ตอนที่ 18 พันธนาการ (6)
ผมยืนมองควันขมุกขมัวลอยจากปล่องเมรุ
คนสำคัญที่สุดของผม
ผมรู้ แม่รักผมที่สุด
แม่อยู่เคียงข้างผมเสมอ
ในวันที่พ่อจากไป ผมบอกกับตัวเองว่าจะดูแลแม่แทนพ่อ
มันเป็นความมุ่งมั่นของเด็ก 8 ขวบที่อยู่ในโลกของความสุขมาตลอด
กระทั่งผมอายุ 10 ขวบ ถึงรู้ว่านอกจากจะดูแลแม่ไม่ได้แล้ว ผมยังเป็นภาระของแม่
ผมเริ่มมีอาการสั่น บางครั้งก็นิ่งไปหลายนาที
ผมกลัวมาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว
จนวันหนึ่งผมถูกขังในร่างตัวเอง
ผมรู้สึกแย่ที่แม่ต้องคอยดูแลผม ป้อนข้าว ป้อนน้ำ เช็ดน้ำลาย เปลี่ยนผ้าอ้อม
ผมเฝ้ามองทุกการกระทำผ่านดวงตาที่เหม่อลอยด้วยความเจ็บปวด
แม่คงเหนื่อยมาก
ควันกลุ่มนั้นลอยขึ้นไปบนฟ้า
แม่ได้พักแล้วนะครับ
นางฟ้าของผม
สองวันถัดมา
ตะวันลับขอบฟ้า ฝนน้ำตาเริ่มซา
ผมขอให้พี่ปูเป้ร้องเพลงที่แม่ผมร้องกล่อมประจำ
เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ดังกังวานประสานกับเสียงของแม่ที่ก้องในหัวผม
ผมค่อย ๆ หลับตาลง และรอ
จนไร้เสียงใดใด
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ ไฟสลัว ๆ พอให้มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้บ้าง
“จิตวิญญาณสีแดงครับ ผมอยากคุยด้วย”
ผมพยายามพูดให้เบาที่สุด
กลุ่มแสงสีแดงคล้ายไอร้อนค่อย ๆ ปรากฎ
“ฉันเสียใจเรื่องแม่ของเธอด้วยนะ กร”
“ครับ ...” ผมนิ่งเงียบครู่หนึ่ง รู้สึกจุกในอก น้ำใส ๆ ออที่ขอบตา เมื่อได้ยินคำว่าแม่
“เธอมีเรื่องสำคัญจะคุยกับฉันสินะ”
.
.
ตี 2 แล้ว
ผมเดินอย่างเงียบเสียง ไปที่เตียงของป้าสมศรี
“ผมเชื่อว่าพ่อกับแม่ผมไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของป้าหรอกครับ ป้าก็อย่าโทษตัวเองเลยนะครับ”
ผมพูดเบา ๆ ที่หัวเตียง แสงสีแดงเล็ก ๆ ส่องเป็นประกายชั่วแว่บ ผมเห็นหยดน้ำเล็ก ๆ ที่หางตาป้าสมศรี
“ที่ผมจ้องพี่บัติเพราะผมคิดว่าผมคล้ายพี่นะ”
“น้าเปิ้ลสวยมากเลยครับ ผมอยากเห็นรอยยิ้มของน้า มันต้องสดใสแน่ ๆ”
“ปู่เค็มรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมคงไม่ได้ป้อนข้าวปู่อีกแล้ว”
ผมเดินไปที่เตียงพี่ดา น้าดำ อาพง พี่เพชร ป้ารวย ป้าใส ลุงคร้าว ลุงรง น้าแหวง ฯลฯ
แสงสีแดงเล็ก ๆ แสงสุดท้ายที่ดูจะจางกว่าปกติค่อย ๆ ดับลง
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมทักทายทุกคนก่อนที่จะเดินกลับไปที่เตียง
ผมเอนตัวลงนอนพร้อมรอยยิ้ม
เสียงเพลงกล่อมของแม่ดังก้องในหัวอีกครั้ง
เมื่อตะวันนิทรา
ฟ้าจะรอพบจันทร์
ฉันจะฝันถึงเธอ 🎶
.
.
ฉันคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำถามนี้ จากเด็กที่เพิ่งมีโอกาสกลับมายังโลกไม่นาน
“เธอสามารถใช้พลังรักษาคนอื่นได้ แต่เงื่อนไขมันจะไม่เหมือนกับที่เธอรักษาตัวเองนะ อายุขัยของเธอ 1 ปี รักษาโรคของเธอ 1 ปี
แต่ถ้าเธอรักษาคนอื่น การรักษาตัวเองที่ผ่านมาจะถูกยกเลิกถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น และโรคของคนอื่น 1 ปีจะมาทบอายุขัยเธอ 1 ปี
สมมติอายุขัยของเธอเป็น 70 รักษาตัวเอง 1 ครั้งเหลือ 69 แต่เธอไปรักษาคนอื่น 1 ครั้งก็จะกลายเป็น 71 และ เมื่ออายุขัยเพิ่มถึง 90 เธอจะช่วยได้เป็นครั้งสุดท้ายซึ่งไม่ครบปี
แน่นอนว่าชีวิตเธอหลัง 70 จะต้องแบกรับโรคทั้งหมดที่เธอรักษาคนอื่น เธอต้องคิดให้ดีนะ”
ความเงียบปกคลุมเพียงชั่วเสี้ยววินาที
“ผมคิดดีแล้วครับ”
เสียงเด็กน้อยเต็มไปด้วยความหนักแน่นและอ่อนโยน
คุยกัน
หลังจากไม่เหลือใครอีกแล้วในชีวิต หลายคนอาจคิดแว่บหนึ่งว่าจะอยู่เพื่ออะไร เพื่อใคร
เมื่อการเดินทางของชีวิตมันยังไม่จบ อะไรจะเกิดขึ้นก็ยังไม่รู้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีหรือไม่ดี เราก็ต้องมีสติและรู้ว่าเป็นสิ่งชั่วคราว
สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี ไม่มีสิ่งใดที่ควรยึดมั่นถือมั่นเลย
เป็นกำลังใจให้ทุกคนเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ 😁
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
