เล่นเพื่ออะไร
ณ มุมหนึ่งของเมืองมุมไบ ซึ่งเป็นเมืองท่า สำคัญของประเทศอินเดีย ชารัส ชายวัยเกษียร ชอบนั่งสมาธิภาวนา
ทุกวันไม่เคยขาดโดยเฉพาะช่วงเย็น สำหรับเขาแล้วการทำสมาธิภาวนามันเขาให้เขาจิตใจสงบเย็นใจเบิกบานใจ
แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเด็กชายกลุ่มหนึ่งประมาณ 4-5คน พากันมาเล่นคริกเก็ต ที่ลานถนนหน้าบ้านของชารัส ซึ่งเสียงของเด็กๆอีกทึกคึกโครมมันส่งเสียงรบกวนต่อการทำสมาธิของเขาเป็นอย่างมาก
จิตใจที่เคยสงบ เขาไม่รู้สึกสงบอีกต่อไป ความสงบของเขาได้ถูกทำลายลงด้วยเสียงของเด็กๆ และเขารู้สึกหงุดหงิดรำราคาญเป็นอย่างมาก แต่เขาก็รู้ดีว่าเด็กคงไม่รู้จะไปเล่นที่ไหนเพราะมีที่หน้าบ้านเขามีลานกว้างกว่าที่อื่น
มันจึงเหมาะเป็นอย่างยิ่งสำหรับเด็กๆเหล่านั้น และต่อไปนี้พวกเขาคงจะมาเล่นทุกวันเป็นแน่แท้ เขาอยากให้เด็กไปเล่นกันที่อื่น แต่ครั้นจะลงไปไล่ให้ไปเล่นที่อื่นก็คงจะไม่สำเร็จเพราะเขากำลังสนุกสนานกัน หรืออาจมีปัญหากันแล้วจะโดนเด็กถอนหงอกเอาได้ จะทำอย่างไรดีน้าจะทำอย่างไรดี
เขาลงจากบ้านไปหาเด็กที่กำลังเล่นคริกเก็ตอย่างสนุกสนานเสียงดังอึกทึกคึกโครมอย่างไม่เกรงอกเกรงใจชาวบ้านในละแวกใกล้เคียง เขาเอ่ยปากพูดกับเด็กๆว่า เด็กๆพวกเธอนี่ช่างฉลาดในการหาที่เล่นคริกเก็ตได้เหมาะมากๆ
ชาวบ้านแถวนี้ก็พลอยมีความสุขสนุกสนานไปกับพวกเธอด้วย พวกเธออย่าพึ่งย้ายไปเล่นที่อื่นกันนะ
ตาจะให้ขนมพวกเธออาทิตย์ละ25รูปี
เด็กๆดีใจกันยกใหญ่ เพราะนอกจากจะได้เล่นสนุกันแล้วยังได้ค่าขนมตั้ง25รูปี ฟรีๆอย่างไม่คาดคิด อาทิตย์ต่อมาเด็กๆ
เล่นคริกเก็ตเสร็จก็มาขอเก็บสตางค์ ชารัสบอกกับเด็กๆว่าช่วงนี้ตามีปัญหาการเงิน ตาขอให้แค่15รูปีเท่านั้นนะ เด็กๆคุยกัน 15 รูปีก็ยังดีกว่าไม่ได้วะ
อาทิตย์ที่สามเด็กๆมาถึงชารัชก็รีบลงจากบ้านมาหาเด็กๆ
ทันทีทั้งๆที่เด็กยังไม่ได้เล่นคริกเก็ตเลย ชารัชบอกขอโทษขอโพยกับเด็กว่าตายังแก้ปัญหาการเงินไม่ได้เลย
อาทิคย์นี้ตาให้เงินพวกเธอได้แค่5รูปีเท่านั้นนะ
เด็กๆรู้สึกโกรธและโมโหทันที อะไรกันเคยให้25รูปี ตอนนี้เหลือ5รูปี เล่นทั้งทีได้แค่5รูปี ไม่เล่นแล้วตาไม่คุ้มเลย
เลิกเล่นดีกว่า แล้วเด็กๆก็เดินจากไปตั้งแต่วนั้นมาเด็กก็หายไปจากลานหน้าบ้านของชารัชและไม่กลับมาเล่นคริกเก็ตที่นี่อีกเลย
คุณผู้อ่านครับเด็กคงลืมไปว่าจริงๆพวกเขาเล่นคริกเก็ตเพื่อความสนุกสนาน เพื่อได้เล่นเท่านั้น พวกเขาไม่ได้เล่นเพื่อเงิน25รูปปีตั้งแต่แรก แต่พอได้รับการเสนอเงิน 25รูปีแล้ว
วันนึงได้น้อยลงไปเรื่อยๆพวกเขากลับคิดว่าขาดทุนและหมดความสุขหมดความสนุกในที่สุด
คุณผู้อ่านล่ะครับ ทุกวันนี้เป็นแบบนี้มั้ย ทำเพราะอยากทำ
ทำเพราะมีความสุข ทำเพราะมันสนุกที่ได้ทำ
แต่วันนึงเรากลับรู้สึกว่ามันไม่คุ้มมันเสียเวลา
หยุดดีกว่าไม่ทำดีกว่า
?????????????????????
ขอบคุณภาพและเรื่องต้นฉบับจากหนังสือ
"เรื่องท่านเล่า"
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
