรอ?
มีเงิน แต่ไม่มีชีวิต (ชีวา) และอาจจะไม่มี “ชีวิต” เหลือ
ถ้าเจ็บป่วยด้วยการโหมงาน ก็เลย clear cut ตัดสินใจถอยออกมาจากวันวนนั้น
(นกเข้าใจและเห็นใจ คนสายงานเดียวกัน และคนขยันอีกมาก ที่โหมงานหนัก ๆ เป็นกำลังใจให้ และขอให้มีช่องทางที่ทำให้คุณภาพชีวิตคุณดีขึ้นนะ)🌹🌹🌹
ด้วยความที่ว่า นกเป็นคนชอบ “ใช้กำลัง” (ออกกำลังกาย) อยู่แล้ว มันเลยรู้ว่า สิ่งที่จะช่วยให้เรากลับมา active คือ การได้เหงื่อ .. จากการวิ่งและว่ายน้ำ
เลยได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ ในวัย 30 ปลาย ๆ
อย่างวิ่งในสวนสาธารณะ วิ่งในงาน ว่ายน้ำเป็นชั่วโมง 🌼
และเข้ากลุ่มวิ่งขาโหด อย่าง cityrun⚡
Cityrun คือ วิ่งรอบเมือง วิ่งบนถนน วิ่งบนฟุตบาท .. มี passion กันมาก ๆ วิ่งกันทีละ 30-50 กม. ตั้งแต่ตีสี่ตีห้าไปยันสิบโมง😝
ช่วงนั้น นกจะขยันวิ่งหนักมาก ๆ และยังเป็นแรงกระตุ้นให้ คุณพ่อ คุณแม่ น้อง ๆ มาวิ่ง พร้อมหน้ากัน ในงานวิ่งใกล้ ๆ บ้าน นับเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมดี ๆ สำหรับครอบครัวเรา😘
ต้องบอกก่อนว่า โดยรวมทุกคนในบ้าน จะออกกำลังกายด้วยการเดิน วิ่ง เล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่แล้ว
น้องชายก็เป็นหนึ่งในทีมไตรกีฬา “ไก่แด้นซ์” รุ่นแรก ซึ่งมาจาก คำว่า guidance ที่ อาจารย์เปี๊ยก ริเริ่ม ให้น้อง ๆ ชาวจิตวิทยา มศว. มาทำกิจกรรมดี ๆ ด้วยกัน
เมื่อ achieve กับเป้าหมาย คือ วิ่งได้ระยะยาวขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกเติมเต็มในครอบครัวมีมากขึ้น มันก็รู้สึกดีกับตัวเองในทุกวัน😘
หลังจากนั้น นกก็เริ่มมองหาความท้าทายใหม่อีก
คือ อยากเอาสิ่งที่ชอบ ทำประโยชน์ให้คนอื่นได้ด้วย
ซึ่งไม่รู้ทำไม.. นอกจาก หมาแล้ว.. คนกลุ่มแรก ๆ ที่นึกถึง ก็คือ คนตาบอด
เลยไปสแกนดูกลุ่มแนววิ่ง ๆ ออกกำลังกาย ในเฟสบุ้คอีก (กลุ่ม cityrun ก็มาจากหาในเฟสบุ้คนี่ล่ะ)😋
จนวันนั้นแหล่ะที่เจอ กลุ่ม “วิ่งด้วยกัน”
ซึ่งทำให้ได้รู้จักการเป็น “ไกด์รันเนอร์” #GuideRunner🌻
อาสาที่พาเพื่อนผู้ที่พิการวิ่ง ซึ่งมี “คุณแจ็ค กลุ่มวิ่งด้วยกัน” เป็นแกนนำ (ลองแวะไปในกลุ่มได้)
เพื่อนเหล่านี้ อาจเป็นคนที่มองไม่เห็นเลย เห็นเรือนลาง หูไม่ได้ยิน แขนขากล้ามเนื้อมีปัญหา วีลแชร์ ฯลฯ🍁
เรารู้เลยว่า .. ใช่แล้ว .. ที่นี่แหล่ะ ..หัวใจพองโต อีกครั้ง💙💙💙
ทำไมถึงต้องพาเขาวิ่ง ...
คิดดูสิ .. คนตาดี มีมากแค่ไหนที่ขี้เกียจ แม้แต่จะยกร่างขึ้นมาขยับ...
