ว่างๆ ก็โทรกลับมาบ้างนะลูก
เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นมาสดๆ มาดๆ กับตัวฉันเองค่ะ
ย้อนไปช่วงที่เป็นนักศึกษาใหม่เข้ามหาวิทยาลัยมาในช่วงแรกๆ มันจะรู้สึกคิดถึงบ้านมาก คิดถึงทุกอย่าง เมื่อมีเวลาว่างหลังจากเรียนหรือทำกิจกรรมแล้วฉันมักจะโทรกลับไปบ้าน อ้อนพ่อกับแม่ เล่าให้ฟังว่าวันนี้เจออะไรยังไงบ้าง กินข้าวกับอะไร กลับหอกี่โมงรายงานทุกอย่าง
ตัดภาพมาที่ตอนนี้.. 😂
ฉันเรียนในปีที่สูงขึ้น วิชาเรียนก็เพิ่มความยากมากตามชั้นปี ประกอบกับกิจกรรมทั้งของคณะและมหาวิทยาลัยที่ถาโถม ทำให้เวลาว่างที่เหลือนั้นมีน้อยลง บางวันเหนื่อยจากการเรียนและทำกิจกรรมกลับหอมาก็ฟุบหลับบนเตียงทันที
ทุกวันนี้การจะได้คุยโทรศัพท์กับพ่อแม่ทีก็ต้องเป็นท่านที่โทรมาหาก่อน ถ้าฝั่งนั้นไม่โทรมาฝั่งนี้ก็ไม่โทรกลับ จะโทรกลับทีคือต้องมีเรื่องปรึกษาหรือขอความช่วยเหลือด้านทรัพย์สินเพิ่มเติม(ธนาคารฉุกเฉินของลูก)
ฉันมัวแต่มุ่งกับตัวเองมากเกินไปจนลืมคิดถึงคนที่อยู่เบื้องหลัง นั่นก็คือครอบครัว
เราจะรอโทรกลับไปหาเฉพาะตอนที่ตัวเองเดือดร้อนและต้องการอะไรสักอย่างจริงๆ หนะเหรอ เรื่องนี้ทำให้ฉันต้องนำมาฉุกคิด
กับข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าที่บ้าน ถึงที่หอจะมี WiFi ฟรีเร็วดีขนาดไหนก็ดูไม่สนุกถ้าไม่ได้ดูกับพ่อแม่.. คือสิ่งที่เรารู้สึกได้ทุกวัน
แล้วเราจะรออะไร นี่มันคือยุคการสื่อสารไร้พรมแดน
โทรกลับบ้านบ้างเถอะค่ะ อย่างน้อยก็เป็นการเติมกำลังกายและแรงใจดีๆ ให้กับตัวเอง
สุดท้ายนี้แม่ยังมีมุกต่อด้วย 😆😆😆
โทรกลับบ้านบ้างนะลูก.. เดี๋ยวแม่จะลืมว่าเงินทุกเดือนของแม่หายไปอยู่ไหน ฮ่าๆๆๆ
อยู่กับหนูนี่แหละจ้า 😂
#นักรบยี่สิบสองนาฬิกา 🛏️💤
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