แต่คนที่เขา..ร่างกายไม่อำนวย แต่ ‘ใจเต็ม’ อยากออกกำลัง อยากวิ่ง อยากสูดอากาศ อยากเอาชนะขีดจำกัดทางกายภาพ หรือ อยากอะไรก็ช่าง ฯลฯ..
เขารอ รอ แค่ใครสักคน มาช่วย “เป็นหูเป็นตา” เดินหรือวิ่งเคียงกัน เพียงไม่กี่ชั่วโมง
อย่างนี้ น่าช่วยไหม ..💛
เชื่อว่าอาสาสมัคร นับร้อยนับพันคน ที่มา “เช็คชื่อ” ไว้ที่นี่ ก็ด้วยความเต็มใจ อยากช่วยจริง ๆ
และจากกลุ่มนี้.. แม้นกจะร่วมกิจกรรมกับเขาน้อยเต็มที หากเทียบกับขาประจำคนอื่น ๆ และเพื่อนพี่น้องที่มีเวลามากกว่า
แต่.. ก็ทำให้นกได้รู้จัก เพื่อนใหม่สองคน คือ คุณเปรมและพี่โจ้ ซึ่งทั้งคู่มองไม่เห็น..
คุณเปรม ..เราได้วิ่งด้วยกันหลายครั้ง หลายงาน ซึ่งเราได้สร้างประสบการณ์สนุก ๆ ร่วมกัน .. เป็นครั้งแรกที่คุณเปรมได้ราดน้ำใส่ “หัว” เพื่อ refresh และ ลดความร้อน... สนุก.. เหมือนได้กลับไปเป็นเด็ก😜
นกได้ชวนเพื่อนที่รู้จักจากกลุ่ม Cityrun คือ พอลล่า มาวิ่งเป็นไกด์กับคุณเปรมด้วย (ทุกวันนี้ ก็ยังนัดวิ่งด้วยกันบ้าง)
น้องสาวนก คนที่ปกติแล้วจะปฏิเสธ “กิจกรรมสร้างเหงื่อ” ก็ได้มาแจมเป็นไกด์กับคุณเปรมด้วย.. (ปลื้มใจ อย่างไม่ต้องสงสัย)..😍
ส่วนพี่โจ้ ..นกได้รู้จัก เพราะพี่โจ้ประกาศในกลุ่มว่า วันนี้จะไปยืนคอย ในสวนลุม เวลา 17-18 น. ใครจะพาวิ่งได้บ้าง ..
นกเลยเข้าไปรับอาสา และเกิดการชวนเพื่อนอีกคนให้ไปเป็นอาสา guest แบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็สนุกดี..
ความดี ทำได้โดยไม่ต้องตั้งตัว.. มันวัดใจกันก็ตรงนี้🌸
พี่โจ้ เล่าว่า จะมีตำแหน่งนัดหมายประจำ ในสวนลุม
แกจะถือป้ายขนาด A4 เขียนใจความว่า “ขออาสา ช่วยพาผู้พิการทางสายวิ่งด้วยครับ”
แกบอกว่า แกเดินทางมาหลังเลิกงาน อยากออกกำลัง ก็ใช้ไม้เท้านำทางมากับเป้ใบใหญ่
ถือป้ายนี้ คอย.. และ คอย
บางวัน ก็ยืนคอยไปเรื่อย ๆ เป็นชั่วโมง ก็ไม่มีใครมาช่วยพาวิ่ง
แล้ว..แกก็ต้องเดินกลับ ..😢😢😢
เรื่องยังไม่จบเพียงเท่านี้ ยังมีเรื่องการเป็น อาสาสมัคร สอน MMA ศิลปะป้องกันตัว ให้ผู้พิการทางสายตา ..😇
ประสบการณ์ที่สร้างภาพจำดี ๆ แก่นก น้องและเพื่อน ๆ ที่ไม่มีวันลืม
(MMA คือ Mixed Martial Art การรวมหลายศาสตร์ป้องกันตัว ผสมเข้าด้วยกัน อย่าง มวย เทควนโด ยิวยิดซู ฯลฯ)😉
ไว้มัโอกาสจะรวบรวมมาเล่าแบ่งปันกันเพิ่มค่ะ
หากขอบคุณที่ติดตาม อยากแบ่งปันสร้างพลังบวกให้สังคม กด SHARE นะคะ
นกไดโนสคูล🐦
โฆษณา